Hoofdstuk 29

Dinsdag, 28 oktober

Het was een afschuwelijke dag geweest, en Nick zocht de verklaring in het feit dat hij die nacht maar twee uur had geslapen – in de stoel achter zijn bureau nog wel. Maggie was om drie uur ’s nachts naar haar hotel gegaan om wat te rusten, te douchen en zich te verkleden. In plaats van de acht kilometer naar huis te rijden, buiten de stad, was hij in slaap gevallen achter zijn bureau. De hele dag hadden zijn nek en zijn rug hem eraan herinnerd dat hij al over vier jaar veertig werd.

Zijn lichaam was niet meer wat het was geweest, hoewel zijn bezorgdheid over zijn seksuele potentie aanzienlijk was afgenomen dankzij agent O’Dell. Het moment waarop hij zijn vingers op haar lippen had gelegd en de blik in haar ogen had gezien, had hij het gevoel gehad alsof er een stroomstoot door hem heen was gegaan. Allemachtig! Zelfs híj had zijn principes als het om getrouwde vrouwen ging. Als zijn lichaam hem er maar niet toe dreef die principes overboord te zetten!

Vervelend genoeg was zijn voorraad schone kleren die hij op kantoor had liggen de afgelopen dagen uitgeput geraakt. Vandaar dat hij zijn toevlucht had moeten nemen tot het bruine uniform voor de persconferentie van die ochtend. Niet dat het ook maar iets uitmaakte wat hij droeg. De verzamelde journalisten waren al binnen enkele minuten veranderd in een op lynchen beluste meute, zeker na de kop die Christine die ochtend op de voorpagina had gezet: SHERIFF NEGEERT AANWIJZINGEN IN ZAAK ALVEREZ.

Hij was ervan overtuigd geweest dat Eddie al meteen na het eerste telefoontje bij de oude Mrs. Krichek langs was gegaan. Waarom had hij zich niet gerealiseerd dat Krichek een onbelemmerd uitzicht had op het parkeerterrein waar Danny was ontvoerd? Jezus, hij kon Eddie wel wurgen, of erger nog, hem als zondebok aan de media voeren. In plaats daarvan gaf hij hem onder vier ogen een uitbrander en een waarschuwing.

Bovendien had hij in een situatie als deze iedere man hard nodig. Dit was niet het moment om zijn zelfbeheersing te verliezen, wat hem bijna was overkomen op de persconferentie, toen de vragen steeds venijniger waren geworden. Gelukkig had Maggie op haar kalme, gezaghebbende manier de zaken snel in het juiste perspectief geplaatst. Ze had de media uitgedaagd de politie te helpen bij het opsporen van de geheimzinnige, blauwe pick-up, waardoor ze hen had betrokken bij de jacht op de moordenaar, in plaats van hun aandacht te vestigen op de fouten die waren gemaakt door het bureau van de sheriff. Hij vroeg zich af wat hij zonder haar had moeten beginnen en hoopte dat hij voorlopig nog geen antwoord op die vraag zou krijgen.

Hij sloeg Christines straat in op het moment dat de zon heel even tevoorschijn kwam in een opening tussen de wolken. Toen verdween hij langzaam achter een rij bomen. Het was een stuk kouder geworden, en de snijdende wind deed vermoeden dat het kwik nog verder zou dalen.

Maggie had de hele rit zwijgend naast hem gezeten, verdiept in het dossier Alverez. Foto’s van de plek van het misdrijf en haar eigen polaroids lagen op haar schoot. Het was bijna een obsessie voor haar om haar profiel af te ronden, alsof ze daardoor op de een of andere manier Matthew Tanner kon redden. Na een middag van elkaar tegensprekende aanwijzingen en een reeks niet indrukwekkende getuigen was Nick bang dat het al te laat was. Sinds Matthews verdwijning waren honderdvijfenzeventig hulpsheriffs, politieagenten en onafhankelijke onderzoekers bijna onafgebroken aan het zoeken geweest. Ze waren geen stap dichter bij het vinden van de jongen gekomen. Het had er inderdaad alle schijn van dat Matthew vrijwillig in een auto was gestapt en was meegenomen, precies zoals Sophie Krichek dat had beschreven ten aanzien van Danny Alverez.

Als dat waar was, bestond er een goede kans dat de moordenaar iemand was die de jongens kenden en vertrouwden. Een gedachte die het voor Nick allemaal alleen nog maar erger maakte. Dan ging het om iemand die deel uitmaakte van de gemeenschap. Iemand die híj misschien ook wel kende.

Afwezig reed hij het tuinpad op en trapte op de rem, waardoor alle foto’s van Maggies schoot op de grond vielen.

‘Sorry.’ Hij zette de jeep in de parkeerstand, waarbij hij met zijn hand langs haar dij streek. Toen boog hij zich naar voren om de foto’s op te rapen. Hun armen kruisten elkaar, en hun voorhoofden raakten elkaar. Hij gaf haar de foto’s die hij had opgeraapt, en ze bedankte hem zonder hem aan te kijken. De hele dag draaiden ze al ongemakkelijk om elkaar heen. Hij wist niet of het kwam door de ontdekking in de zaak Jeffreys, waarover ze geen van beiden wilden praten, of doordat ze allebei angstvallig probeerden elkaar te ontwijken.

Toen ze voor Christines deur stonden, ging Maggies mobiele telefoon.

‘Maggie O’Dell.’

