Hoofdstuk 76

Christine probeerde zich te herinneren wanneer ze voor het laatst had gegeten. Hoe lang was Timmy al weg? Hoe lang het ook was, het was te lang – veel te lang. Ze hees zich van de oude bank waar Lucy haar had achtergelaten, ergens in een achtervertrek dat werd gebruikt om dossiers op te slaan.

De bank rook verschaald, naar sigaretten, hoewel hij er schoon uitzag. Ze kon tenminste geen vlekken ontdekken. De ruwe stof had een indruk achtergelaten in haar wang. Ze voelde hem in haar huid prikken.

Haar ogen brandden. Haar haren waren een chaos. Ze wist niet meer wanneer ze ze voor het laatst had gekamd, of wanneer ze voor het laatst haar tanden had gepoetst. Hoewel ze het ongetwijfeld had gedaan voor het interview van die ochtend. Lieve hemel, het leek dagen geleden.

De deur ging open. Ze schrok van het piepende geluid. Haar vader kwam binnen met een glas water. Als ze nog één glas water dronk, zou ze moeten overgeven. Toch pakte ze het glimlachend van hem aan, maar ze nam slechts een nipje.

‘Voel je je wat beter?’

‘Ja, bedankt. Volgens mij heb ik vandaag nog niets gegeten. Waarschijnlijk werd ik daarom zo licht in mijn hoofd.’

‘Ja, dat zal het zijn.’

Zonder het glas leek hij niet goed te weten wat hij met zijn handen moest doen, dus stopte hij ze in zijn zakken. Een gewoonte die Christine ook in Nick herkende.

‘Zal ik wat soep voor je bestellen?’ vroeg hij. ‘Of een broodje?’

‘Nee, bedankt. Ik denk niet dat ik ook maar één hap door mijn keel kan krijgen.’

‘Ik heb je moeder gebeld. Ze probeert later op de avond een vlucht te krijgen. Dus dan is ze morgenochtend hier.’

‘Bedankt. Dat is fijn,’ loog Christine. Haar moeder raakte al in paniek bij het woord ‘crisis’. Hoe zou ze iets als dit ooit aankunnen? Ze vroeg zich af wat haar vader haar had verteld. In hoeverre hij de zaak had afgezwakt.

‘Je moet niet van streek raken, lieverd, maar ik heb Bruce ook gebeld.’

‘Bruce?’

‘Hij heeft er recht op te weten wat er aan de hand is. Timmy is ook zijn zoon.’

‘Ja, natuurlijk. Nick en ik hebben al geprobeerd hem op te sporen. Weet jij waar hij zit?’

‘Nee, maar ik heb een telefoonnummer voor noodgevallen.’

‘Dus je hebt al die tijd geweten hoe ik contact met hem had kunnen zoeken?’

Verbijsterd keek haar vader haar aan. Hoe durfde ze zo’n toon tegen hem aan te slaan?

‘Je wist dat ik naar hem op zoek was. Ik probeer al acht maanden hem te vinden om hem te dwingen alimentatie te betalen, en al die tijd had jij zijn telefoonnummer?’

‘Dat was alleen voor noodgevallen, Christine.’

‘En zorgen dat zijn zoon te eten had was geen noodgeval? Hoe haal je het in je hoofd om me dat nu pas te vertellen?’

‘Je overdrijft, Christine. Je moeder en ik zouden Timmy en jou nooit in de problemen laten zitten. Bruce zei dat hij genoeg geld had achtergelaten op zijn spaarrekening.’

‘Zei hij dat?’ Ze lachte, en het kon haar niet schelen dat het hysterisch klonk.

‘Nou, er stond precies honderdvierenzestig dollar en eenentwintig cent op onze spaarrekening. Plus vijfduizend dollar schuld op onze creditcards.’ Haar vader verafschuwde elke confrontatie, wist ze. Dus had ze haar hele leven op haar tenen gelopen om de grote Tony Morrelli te ontzien. Om hem de indruk te geven dat zijn mening de enige was die telde en dat zijn gevoelens belangrijker waren dan die van wie dan ook. Haar moeder noemde dat respect. Nu besefte Christine wat het was geweest: stompzinnigheid.

Hij liep door het vertrek te ijsberen, met zijn handen diep in zijn zakken, waar zijn vingers luidruchtig met het losse geld speelden dat hij daarin had zitten.

‘De klootzak! Dat is iets heel anders dan hij tegen mij heeft gezegd,’ zei hij ten slotte, ‘maar je hebt die man zijn eigen huis uitgezet, Christine.’

‘Hij neukte met zijn receptioniste!’

Zijn gezicht werd vuurrood van afkeuring. Dat was geen taal voor een dame.

‘Ach, een man gaat soms aan de wandel, Christine. Een slippertje, maar het stelt niets voor. Ik wil het niet goedpraten, maar dat is nog geen reden om een man uit zijn eigen huis te zetten.’

Eindelijk! Ze had altijd al vermoed dat hij het niet met haar besluit eens was geweest, maar tot op dat moment had geen van haar ouders dat hardop gezegd. In de wereld van haar vader werd voortdurend met twee maten gemeten. Ze had het altijd geweten. Ze had het geaccepteerd en er nooit iets over gezegd. Maar dit ging om haar leven!

‘Ik vraag me af of je net zo vergoelijkend zou zijn geweest als ík degene was geweest met een verhouding.’

‘Wat? Ach kom! Doe niet zo belachelijk.’

‘Nee, ik wil het weten. Zou je ook hebben gezegd dat het echt niets voorstelde als ik met de postbode had geneukt?’

Weer vertrok hij zijn gezicht, en ze vroeg zich af of haar woordkeuze hem met afschuw vervulde of het beeld. Tony Morrelli’s kleine meid neukte niet!

‘Luister eens, Christine. Je bent gewoon van streek. Zal ik een van de jongens vragen je naar huis te brengen?’

Ze zei niets, want ze kookte zo van woede, dat ze geen woord kon uitbrengen. Dus knikte ze alleen maar, en hij maakte zich haastig uit de voeten.

Een paar minuten later ging de deur weer open. Eddie Gillick kwam binnen.

‘Je vader heeft me gevraagd je naar huis te brengen.’