Hoofdstuk 5

Al op ruim een kilometer afstand kon Christine de schijnwerpers zien. De rivieroever was verlicht als een footballstadion. Ze trapte op het gaspedaal en manoeuvreerde haar auto door het grind.

Er was absoluut iets belangrijks aan de hand. Vlinders van opwinding fladderden in haar buik. Haar hart bonsde luid, en het zweet stond in haar handen. Dit was beter dan seks, of althans, beter dan wat ze zich daarvan kon herinneren.

Van het ‘verzoek om onmiddellijke assistentie’ op de politiescanner was ze niet veel wijzer geworden. Dat kon van alles betekenen. Zodra ze de landweg in sloeg, werd haar opwinding alleen maar groter. Op het modderige terrein stonden reddingsvoertuigen, twee televisiebusjes, vijf politiewagens en diverse andere, ongemarkeerde auto’s. Drie hulpsheriffs bewaakten het terrein, dat was afgezet met geel politietape. Politietape, dat betekende dat het om een serieuze zaak ging. Zeker geen rottigheid door een stelletje dronken pubers.

Ineens schoot haar de ontvoering te binnen: de krantenjongen wiens foto sinds het begin van de week in alle kranten en op alle nieuwsuitzendingen te zien was geweest. Was er misschien losgeld betaald? De aanwezigheid van reddingsvoertuigen leek erop te wijzen dat er een reddingsoperatie gaande was.

Haastig stapte ze uit de auto, die echter bleef doorglijden in de modder. Onmiddellijk sprong ze weer achter het stuur.

‘Nou geen stommiteiten uithalen, Christine,’ zei ze tegen zichzelf, terwijl ze de auto op de handrem zette. ‘Kalm blijven. Vooral kalm blijven,’ beval ze zichzelf terwijl ze haar notitieblok pakte.

Zodra ze opnieuw uit de auto stapte, werden haar leren pumps verzwolgen door de modder. Met de grootste moeite slaagde ze erin ze los te trekken. Kordaat stapte ze uit haar schoenen en gooide die achter in de auto, waarna ze op kousenvoeten in de richting van de verzamelde vertegenwoordigers van de pers liep.

De hulpsheriffs bleven strak voor zich uit kijken, ondanks de talloze vragen die op hen werden afgevuurd. Voorbij de bomen verlichtten schijnwerpers een gedeelte van de rivieroever. Door het hoge gras en het grote aantal geüniformeerden kon ze onmogelijk zien wat er aan de hand was.

Channel 5 had een van zijn vaste avondpresentatoren gestuurd. Zoals altijd zag Darcy McManus er onberispelijk uit. Ze droeg een rood mantelpakje; haar glanzend zwarte haar was keurig gekapt, en ook op haar make-up was niets aan te merken. Ze kon zo voor de camera en was er zelfs in geslaagd haar schoenen aan te houden. Het was echter te laat op de avond voor een livereportage, dus de camera kwam niet in actie.

Op dat moment herkende Christine hulpsheriff Eddie Gillick tussen de bewakers. Ze kwam langzaam dichterbij en zorgde ervoor dat hij haar zag, in het besef dat één verkeerde beweging haar monddood kon maken.

‘Mr. Gillick? Hallo! Ik ben Christine Hamilton. Kent u me nog?’

Hij keek haar aan als een speelgoedsoldaat, niet bereid te zwichten voor enige afleiding. Toen werd de blik in zijn ogen vriendelijker, en heel even verscheen er een zweem van een glimlach om zijn mond. Onmiddellijk trok hij zijn gezicht echter weer in de plooi.

‘Mrs. Hamilton! Natuurlijk ken ik u nog. U bent Tony’s dochter. Wat doet u hier?’

‘Ik werk tegenwoordig voor de Omaha Journal.’

‘O.’ Daar was het soldatengezicht weer.

Ze moest snel zijn, anders kon ze het wel vergeten. Gillicks haar was met gel strak achterovergekamd. Ze rook de bijna bedwelmende geur van zijn aftershave. Zelfs zijn dunne snorretje was onberispelijk verzorgd. Zijn uniform vertoonde geen enkele kreukel. Zijn das was strak geknoopt en werd op zijn plaats gehouden door een gouden speld. Een snelle inspectie leerde haar dat hij geen trouwring droeg.

