Hoofdstuk 45

Christine trakteerde zichzelf op Wanda’s zelfgemaakte kippensoep en harde broodjes. Corby had haar de ochtend vrijgegeven, maar ze had haar notitieblok meegenomen en alvast wat ideeën opgeschreven voor haar artikel van de volgende dag. Het was nog vroeg; de gasten voor de lunch kwamen langzaam binnendruppelen. Dus ze had het rijk alleen aan haar tafeltje in de uiterste hoek van het kleine restaurant. Door het raam keek ze naar de schaarse voetgangers die zich een weg door de sneeuw baanden.

Timmy had gebeld en gevraagd of hij met een paar vriendjes mocht lunchen in de pastorie, bij Father Keller. De priester had meegedaan met het sleeën op Cutty’s Hill, en om het onvermijdelijk geannuleerde kampeeruitje goed te maken, had hij de jongens uitgenodigd voor een lunch van hotdogs en geroosterde marshmallows bij de reusachtige open haard van de pastorie.

‘Dat waren geweldige verhalen van je, Christine,’ zei Angie Clark terwijl ze Christines mok nog eens bijschonk met dampende koffie.

Verrast slikte Christine haar hap brood door. ‘Bedankt.’ Ze veegde glimlachend haar mond af met haar servet. ‘De broodjes van je moeder zijn nog altijd de beste in de hele stad.’

‘Ik blijf maar zeggen dat we ze ook verpakt zouden moeten verkopen, maar ze is bang dat de mensen hier niet meer komen eten als ze ze ook mee naar huis kunnen nemen.’

Christine wist dat Angie het financiële brein achter het bedrijf van haar moeder was. Omdat uitbreiding voor het kleine restaurant niet mogelijk was, had Angie voorgesteld een bezorgdienst te beginnen. Na nauwelijks een halfjaar hadden ze al een extra kok in dienst moeten nemen en hadden ze twee bezorgauto’s met chauffeur in bedrijf, zonder dat hun altijd drukbezochte ontbijt, lunch en diner er ook maar iets onder hadden geleden.

Christine vroeg zich wel eens af waarom Angie in Platte City was gebleven. Ze beschikte duidelijk over een zakelijke aanleg, en haar uiterlijk mocht er ook zijn. Maar na twee jaar op de universiteit en een verhouding met een getrouwde senator, waarover heel wat gezegd en geschreven was, had ze de universiteit de rug toegekeerd en was ze teruggekomen naar haar moeder, die als weduwe haar handen vol had aan het restaurant.

‘Hoe is het met Nick?’ Angie deed alsof ze het bestek op het tafeltje naast dat van Christine goed moest leggen.

‘O, die zal wel weer woedend op me zijn. Hij kon mijn verhalen niet echt waarderen.’ Ze wist dat Angie iets heel anders had willen horen, maar ze had al lang geleden geleerd zich niet met het liefdesleven van haar broer te bemoeien.

‘Doe hem de groeten als je hem ziet.’

Arme Angie. Waarschijnlijk had Nick niets meer van zich laten horen sinds deze hele ellende was begonnen. En hoewel hij het met kracht ontkende, wist Christine dat hij alleen nog maar oog had voor de charmante, maar onbereikbare Maggie O’Dell. Misschien kreeg hij nu eindelijk een koekje van eigen deeg en was hij degene die met een gebroken hart achterbleef.

Ze zag dat Angie twee gespierde bouwvakkers begroette die binnenkwamen en hun jacks en truien uittrokken. Waarom liepen alle vrouwen toch zo weg met Nick? Het was iets wat Christine nooit had begrepen, aangezien hij zonder verklaring en zonder aarzeling de ene vriendin voor de andere inruilde. Natuurlijk, hij was beslist niet lelijk, een charmante vent. Toch vond ze het onbegrijpelijk dat Angie Clark hem na dagen – desnoods weken – waarin hij niets van zich liet horen, nog altijd met open armen zou verwelkomen.

Ze nam een slok van haar dampende koffie. ‘Rapport van de lijkschouwer,’ noteerde ze. George Tillie was een oude vriend van de familie. Haar vader en hij hadden jaren samen gejaagd. Misschien zou George haar nog wat nieuwe informatie kunnen geven. Voor zover ze wist, verkeerde het onderzoek in een impasse.

Plotseling schetterde de televisie in de hoek door het restaurant. Ze keek op en zag Wanda Clark naar haar wuiven.

‘Christine, luister!’

Bernard Shaw, de nieuwslezer van CNN, had het over Platte City, Nebraska. Op een kaart achter hem was de locatie van het stadje aangegeven, terwijl Shaw verslag deed van de reeks bizarre moorden. Christines kop van de krant van zondag kwam in beeld: NA RECENTE KINDERMOORD HOUDT SERIEMOORDENAAR DORP NOG ALTIJD IN ZIJN GREEP. Onderwijl gaf Shaw een toelichting op de moorden en op de reeks moorden van zes jaar daarvoor, waarvoor Jeffreys was veroordeeld.

‘Uit betrouwbare bron is vernomen dat de sheriff van Platte City nog altijd geen aanwijzingen heeft omtrent de dader. De enige verdachte zou een moordenaar zijn die drie maanden geleden is geëxecuteerd.’

Christine kromp ineen bij het lichte sarcasme in de stem van Shaw, en voor het eerst had ze medelijden met Nick. De rest van het restaurant barstte los in applaus en stak zijn duim naar haar op. Hún dorp had het nationale nieuws gehaald. Dat was het enige wat ze hadden gehoord. Het sarcasme waarmee was gerefereerd aan hun kleinsteedse provincialisme was hun ontgaan.

