Hoofdstuk 63

Hoewel de laadbak van de pick-up vol sneeuw lag, klom Nick over de laadklep. ‘Zou u me de schep even willen aangeven, Father?’

Keller stond als verlamd naar de opgewaaide sneeuw te staren, waar Nick tot zijn knieën in zakte. Hij had zijn blote handen op zijn borst gelegd, de lange vingers in elkaar gevlochten alsof hij bad. De wind speelde met zijn donkere, golvende haar. Zijn wangen waren rood, en zijn ogen waterig blauw.

‘Father Keller, wilt u me de schep even aangeven?’ vroeg Nick nogmaals, en hij stak zijn hand uit toen de geestelijke eindelijk opkeek.

‘O, natuurlijk.’ Keller liep naar de boom waar ze de schep hadden neergezet. ‘Ik kan me niet voorstellen dat u daar iets vindt waar u iets aan hebt.’

‘We zullen zien.’

Nick moest zich bukken om de schep aan te pakken, want Keller deed geen moeite hem op te tillen. Zijn hele manier van doen bezorgde Nick het sterke gevoel dat er iets aan de hand was. Met volle kracht begon hij te graven, maar hij besefte al snel dat hij dat niet zou volhouden. Hoe zou hij in ’s hemelsnaam iets kunnen vinden in een auto vol sneeuw? Hij ging steeds voorzichtiger te werk, uit angst dat hij bewijsmateriaal over de zijkant zou scheppen. De houten voorraadrekken kraakten en jankten in de wind. De kou sneed door Nicks jack, beet in zijn ogen en zijn gezicht en veranderde zijn oren in rode speldenkussens. Toch droop het zweet over zijn rug en waren zijn handen nat in de dikke leren handschoenen die hij samen met de schep in de schuur had gevonden.

Plotseling bleef de schep steken op iets hards, onder de sneeuw. Het doffe geluid trok de aandacht van Keller, die dichterbij kwam, zodat hij het gat kon zien dat Nick had vrijgemaakt.

Zorgvuldig en met voorzichtige scheppen groef Nick om het voorwerp heen. Niet langer in staat zijn nieuwsgierigheid te bedwingen, gooide hij de schep ten slotte opzij en liet zich op zijn knieën vallen. Met zijn handen begon hij sneeuw weg te vegen en te tasten naar de omtrekken van het voorwerp. Hij kon echter nog altijd niet voelen wat het was. Eromheen was de sneeuw in ijs veranderd. Wat het ook was, het was nog warm geweest toen het onder de sneeuw was beland.

Ten slotte zag Nick iets wat eruitzag als een stuk huid. Zijn hart begon wild te slaan. Uitzinnig beukte hij met zijn handen op het ijs. Plotseling liet er een groot brok los, en hij deinsde verbijsterd achteruit.

‘Jezus!’ Hij had het gevoel alsof zijn maag naar zijn keel schoot.

Toen keek hij naar Father Keller, die zijn gezicht vertrok en een stap naar achteren deed. In de tombe van ijs en sneeuw lag een dode hond begraven. De zwarte vacht was weggeslagen, de huid ingekerfd met een scherp mes, de keel doorgesneden.