Hoofdstuk 56

Aanvankelijk herkende Nick Maggies stem niet. Ze praatte hard, schel, agressief – en dat voor een vrouw die hem altijd het toonbeeld van zelfbeheersing had geleken.

‘Ik wil Father Francis spreken. Nu meteen!’ Ze werkte zich langs Keller heen. Toen ze vervolgens bijna tegen Nick op botste, deinsde ze verschrikt terug. Haar ogen ontmoetten de zijne.

Hij las er iets wilds, iets donkers in. Iets wat paste bij de onbeheerste klank in haar stem.

‘Nick, wat doe jij hier?’

‘Dat zou ik ook aan jou kunnen vragen. Moet jij niet met het vliegtuig mee?’

Ze leek zo klein in het veel te grote, groene jack. Met haar verwaaide haar, in haar spijkerbroek en zonder make-up zag ze eruit als een student.

‘Alle vluchten zijn vertraagd.’

‘Mag ik ook iets zeggen,’ mengde Keller zich in het gesprek.

‘Maggie, je kent Father Michael Keller nog niet. Father Keller, dit is Special Agent Maggie O’Dell.’

‘Dus u bent Father Keller?’ Haar stem klonk beschuldigend. ‘Wat hebt u met Father Francis gedaan?’

‘Ik probeerde net uit te leggen –’ begon Father Keller.

‘Ja, u hebt inderdaad het een en ander uit te leggen. Ik had vanmiddag een afspraak met Father Francis, maar hij is niet komen opdagen.’ Ze keek Nick aan. ‘Ik heb de hele middag en de hele avond naar de pastorie gebeld.’

‘Waarom kom je niet binnen, Maggie. Misschien moet je eerst proberen wat rustiger te worden.’

‘Dat wil ik helemaal niet. Ik wil weten wat hier in godsnaam aan de hand is!’

‘Er is vanochtend een ongeluk gebeurd,’ legde Nick uit, aangezien ze Keller niet de kans gaf iets te zeggen. ‘Father Francis is van de keldertrap gevallen. Hij is dood.’

Even keek ze hem zwijgend, als verlamd aan. ‘Een ongeluk?’ herhaalde ze ten slotte. Toen keek ze naar Father Keller. ‘Weet je zeker dat het een ongeluk was, Nick?’

‘Maggie!’

‘Hoe weet je dat hij niet geduwd is? Is het lichaam al onderzocht? Als het moet, doe ik desnoods zelf de lijkschouwing.’

‘Een lijkschouwing?’ herhaalde Keller.

‘Maggie, hij was oud en zwak.’

‘Precies. Dus waarom zou hij de kelder in gaan?’

‘Het was onze wijnkelder,’ zei Keller bij wijze van uitleg.

Zwijgend staarde Maggie hem aan.

Nick zag dat ze haar handen tot vuisten had gebald. Het zou hem niet verbazen als ze Keller een kaakstoot verkocht.

‘En wat wilt u daarmee impliceren, Father Keller?’ vroeg ze ten slotte.

‘Impliceren? Ik wil helemaal niets impliceren.’

‘Maggie, misschien kunnen we beter gaan.’ Voorzichtig pakte Nick haar bij de arm.

Ze rukte zich echter driftig los en wierp hem een blik toe waardoor hij haastig een stap naar achteren deed. Opnieuw keek ze Keller aan. Toen werkte ze zich langs de twee mannen heen en zette koers naar de deur.

Nick keek de pastor aan, die net zo verward en in verlegenheid gebracht leek als hijzelf. Zonder nog een woord te zeggen volgde hij Maggie naar de deur. Op de stoep haalde hij haar in.

‘Wat moest dat in ’s hemelsnaam voorstellen?’ vroeg hij.

‘Hij liegt. Volgens mij was het helemaal geen ongeluk.’

‘Father Francis was een oude man, Maggie.’

‘Hij had me iets belangrijks te vertellen. Toen ik hem vanmorgen aan de telefoon had, kon ik duidelijk horen dat er iemand meeluisterde. Ik vermoed dat het Keller was. Nick, begrijp je het dan niet?’ Ze bleef staan. ‘Degene die dat gesprek heeft afgeluisterd – wie het ook was – heeft besloten Father Francis uit de weg te ruimen voordat hij met mij kon praten. Een autopsie zou kunnen uitwijzen of hij is geduwd.’

‘Maggie, hou op! Er komt geen autopsie. Keller heeft niemand geduwd, en volgens mij heeft hij ook niets te maken met de moorden. Dit is krankzinnig. We moeten op zoek gaan naar reële verdachten. We moeten –’

Ineens zag ze eruit alsof ze misselijk werd. Haar gezicht werd bleek; ze liet haar schouders hangen, en er kwam een glazige blik in haar ogen.

‘Maggie?’

Zonder iets te zeggen draaide ze zich om en rende de stoep af, de sneeuw in, naar de achterkant van de pastorie. Buiten het bereik van de straatlantaarns boog ze zich naar een boom en begon te kokhalzen.

Nick vertrok zijn gezicht en bleef op enige afstand. Ineens begreep hij de agressie, de luide beschuldigingen, de ongebruikelijke woede. Maggie O’Dell was dronken. Hij bleef in de schaduwen staan tot ze klaar was, met zijn rug naar haar toe, voor het geval dat ze inmiddels nuchter genoeg was om zich te generen.

‘Nick!’

Toen hij zich omdraaide, liep ze bij hem weg, naar een rij bomen achter de pastorie die het terrein van de kerk scheidde van Cutty’s Hill.

‘Nick, kijk!’ Ze bleef staan en strekte haar arm uit.

Even vroeg hij zich af of ze hallucineerde. Toen zag hij het ook, en prompt werd ook hij overspoeld door een gevoel van misselijkheid. Verborgen tussen de bomen stond een oude, blauwe pick-up met houten treeplanken.