Hoofdstuk 72

Maggie wachtte, maar was niet verbaasd toen Nick niet terugkwam naar de geïmproviseerde ondervragingsruimte.

Toen Adam Preston de bestelling van Wanda’s Diner afleverde, zei ze tegen Ray Howard dat hij vrij was om te gaan, maar dat hij rustig eerst zijn schnitzel kon opeten. Hij keek haar wantrouwend aan, tot Adam het dampende bord voor hem zette. Toen leek hij alles om zich heen te vergeten.

Ze wilde al vertrekken toen Adam de rest van de bestelling begon uit te pakken.

‘Agent O’Dell, dit is voor u.’

‘Ik heb geen trek.’ Langzaam draaide ze zich naar hem om. Het was echter geen broodje dat hij voor haar had. In plaats daarvan staarde ze naar de kleine, witte envelop in zijn hand. ‘Hoe kom je daaraan?’

‘Hij zat in de bestelling. Met uw naam erop.’ Hij hield haar de envelop voor, maar ze maakte geen aanstalten om hem aan te pakken. Zelfs Howard keek op van zijn feestmaal.

‘Agent O’Dell? Wat is er? Wilt u hem niet openmaken?’ Adams groene ogen stonden ernstig. De uitdrukking op zijn jongensachtige gezicht was bezorgd.

‘Jawel. Geef maar.’ Ze pakte de envelop bij een hoek vast en probeerde – rijkelijk laat – onverschilligheid voor te wenden. Zonder aarzelen, maakte ze de envelop open. Haar handen waren verbazingwekkend kalm terwijl haar maag de ene salto na de andere maakte.

Op het kaartje stond slechts één regel:

IK WEET WAT STUCKY MET JE HEEFT GEDAAN.

Ze keek op naar Adam. ‘Is Nick er?’ Krampachtig probeerde ze haar ademhaling rustig en gelijkmatig te houden. Net zoals ze krampachtig probeerde de gruwelijke, sluipende angst te verdringen die bezit van haar dreigde te nemen.

‘Niemand heeft hem meer gezien sinds –’

‘Sinds Eddie hem tegen de grond heeft geslagen,’ besloot Howard. Hij glimlachte met zijn vork vol aardappelpuree. ‘Zo’n vent, die Eddie!’ Toen propte hij zijn mond vol.

‘Wat bedoel je daarmee?’ beet Maggie hem toe. Howards blik vertelde haar dat ze te fel reageerde, dat haar stem veel te schel had geklonken. Ze moest voorzichtig zijn, maar het was al te laat. Zijn wantrouwen was opnieuw gewekt.

‘Niets. Eddie is gewoon een vriend van me.’

‘Is hulpsheriff Gillick een vriend van je?’ Ze keek Adam aan, die zijn schouders ophaalde.

‘Ja, Eddie is een vriend van me. Dat is toch geen misdaad? We doen dingen samen. Verder niets bijzonders.’

‘Wat voor dingen?’

Howard keek van haar naar Adam. Zijn handen lagen naast zijn bord. Hij rechtte zijn rug. Toen hij Maggie weer aankeek, lag er een kille, uitdagende blik in zijn ogen.

‘Hij komt soms naar de pastorie. Dan kaarten we samen, met Father Keller. En soms gaan we samen ergens een hamburger eten.’

‘Jij en hulpsheriff Gillick?’

‘U zei toch dat ik kon gaan?’

Ze keek op hem neer en wist dat ze gelijk had gehad. Die slimme reptielenogen wisten meer, veel meer. Diep in haar hart wist ze echter ook dat hij niet de moordenaar was, wat Nick ook mocht denken. Howard had dan misschien de pech gehad dat haar mobiele telefoon in zijn bureau was gevonden, maar hij was niet de moordenaar. Met zijn manke been had hij zich nooit kunnen redden op de steile, beboste hellingen langs de rivier. Laat staan met een jongen van dertig kilo in zijn armen. En ondanks zijn sluwe opmerkingen was hij gewoon niet slim genoeg om met succes een serie moorden te plegen.

