Hoofdstuk 53

Het huis was donker toen Christine de oprit op reed. Ze zette de warme pizzadoos op de bovenkant van haar laptop en besefte dat ze de pizza waarschijnlijk alleen op moest eten als Timmy nog bij een vriendje was. Met een glimlach bedacht ze dat Timmy het niet zo erg zou vinden een pizza mis te lopen. Zijn lievelingseten bestond uit gehaktballen met aardappelpuree – eten dat niet uit een blik, een doos of een pak kwam. Ongetwijfeld herinnerde hij zich de tijd nog maar al te goed toen ze echt had gekookt en ze elke avond op dezelfde tijd hadden gegeten. Ze vroeg zich af of hij hun leven als gezin miste en wat hij had moeten inleveren voor haar gevoel van eigenwaarde.

Op de tast liep ze de donkere gang door naar de lichtknop. Om de een of andere reden deed de stilte een rilling over haar rug lopen. Misschien was het de wind. Ze schopte de voordeur dicht en liep naar de keuken. Onderweg bleef ze even staan bij het antwoordapparaat: geen knipperend rood lichtje, geen boodschappen. Hoe vaak moest ze Timmy nog zeggen dat hij moest bellen en een boodschap moest achterlaten? Er was geen enkel excuus, zeker niet nu ze een mobiele telefoon had.

Ze gooide haar jas over een keukenstoel en zette haar computer en haar handtas op de zitting. De geur van de pizza deed haar het water in de mond lopen. Na Eddie Gillicks bezoekje in Wanda’s Diner was de eetlust haar vergaan en had ze het grootste deel van haar lunch laten staan.

Ze schonk zichzelf een glas wijn in, stopte een opgevouwen krant onder haar arm en schepte een stuk pizza op, met een servet als bord. Met haar handen vol schopte ze haar schoenen uit en liep ze naar de woonkamer, waar ze zich op de zachte bank liet ploffen. Eten was eigenlijk niet toegestaan in de woonkamer, zeker niet op de bank. Ze verwachtte dat Timmy elk moment thuis kon komen, dus dan zou hij haar op heterdaad betrappen.

Ze zette haar avondeten op de glazen salontafel en vouwde de krant open. De avondeditie had dezelfde kop als de krant van die ochtend: TWEEDE LICHAAM GEVONDEN. Maar in het bijbehorende artikel had ze nu kunnen bevestigen dat het om Matthew Tanner ging. Verder was er een citaat van George Tillie. Ze zocht de alinea op en herlas het resultaat van haar sluwe ondervraging, waardoor ze hem had laten zeggen dat de moord inderdaad het werk was van een seriemoordenaar. Iets wat Nick niet had willen bevestigen.

Ze had het artikel besloten met een citaat dat ze op maandag had opgetekend uit de mond van Michelle Tanner: een melodramatische smeekbede om de terugkeer van haar zoon. ‘En weer is de wanhopige smeekbede van een moeder niet verhoord,’ had Christine er zelf aan toegevoegd. Nu ze het in druk zag, vond ze het wel een beetje té, maar Corby had ervan gesmuld.

Ze bladerde de rest van de krant door en liet haar blik over de ingezonden brieven gaan om te zien of haar naam werd genoemd. Zich ineens bewust van de tijd, pakte ze de afstandsbediening en zette ze de televisie op Channel 5.

Darcy McManus zag er zoals altijd onberispelijk uit in een donkerpaars pakje met vuurrode blouse. Aandachtig keek Christine naar haar glanzende zwarte haar, haar grote bruine ogen, nog donkerder gemaakt door de eyeliner en een iets lichtere oogschaduw. De lippenstift was brutaal, in de kleur van haar blouse. Christine kon zichzelf niet in haar plaats voorstellen. Ze zou een geheel nieuwe garderobe nodig hebben, maar die kon ze zich ook permitteren met het salaris dat Ramsey haar had aangeboden.

Ze moest toegeven dat het idee om op televisie te komen haar opwond. De regionale zender in Omaha kon zich verheugen in een publiek van bijna een miljoen kijkers. Ze zou beroemd zijn, en misschien zou ze zelfs nationale gebeurtenissen mogen verslaan. Hoewel ze tegen Ramsey had gezegd dat ze tijd nodig had om na te denken, had ze haar besluit al genomen. Ze kon het zich niet permitteren zoveel geld af te wijzen. Daarvoor had ze te veel onbetaalde rekeningen liggen. Bovendien dreigde nog altijd de mogelijkheid dat ze het huis zou moeten verkopen. Nee, ze had geen ruimte voor principes. De volgende dag zou ze Ramsey bellen om te zeggen dat ze het deed. Daarna zou ze pas met Corby praten.

Ze dronk haar glas leeg. Nog een stuk pizza zou er wel ingaan, maar ineens was ze te moe om ook nog maar iets te eten. Ze besloot even haar hoofd neer te leggen. Tien, vijftien minuten. Terwijl ze haar ogen sloot, dacht ze aan alles wat Timmy en zij van haar nieuwe salaris zouden kunnen kopen. Binnen enkele minuten was ze vast in slaap.