Hoofdstuk 75

Timmy keek naar de dansende vlam van de lantaarn. Het was verbazingwekkend dat zo’n klein spleetje licht het hele vertrek in een heldere gloed kon zetten. Bovendien gaf het ook warmte af. Niet zoveel als de petroleumkachel, maar hij kon het toch duidelijk voelen. Weer moest hij denken aan vroeger, toen hij nog met zijn vader was gaan kamperen. Het leek inmiddels zo lang geleden.

Zijn vader was geen ervaren kampeerder geweest. Ze hadden er bijna twee uur over gedaan om de tent op te zetten. De vis die ze hadden gevangen, was eigenlijk te klein geweest om te bakken, maar gedreven door de honger, hadden ze die uiteindelijk toch maar opgegeten. Tot overmaat van ramp had zijn vader de lievelingspan van zijn moeder bedorven door hem te lang op het vuur te laten staan. Het ding was helemaal gesmolten. Maar Timmy had het allemaal niet erg vonden. Voor hem was het een avontuur geweest dat hij met zijn vader had gedeeld.

Hij wist dat zijn vader en moeder kwaad op elkaar waren, maar hij begreep niet waarom zijn vader ook kwaad op hem was.

Terwijl hij in het vuur staarde, probeerde hij zich te herinneren hoe zijn vader eruitzag. Zijn moeder had alle foto’s weggestopt. Ze had ze verbrand, zei ze, maar hij had een paar weken eerder nog gezien dat ze foto’s had zitten kijken. Het was al laat op de avond geweest, en ze had gedacht dat hij al sliep. Met een fles wijn naast zich had ze foto’s van hun drietjes bekeken, en ze had gehuild. Als ze hem zo miste, waarom vroeg ze dan niet gewoon of hij weer thuiskwam? Soms begreep Timmy de grote mensen niet.

Hij hield zijn handen voor het glas van de lantaarn om ze te warmen. De ketting aan zijn enkel rinkelde tegen de metalen poot van het bed. Hij keek ernaar en moest plotseling denken aan de ijzeren pan die zijn vader op het kampvuur had geruïneerd. De schakels van de ketting waren niet dik. Hoe heet moest ijzer worden om het te kunnen buigen?

Zijn hart begon heftig te bonzen. Hij wilde het glas pakken, maar trok haastig zijn handen terug. Het was veel te heet om aan te raken. Toen trok hij het sloop van het kussen, wikkelde zijn handen erin en probeerde het opnieuw. Voorzichtig trok hij aan de glazen stolp, uit angst dat hij die zou breken. Het lukte, en hij deed het sloop weer om het kussen. Vervolgens zette hij de lantaarn voor zich op de grond, tilde zijn been op en liet een stuk van de ketting in de vlam hangen. Hij wachtte een paar minuten, toen begon hij te trekken. Het lukte niet. Blijkbaar moest hij wat meer geduld hebben. Misschien hielp het als hij aan iets anders dacht. Met de schakels in de vlammen dacht hij aan het liedje dat zijn moeder laatst in de badkamer had gezongen. Wat was het ook alweer? Iets uit een film. O ja, The Little Mermaid.

‘Under the sea… Darling it’s better, down where it’s wetter…’ Zijn stem beefde een beetje. Van de spanning, natuurlijk. Want hij was niet bang. Hij trok weer aan de ketting. Er was nog altijd geen beweging in te krijgen. Het verraste hem dat hij zoveel van de woorden kende. Toen begon hij op zijn Jamaicaanse accent te oefenen. ‘Under the sea…’

De schakel bewoog! Het metaal begon mee te geven. Of verbeeldde hij het zich maar? Hij trok zo hard als hij kon, en ja hoor, de spleet in een van de schakels werd een beetje breder. Nog een klein stukje, en hij kon de ketting losmaken.

Op dat moment klonken er voetstappen buiten de deur. De moed zonk hem in de schoenen. Het was alsof zijn hart stilstond. Nee! Hij had nog maar een paar seconden nodig. Terwijl de sloten rammelden en knarsend openschoven, begon hij uit alle macht te trekken.