Hoofdstuk 26

De avondeditie met Christines verhaal lag om half vier in de kiosken in het centrum van Omaha. Tegen vier uur gooiden de bezorgers de opgerolde Omaha Journal op de veranda’s en gazons in Platte City. Om tien over vier begonnen de vier telefoons op het bureau van de sheriff te rinkelen, en het was alsof ze nooit meer zouden ophouden.

Nick gaf Phillip Van Dorn de opdracht meer lijnen en telefoons te installeren. Dit was nu precies wat hij had gehoopt te vermijden. De paniek was officieel een feit, en hij voelde hoe diep vanbinnen de onpasselijkheid begon.

Boze burgers eisten een verklaring van wat er werd ondernomen. Het gemeentehuis wilde weten hoeveel het extra personeel en de extra uitrusting de stad zouden gaan kosten. Verslaggevers vielen hem lastig voor een exclusief interview, omdat ze niet wilden wachten op de persconferentie van de volgende ochtend. Sommigen hadden zich al voor de nacht geïnstalleerd in de hal van het gerechtsgebouw en werden in toom gehouden door mankracht die hij op straat beter kon gebruiken.

Natuurlijk kwamen er ook tips binnen. Maggie had gelijk gehad. Matthews foto had heel wat mensen aan het denken gezet. Het probleem was de echte tips te scheiden van de telefoontjes van zonderlingen, hoewel Maggie erop stond dat ook excentrieke tips niet volledig buiten beschouwing mochten worden gelaten. De volgende dag zou Nick zelfs iemand naar Sophie Krichek sturen om haar verhaal over een oude, blauwe pick-up te controleren, hoewel hij er nog steeds van overtuigd was dat het tijdverspilling zou blijken te zijn. Krichek was gewoon een eenzame, oude vrouw die aandacht zocht. Desondanks wilde hij niet dat iemand dacht dat hij niet alle tips had nagetrokken, zeker Maggie niet.

‘Nick, Angie Clark heeft al vier keer voor je gebeld.’ Lucy kwam hem in de gang achterop, duidelijk geërgerd over het feit dat zij als boodschapper voor zijn liefdesleven moest fungeren.

‘De volgende keer dat ze belt, zeg je maar dat het me spijt, maar dat ik echt geen tijd voor haar heb.’

Ze wilde al – aangenaam verrast – weglopen toen ze zich weer omdraaide. ‘O, dat vergeet ik bijna. Max komt eraan met die afschriften van de bekentenis en het proces van Jeffreys.’

‘Geweldig. Wil je alsjeblieft ook tegen agent O’Dell zeggen dat ze er zijn?’

‘Waar moet ik ze laten?’ Ze schoot langs hem heen terwijl hij naar zijn kantoor liep.

‘Kun je ze niet gewoon aan agent O’Dell geven?’

‘Vijf dozen?’

Hij bleef zo plotseling staan, dat ze tegen hem op botste en stond te wankelen op haar naaldhakken.

‘Vijf dozen?’

‘Je kent Max. Altijd even grondig. Ze zei dat ik moest zeggen dat ze er ook kopieën bij heeft gedaan van al het ingebrachte bewijsmateriaal en van alle beëdigde verklaringen van getuigen die niet in de rechtszaal zijn gehoord.’

‘Vijf dozen?’ Ongelovig schudde hij zijn hoofd. ‘Zet ze maar in mijn kantoor.’

‘Oké.’ Ze draaide zich om, maar bleef toen weer staan. ‘Wil je nog steeds dat ik het tegen agent O’Dell ga zeggen?’

‘Ja, graag.’ Hij begon nu genoeg te krijgen van haar wantrouwen, minachting – wat het ook was – voor Maggie.

‘O, en ik heb de burgemeester op lijn drie.’

‘Lucy, we kunnen het ons niet permitteren een van die lijnen bezet te houden.’

‘Dat weet ik, maar hij móést je spreken!’

Natuurlijk. Typisch iets voor Brian Rutledge. Altijd lastig, altijd vervelend.

Hij trok zich terug in zijn kantoor. Zodra hij de deur achter zich had laten dichtvallen, plofte hij in zijn leren stoel en maakte zijn das en de bovenste knoop van zijn overhemd los. Terwijl hij in zijn ogen wreef, probeerde hij te bedenken hoeveel uur slaap hij had gehad sinds vrijdag. Ten slotte pakte hij de telefoon en drukte op de knop voor lijn drie.

‘Hallo, Brian. Met Nick.’

‘Nick, wat is er aan de hand? Ik sta al bijna twintig minuten in de wacht!’

‘Sorry, Brian, maar we hebben het hier nogal druk.’

‘Ik zit zelf ook met een crisis. De gemeenteraad vindt dat ik Halloween moet afblazen. Verdraaid, Nick. Als ik Halloween afblaas, denkt iedereen dat ik een soort Scrooge ben!’

‘Volgens mij was Scrooge met Kerstmis, Brian.’

‘Ik maak geen grapje, Nick.’

