Hoofdstuk 24

Maggie legde de hoorn op de haak en wreef over haar slapen. Haar hoofd bonsde, een gevoel dat doortrok tot in haar nek en haar schouderbladen. Ze had twintig minuten aan de telefoon gezeten met de dokter die haar moeder behandelde. Hij was als beste van zijn jaar afgestudeerd, had hij haar verzekerd. De arrogante hufter. Kersvers uit de collegebanken, en hij dacht dat hij alles wist. Nou, dan kende hij haar moeder niet. Hij had haar ziektegeschiedenis nog niet eens ingekeken! Toen Maggie hem had geadviseerd de therapeut van haar moeder te bellen, had hij opgelucht, zelfs dankbaar, geklonken en gretig naam en telefoonnummer genoteerd. Ze vroeg zich af hoeveel mensen met het telefoonnummer van de therapeut van hun moeder op zak liepen.

In elk geval waren ze het erover eens geworden dat Maggie niet op het eerste het beste vliegtuig naar Richmond moest stappen. Haar moeders daad was gewoon een kreet om aandacht, maar dat gedrag zou alleen maar erger worden als Maggie alles liet voor wat het was en zich naar haar ziekbed haastte. Althans, zo was het de laatste vijf keer gegaan. En hoewel ze het met Greg eens was dat scheermessen een ernstige verslechtering betekenden, waren de sneden – volgens de ‘geleerde’ dokter – horizontaal, niet verticaal.

Maggie legde haar bonzende hoofd tegen de zachte leren rugleuning van de stoel en sloot haar ogen. Sinds haar twaalfde had ze voor haar moeder gezorgd. En wat wist een meisje van twaalf, dat net haar vader had verloren, van de zorg voor een ander? Soms had ze het gevoel dat ze haar moeder had teleurgesteld. Tot ze zich weer herinnerde dat het andersom was geweest. Haar moeder had háár teleurgesteld en in de steek gelaten door voortdurend naar de drank te grijpen.

Er werd zacht op het matglas van de deur geklopt. Al voordat ze ‘binnen’ had kunnen roepen, ging de deur op een kiertje open en gluurde Morrelli om een hoekje.

‘O’Dell, is alles goed met je?’

Als verlamd zat ze in de stoel. Ineens leken haar armen en haar benen te zwaar om ze te kunnen bewegen. ‘Ja, prima,’ wist ze uit te brengen, maar ze besefte dat het niet erg overtuigend klonk.

Hij fronste zijn voorhoofd, en er kwam een bezorgde blik in zijn blauwe ogen. Aarzelend kwam hij het kantoor binnen en zette hij een blikje cola voor haar neer. De condens droop eraf.

Hoe lang had hij voor de deur van zijn eigen kantoor gestaan, moed verzamelend om naar binnen te gaan, vroeg ze zich onwillekeurig af. ‘Bedankt.’ Nog altijd deed ze geen poging zich te bewegen.

Het was duidelijk dat Morrelli zich niet goed raad wist met de situatie. Eerst stond hij met zijn armen over elkaar; toen stak hij zijn handen in zijn zakken. ‘Je ziet er verschrikkelijk uit,’ zei hij ten slotte.

‘Bedankt, Morrelli.’ Toch glimlachte ze.

‘Zou je iets voor me willen doen? Noem me alsjeblieft Nick. Elke keer dat je me Morrelli noemt, of sheriff Morrelli, kijk ik om me heen of mijn vader er soms is.’

‘Ik zal het proberen.’ Zelfs haar oogleden voelden zwaar. Als ze nu haar ogen dichtdeed, zou ze dan eindelijk kunnen slapen?

‘Lucy gaat wat voor de lunch bestellen bij Wanda’s Diner. Wat wil jij? De dagschotel op maandag is gehaktbrood, maar ik zou je een broodje schnitzel adviseren.’

‘Ik heb eigenlijk niet zo’n trek.’

‘Ik ben al sinds twee uur vannacht bij je, en al die tijd heb je niets gegeten. Dat kan niet, O’Dell. Ik kan het niet laten gebeuren dat je wegkwijnt, met die schattige, kleine…’ Hij riep zichzelf tot de orde, maar het was al te laat. Er verscheen een gegeneerde uitdrukking op zijn gezicht. ‘Ik bestel wel een broodje ham-kaas voor je.’ Hij draaide zich om naar de deur.

‘Een bruin broodje?’

‘Oké,’ zei hij, haar over zijn schouder aankijkend.

‘Met mosterd?’

Er verscheen een glimlach op zijn gezicht, en nu wist ze zeker dat hij kuiltjes in zijn wangen had. ‘Je kunt behoorlijk lastig zijn, weet je dat, O’Dell?’

‘Hé, Nick.’

Hij bleef weer staan.

‘Ja?’

‘Zeg alsjeblieft Maggie tegen me.’