‘Wat is het hier een modderboel! Ik heb nota bene mijn schoenen verloren. Dom, hè?’ Ze wees naar haar bemodderde voeten. Haar roodgelakte nagels schemerden door haar kousen. Gillick keek naar haar voeten, en tot haar aangename verrassing liet hij zijn blik over haar lange benen omhooggaan. Eindelijk zou ze de zoete vruchten plukken van haar ongemakkelijk korte rok.

‘Nou en of! Het is hier een chaos.’ Hij sloeg zijn armen over elkaar en verplaatste zijn gewicht naar zijn andere voet, zichtbaar niet op zijn gemak. ‘Pas maar op dat u geen kouvat.’ Weer een blik, deze keer niet alleen op haar benen. Toen ze zag dat zijn blik op haar borsten bleef rusten, trok ze haar rug hol om de voorkant van haar jack net iets verder te doen wijken.

‘Het is één grote bende, hè, Eddie? Het was toch Eddie?’

‘Inderdaad.’ Hij leek aangenaam verrast dat ze zich zijn naam herinnerde. ‘Hoewel ik niet gemachtigd ben om ook maar enige mededeling te doen.’

‘Nee, natuurlijk niet. Dat begrijp ik volkomen.’ Ze boog zich iets dichter naar hem toe, ondanks de scherpe lucht van zijn aftershave. Zelfs op haar blote voeten was ze bijna net zo lang als hij. ‘Ik weet dat je niets mag zeggen over de kwestie Alverez,’ fluisterde ze met haar mond vlak bij zijn oor.

Er verscheen een verraste blik in zijn ogen. Hij trok een wenkbrauw op, en opnieuw werd zijn blik iets toeschietelijker. ‘Hoe wist je dat?’ Hij keek om zich heen om zich ervan te overtuigen dat er niemand meeluisterde.

Bingo! Ze had in de roos geschoten. Voorzichtig nu. Kalm blijven, vooral kalm blijven. Anders zou ze het bederven. ‘Ach, je begrijpt natuurlijk wel dat ik niet kan zeggen wie mijn bronnen zijn.’ Zou hij vallen voor haar als verleidelijk bedoelde gefluister? Of zou hij haar doorhebben? Haar verleidingskunsten waren nooit geweldig geweest. Althans, als ze Bruce moest geloven.

‘Natuurlijk, natuurlijk.’ Hij hapte!

‘Je hebt waarschijnlijk niet eens de kans gekregen om er iets van te zien. Tenslotte kun je hier niet weg. Jullie doen hier het echt vuile werk.’

‘O, jawel! Ik heb alles gezien.’ Hij zette zijn borst op alsof hij dagelijks met dit soort situaties te maken had.

‘Het joch is behoorlijk toegetakeld, hè?’

‘Nou en of. Hij ziet eruit alsof die klootzak hem van onder tot boven heeft opengesneden,’ fluisterde Eddie zonder een zweem van emotie.

Ze had het gevoel alsof al het bloed uit haar hoofd wegstroomde. Haar knieën dreigden het te begeven. Dus het kind was dood.

‘Hé!’ riep Gillick, en even dacht ze dat hij haar doorhad. ‘Doe die camera uit! Neem me niet kwalijk, Mrs. Hamilton.’

Terwijl Gillick de camera van Channel 9 wegduwde, liep Christine terug naar haar auto. Met het portier open liet ze zich achter het stuur vallen en wapperde ze zichzelf frisse lucht toe met haar ongebruikte notitieblok. Ondertussen ademde ze diep de koele avondlucht in. Ondanks de kou plakte haar blouse aan haar huid.

Danny Alverez was dood, vermoord. ‘Van onder tot boven opengesneden,’ om met hulpsheriff Gillick te spreken. Ze had haar eerste grote verhaal, maar diep vanbinnen hadden de vlinders in haar buik plaatsgemaakt voor kakkerlakken.