Hoofdstuk 17

Christine kon het gewoon niet geloven! Wat een mazzel! Ze probeerde haar opwinding echter te beheersen. Terwijl Timmy in de badkamer was, had ze Taylor Corby gebeld. Corby was hoofd van de nieuwsredactie en haar nieuwe baas. Ze hadden elkaar in het weekend een paar keer telefonisch gesproken, en hoewel ze hem nog niet had ontmoet, wist ze precies wie hij was. Haar collega’s bij Living Today noemden hem een echte nieuwsfreak. Hij droeg een ouderwets, stalen brilletje en scheen alleen maar zwarte broeken te bezitten en conservatieve, witte overhemden, die hij opvrolijkte met Looney Tunesdassen. Om het allemaal nog gekker te maken, kwam hij op de fiets naar de krant, zelfs in de winter. Niet omdat hij zich geen auto kon permitteren, maar gewoon omdat hij dat prettig vond.

Toen ze hem die ochtend het verhaal van Matthew Tanner had verteld, had hij haar rustig laten uitpraten, zonder haar ook maar één keer in de rede te vallen.

‘Christine, besef je wel wat dat betekent?’

Het was maar al te duidelijk waarom hij voor de krant had gekozen in plaats van voor radio of televisie. Zijn stem veranderde nooit en verried geen enkele emotie. Ongeacht zijn woordkeuze, was het soms moeilijk te zeggen of hij opgewonden was, verveeld of eenvoudig ongeïnteresseerd. ‘Als je kopij hebt voor de krant van vanavond, zijn we de andere media alweer vóór. Dan hebben we al drie dagen achter elkaar de primeur.’

‘Ik moet Mrs. Tanner nog zo ver zien te krijgen, dat ze zich door me laat interviewen.’

‘Interview of niet, je hebt nu al genoeg voor een verhaal. Zorg alleen wel dat je de feiten controleert.’

‘Natuurlijk.’

Terwijl Christine naar haar zoon keek, besefte ze dat hij zich zorgen maakte over zijn vriendje. Hij had niet geprotesteerd toen ze had gezegd dat ze hem naar school zou brengen en hij had het grootste deel van de rit zwijgend uit het raampje gekeken. Toen ze de hoek omsloeg bij de school, moest ze met volle kracht op haar rem gaan staan. Van het schoolgebouw tot de hoek stond een lange rij auto’s. Allemaal ouders die hun kinderen kwamen brengen. Ook over de trottoirs kwamen ouders aanlopen met hun kinderen, en op elke kruising stonden ouders om te helpen bij het oversteken.

Achter hen werd even getoeterd. Christine en Timmy schrokken ervan. Ze nam haar voet van de rem en sloot zich bij de rij auto’s aan.

‘Wat is er aan de hand, mam?’ Timmy maakte zijn veiligheidsgordel los zodat hij op zijn knieën kon gaan zitten en over het dashboard heen kon kijken.

‘Alle vaders en moeders willen zeker weten dat hun kinderen veilig op school komen.’ Sommige ouders keken paniekerig en hadden een hand op de schouder van hun kind gelegd, alsof ze het op die manier nog beter konden beschermen.

‘Komt dat door Matthew?’

‘We weten nog niet wat er met Matthew is gebeurd. Misschien is hij gewoon weggelopen. Ik denk dat je maar beter niets over Matthew kunt zeggen.’ Ze had haar mond moeten houden, dacht ze. Hoewel ze na het vertrek van Bruce had beloofd dat ze altijd eerlijk tegen haar zoon zou zijn, had ze dit beter voor zich kunnen houden. Er waren nog maar weinig mensen op de hoogte van Matthews verdwijning. Deze paniek was een reactie op haar artikelen. Alleen al het noemen van de naam van Ronald Jeffreys wekte de beschermingsdrang in iedere vader en moeder. Het was dezelfde paniek die er had geheerst toen Jeffreys zijn slachtoffers had gemaakt.

Christine herkende Richard Melzer van KRAP, het regionale radiostation. Hij haastte zich naar de school, met zijn attachékoffer in zijn ene hand en aan de andere hand een klein, blond meisje, ongetwijfeld zijn dochter. Christine moest zo snel mogelijk Michelle Tanner zien te bereiken. Het zou niet lang duren of het nieuws over Matthew was algemeen bekend.

De rij kroop langzaam verder. Christine zocht naar een opening. Misschien kon ze Timmy hier vast laten uitstappen.

‘Mam?’

‘Lieverd, ik kan er ook niets aan doen. Het gaat gewoon niet vlugger.’

‘Mam, ik weet bijna zeker dat Matthew niet zomaar zou weglopen. Dat doet hij echt niet.’

Ze keek naar haar zoon, die op zijn knietjes naar de ongebruikelijke optocht keek. Zijn kuif stond overeind dankzij de gel die hij erin had gesmeerd. De sproeten op zijn neus en zijn wangen maakten zijn huid extra bleek. Wanneer was haar kleine jongetje ineens zo wijs geworden? Ze zou trots moeten zijn, maar die ochtend stemde het haar een beetje verdrietig dat ze zijn onschuld niet langer kon beschermen.