‘Ja, ik zei dat je kon gaan,’ antwoordde ze ten slotte zonder haar blik van hem af te wenden. Ze wilde dat hij besefte waar ze hem van verdacht. Ze wilde dat hij een uitglijer zou maken, dat hij in de rats zou zitten. In plaats daarvan negeerde hij haar en begon opnieuw met grote, trage happen te eten.

Ze wenkte Adam, en hij volgde haar de gang op. Daar moest ze tegen de muur leunen om zich staande te houden, zo uitgeput was ze. Adam wachtte geduldig, maar keek haastig om zich heen alsof hij zich ervan wilde overtuigen dat niemand hem alleen met haar zag. Hij was te jong om nog onder het regime van Antonio Morrelli te hebben gediend, maar ook hij leek maar al te graag deel te willen uitmaken van de groep. Toch had hij genoeg respect voor autoriteit om ook naar Maggie te luisteren.

‘Je bent opgegroeid in Platte City, hè?’

De vraag verraste hem. Begrijpelijk. Toch knikte hij.

‘Wat weet je over de oude kerk, buiten de stad?’

‘Daar zijn we geweest, als u dat bedoelt. Lloyd en ik zijn er vóór de sneeuw geweest, en daarna nog eens. Het gebouw is dichtgespijkerd. Het lag erbij alsof er in geen jaren meer iemand is geweest. Geen voetafdrukken, geen bandensporen.’

‘Is het dicht bij de rivier?’

‘Ja, een klein stukje van Old Church Road – ik neem aan dat daar de naam vandaan komt. De kerk staat op de lijst van historische monumenten. Vandaar dat hij niet is gesloopt.’

‘Hoe weet je dat allemaal?’ Ze deed alsof ze geïnteresseerd was, hoewel het haar eigenlijk alleen om de locatie ging. Als Howard daarheen ging om hout te hakken, had hij misschien iets in de buurt gezien. Ze masseerde haar nek. Het leek wel alsof de uitputting haar gedachten vertroebelde. Of misschien wilde ze gewoon niet meer denken.

‘Mijn vader heeft daar een stuk land,’ vervolgde Adam. ‘Hij wilde het terrein van de kerk ook kopen en de kerk slopen, maar hij kreeg van Father Keller te horen dat de kerk niet kon worden gesloopt omdat hij tot historisch monument is verklaard. Volgens mij vormde hij een onderdeel van het ondergrondse netwerk voor ontsnapte slaven tijdens de Burgeroorlog. Er wordt beweerd dat er een tunnel van de kerk naar het kerkhof loopt.’

Plotseling geïnteresseerd, richtte Maggie zich op.

Adam scheen aangenaam getroffen.

‘Ze gebruikten de kerk als schuilplaats voor weggelopen slaven. ’s Nachts werden ze via de tunnel naar de rivier gebracht, waar ze met een boot stroomopwaarts werden gebracht naar de volgende schuilplaats. Bij Nebraska City staat ook een oude kerk die voor hetzelfde doel werd gebruikt. Ze hebben hem helemaal opgeknapt als toeristische attractie. Maar deze is te oud. Ze zeggen dat de tunnel helemaal is ingestort omdat hij te dicht bij de rivier ligt. Zelfs het kerkhof wordt niet meer gebruikt. Toen de rivier een paar jaar geleden buiten haar oevers trad, werden er verschillende graven vernield. Het was zelfs zo erg, dat de kisten de rivier af dreven. Een griezelig gezicht, dat kan ik u vertellen.’

Maggie stelde zich het verlaten kerkhof voor, en de snelstromende rivier die de lichamen uit hun graven zoog. Plotseling leek het haar de perfecte plek voor een moordenaar die werd geobsedeerd door de gedachte dat hij zijn slachtoffers verlossing bracht.