‘Ik ook niet, Brian, maar ik heb serieuzere dingen om me zorgen over te maken dan Halloween.’

Lucy gluurde om de hoek van de deur. Hij gebaarde haar binnen te komen. Ze deed de deur helemaal open en wenkte de vier mannen achter haar om de dozen in de hoek onder het raam te zetten.

‘Halloween is een serieuze zaak, Nick. Stel je voor als die idioot iets uithaalt wanneer al die kinderen in het donker rondrennen?’

De klaaglijke, metaalachtige stem van de burgemeester werd Nick bijna te veel. ‘Dank je wel,’ zei hij geluidloos tegen Maxine Cramer, die de laatste doos naar binnen had gesleept.

Zelfs aan het eind van een lange dag en na de halve gang door te zijn gezeuld met een zware doos, zag ze er in haar koningsblauwe pakje nog altijd onberispelijk uit. Ook haar gepermanente haar met blauwspoeling zat nog alsof er niets aan de hand was. Ze glimlachte naar Nick en verdween weer.

‘Wat verwacht je nou van me, Brian?’

‘Ik wil weten hoe ernstig deze zaak is. Heb je al een verdachte? Denk je op korte termijn arrestaties te verrichten? Wat spook je daar uit, verdomme?’

‘Er is een kind vermoord en er wordt een kind vermist. Hoe ernstig denk je dan dat deze zaak is, Brian? En wat het onderzoek betreft, dat gaat je geen donder aan. We hebben deze lijn nodig voor nuttiger zaken dan jou geruststellen, dus waag het niet nog eens te bellen.’ Pas toen hij de hoorn op de haak smeet, zag hij dat Maggie in de deuropening stond.

‘Sorry dat ik je stoor.’

Dat was nu al de tweede keer die dag dat ze getuige was geweest van een woede-uitbarsting. Ze moest wel denken dat hij gek was. Of erger nog, dat hij gewoon niet was opgewassen tegen zijn taak.

‘Lucy zei dat de afschriften hier waren,’ zei ze zacht.

‘Klopt. Kom binnen. En doe de deur achter je dicht.’

Ze aarzelde alsof ze zich afvroeg of het veilig zou zijn zich met hem in een dichte kamer op te sluiten.

‘Dat was de burgemeester,’ legde hij uit. ‘Hij wilde weten of ik voor vrijdag al iemand gearresteerd heb. Dan hoeft hij Halloween niet af te blazen.’

‘Wat heb je gezegd?’

‘Dat heb je wel zo ongeveer gehoord. De dozen staan hier, onder het raam.’ Hij draaide zich om in zijn stoel om ze aan te wijzen en keek naar buiten. Naar de loodgrijze hemel. Wolken, altijd wolken! Hij had er meer dan genoeg van. Hij kon zich niet herinneren wanneer de zon voor het laatst een hele dag had geschenen. Het leek wel alsof heel Sarpy County gevangenzat onder een glazen stolp. Zo’n ding dat je heen en weer schudde, en dan sneeuwde het.

O’Dell lag al op haar knieën. Ze had diverse dozen opengemaakt en een aantal dossiers op de vloer om zich heen uitgespreid.

‘Zal ik een stoel voor je pakken?’ bood hij aan, zonder aanstalten te maken op te staan.

‘Nee, dank je. Zo is het gemakkelijker.’

Ze keek alsof ze had gevonden wat ze zocht en sloeg een map open. Na wat bladeren begon ze te lezen. Ineens werd haar gezicht ernstig. Haar ogen vlogen over de tekst.

‘Wat is er?’ Nick boog zich naar voren, benieuwd naar wat haar ineens zo boeide.

‘Dit is Jeffreys’ oorspronkelijke bekentenis, meteen na zijn arrestatie. Hij is erg gedetailleerd, tot en met de tape die hij heeft gebruikt om zijn slachtoffer mee te boeien en de versieringen op het jachtmes, het moordwapen.’ Ze praatte langzaam en liet haar ogen ondertussen nog steeds over de tekst gaan.

‘Father Francis zei dat Jeffreys niet heeft gelogen. Dus dat betekent dat al die bijzonderheden kloppen. Nou en?’

‘Heb je je ooit gerealiseerd dat Jeffreys alleen de moord op Bobby Wilson heeft bekend? Sterker nog…’ Ze bladerde een paar pagina’s verder. ‘Sterker nog, hij is altijd blijven volhouden dat hij niets te maken had met de moord op de twee andere jongens.’

‘Ik herinner me niet dat ik daar ooit iets over heb gehoord. Waarschijnlijk dacht iedereen dat hij loog.’

‘Maar als hij nou eens de waarheid sprak?’ Met een opgejaagde blik in haar bruine ogen keek ze naar hem op.

‘Tja, als hij de waarheid sprak en alleen Bobby Wilson heeft vermoord…’ Nick voelde zich plotseling ziek, misselijk, al voordat Maggie zijn zin afmaakte.

‘Dan is de echte seriemoordenaar nooit gepakt… en is hij waarschijnlijk weer actief.’