Het geluid werd zachter gezet, en ze wijdde zich weer aan haar aantekeningen. Even later begon haar mobiele telefoon te rinkelen, ergens onder in haar tas. Ze begon te zoeken, haalde haar portefeuille, borstel en lippenstift tevoorschijn. Toen ze dat allemaal had uitgestald, keek ze op en zag ze dat alle ogen opnieuw op haar waren gevestigd. Eindelijk had ze de telefoon te pakken. Ze wuifde naar haar publiek, dat zich glimlachend weer aan zijn maaltijd wijdde. De telefoon ging nog twee keer over voordat ze de knop had gevonden om hem aan te zetten.

‘Met Christine Hamilton.’

‘Ms. Hamilton, u spreekt met William Ramsey van KLTV Channel 5. Ik hoop niet dat ik stoor. Ik heb dit nummer gekregen van uw redactie.’

‘Ik zit te lunchen, Mr. Ramsey. Wat kan ik voor u doen?’

De afgelopen dagen had het televisiestation bijna al zijn informatie over de moorden uit haar artikelen gehaald. Anders dan wat interviews met familieleden en buren had het station weinig sensationeels kunnen brengen om de kijkcijfers op te schroeven.

‘Ik vroeg me af of u morgen misschien tijd hebt om met me te ontbijten of te lunchen.’

‘Ik heb een erg volle agenda, Mr. Ramsey.’

‘Dat begrijp ik. Dus misschien moet ik maar meteen ter zake komen.’

‘Heel graag.’

‘Ik wil dat u voor Channel 5 komt werken. Als verslaggever en in het weekend ook als presentatrice.’

‘Wat zegt u?’ Ze stikte bijna in haar broodje.

‘Uw verslaggeving van de recente moorden is precies wat we bij Channel 5 zoeken.’

‘Mr. Ramsey, ik werk voor een krant. Ik kan niet zomaar –’

‘Uw stijl van schrijven leent zich uitstekend voor het gesproken nieuws. We zijn bereid u te begeleiden bij uw eerste stappen als presentatrice. Toevallig weet ik dat u een buitengewoon aangename verschijning zult zijn op het scherm.’

Ze voelde zich niet boven vleierij verheven. Sterker nog, ze vond het heerlijk, nadat ze daarmee in het verleden zo karig bedeeld was geweest. Maar Corby en de Omaha Journal hadden haar de kans gegeven door te breken. Nee, dit was een aanbod dat ze zelfs niet kon overwegen.

‘Ik voel me gevleid, Mr. Ramsey, maar ik kan niet zomaar –’

‘Ik ben bereid u zestigduizend dollar per jaar te bieden als u meteen kunt beginnen.’

Christine liet haar lepel vallen. Hij stuiterde in haar soepkom, sprong er weer uit en morste soep op haar schoot. Ze maakte geen aanstalten het op te deppen. ‘Pardon?’

Blijkbaar zag hij haar verrassing opnieuw aan voor een afwijzing, want hij zei haastig: ‘Goed, vijfenzestigduizend, plus een bonus van tweeduizend dollar als u meteen dit weekend al begint.’

Vijfenzestig duizend dollar was meer dan twee keer zoveel als ze nu verdiende, zelfs na haar bescheiden loonsverhoging. Daarmee zou ze haar rekeningen kunnen betalen en zich geen zorgen meer hoeven te maken over de onvindbare Bruce, die weigerde alimentatie voor Timmy te betalen.

‘Kan ik u misschien terugbellen, Mr. Ramsey? Ik wil er even over nadenken.’

‘Natuurlijk. Dat begrijp ik heel goed. Ik zou zeggen, slaap er een nachtje over en bel me morgenochtend.’

‘Afgesproken. Dat doe ik.’ Ze klapte de telefoon dicht en was nog altijd beduusd toen Eddie Gillick nogal opdringerig op de bank naast haar schoof. ‘Wat moet dat voorstellen?’ vroeg ze.

‘Het was al erg genoeg dat je me genaaid hebt met dat citaat, maar nou krijg ik ook nog de ene rotopdracht na de andere van dat broertje van je. Dus ik neem aan dat je hem hebt verteld dat ik je anonieme bron was?’

‘Hoor eens, Gillick –’

‘Hé, ik heet Eddie, weet je nog wel?’ Hij pakte haar koffiemok, gooide er een paar scheppen suiker bij en dronk hem leeg. De geur van zijn aftershave was overweldigend.

‘Ik heb het Nick niet verteld. Hij –’

‘Laat maar zitten. Hoe dan ook, je staat bij me in het krijt.’

Ze voelde zijn hand op haar knie. De minachtende blik in zijn ogen had een verlammende uitwerking op haar. Voordat ze wist wat haar overkwam, gleed zijn hand verder over haar dij omhoog, tot onder haar rok. Er verscheen een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht toen er een blos op haar gezicht kwam.

‘Wat mag het zijn, Eddie?’ Angie Clark kwam naast hun tafeltje staan. Het was duidelijk dat ze zich bewust was van de situatie en niet van plan was te vertrekken, voordat Christine deze weer onder controle had.

‘Niets, lieverd.’ Nog altijd glimlachend, keek Eddie naar Christine. ‘Ik kan helaas niet blijven. Dus ik spreek je later nog wel.’ Hij schoof uit de bank, streek met zijn hand over zijn glimmende, zwarte haar en zette zijn hoed weer op. Toen slenterde hij tussen de tafeltjes door naar de deur.

‘Is alles goed met je?’

‘Ja, maak je geen zorgen.’

Wat Angie echter niet kon zien, was dat Christine haar trillende handen angstvallig onder de tafel hield.