Christine gebaarde hen binnen te komen. ‘Ik wist bijna zeker dat je zou afbellen,’ fluisterde ze tegen Nick, terwijl ze hem voorging naar de woonkamer, zodat Maggie in alle rust in de hal kon bellen.

‘Vanwege dat artikel?’

Verrast keek ze hem aan, alsof ze niet eens aan het artikel had gedacht. ‘Nee, omdat je het zo verschrikkelijk druk hebt. Je bent toch niet kwaad over dat stuk?’

‘Krichek is zo gek als een ui. Ik kan me niet voorstellen dat ze echt iets heeft gezien.’

‘Ze klinkt erg overtuigend, Nicky. Er is niets mis met haar verstand. Je moet op zoek naar een oude, blauwe pick-up.’

Nick kon zien dat Maggie in de hal liep te ijsberen. Hij wilde dat hij kon horen wat ze zei. Plotseling ging zijn wens in vervulling toen haar boze stem doordrong tot in de woonkamer.

‘Weet je wat jij kunt doen, Greg? Doodvallen!’ Woedend klapte ze de telefoon dicht en stopte hem in haar zak. Meteen ging hij weer over.

Christine keek Nick met opgetrokken wenkbrauwen aan.

‘Wie is Greg?’ fluisterde ze.

‘Haar man.’

‘Ik wist niet dat ze getrouwd was.’

‘Waarom zou ze niet getrouwd zijn?’ vroeg hij nijdig, maar hij had er meteen spijt van toen zijn zus hem glimlachend aankeek.

‘Geen wonder dat je je zo keurig gedraagt.’

‘Wat bedoel je daar nu weer mee?’

‘Nou, broertje, voor het geval dat je het nog niet hebt gemerkt: ze is buitengewoon aantrekkelijk.’

‘En ze werkt voor de FBI. Dus dit is strikt zakelijk, Christine.’

‘Sinds wanneer laat je je daardoor weerhouden? Weet je nog, die charmante, advocate die voor de overheid werkte? Werd je toen ook niet geacht de verhouding zuiver zakelijk te houden?’

‘Die was niet getrouwd.’ Of liever gezegd, ze had in scheiding gelegen, als hij het zich goed herinnerde.

Op dat moment kwam Maggie binnen. Het was de tweede keer dat hij die geschokte uitdrukking op haar gezicht zag. ‘Neem me niet kwalijk.’ Ze leunde even tegen de deurpost. ‘Mijn man heeft de laatste tijd de irritante neiging me doldriftig te maken.’

‘Daarom heb ik de mijne de laan uit gestuurd,’ zei Christine glimlachend. ‘Nicky, schenk jij een glas wijn voor Maggie in? Ik moet even naar het eten kijken.’ Onderweg naar de keuken klopte ze Maggie op haar schouder.

De wijn en de glazen stonden al op tafel. Terwijl hij inschonk, keek hij vanuit zijn ooghoeken naar Maggie. Ze liep te ijsberen en deed alsof ze geïnteresseerd was in Christines talenten als binnenhuisarchitect, maar het was duidelijk dat ze er niet met haar gedachten bij was. Voor het raam bleef ze staan en keek naar buiten, de achtertuin in. Hij pakte de glazen en liep naar haar toe.

‘Is alles goed met je?’ Hij gaf haar een glas, in de hoop even in haar ogen te kunnen kijken.

‘Ben jij getrouwd geweest, Nick?’ Zonder hem aan te kijken pakte ze het glas aan, plotseling geïnteresseerd in de schaduwen die bezit namen van Christines tuin.

‘Nee, dat heb ik altijd met succes weten te vermijden.’

Een tijd lang stonden ze zwijgend naast elkaar. Haar elleboog streek langs zijn arm terwijl ze een slok nam. Hij stond doodstil, genietend van de verrassende stijging van zijn temperatuur, die door dit vluchtige contact teweeg werd gebracht, en hopend op meer. Hij wachtte tot ze verder zou gaan, gretig om te horen dat haar huwelijk op instorten stond. Onmiddellijk voelde hij zich schuldig. ‘Ik kon er niets aan doen dat ik zag dat je geen trouwring draagt,’ zei hij, misschien om zijn eigen gedachten te rechtvaardigen.

Ze hield haar hand even omhoog en stopte hem toen in de zak van haar jasje. ‘Die ligt op de bodem van Charles River.’

‘Wat?’ Omdat hij haar gezicht niet kon zien, wist hij niet zeker of ze een grapje maakte.

‘Dat is ongeveer een jaar geleden gebeurd. Toen we een drijver uit de rivier haalden.’

‘Een drijver?’

‘Een lijk dat al een tijd in de rivier had gelegen. Het water was ijskoud. Blijkbaar is mijn ring van mijn vinger gegleden.’ Ze bleef strak voor zich uitkijken.

Zwijgend volgde hij haar voorbeeld. Naarmate het donkerder werd, kon hij haar weerspiegeling in het glas duidelijker zien. Ze dacht nog steeds aan het gesprek met haar echtgenoot. Hoe zou hij zijn, de man die eens het hart van Maggie O’Dell had weten te veroveren, vroeg hij zich af. Zou hij een intellectuele snob zijn? Hij wist bijna zeker dat hij nooit naar football keek, laat staan naar de Packers.

‘Heb je hem nooit vervangen?’ vroeg hij ten slotte.

‘Nee. Misschien besefte ik onbewust dat alles wat die ring werd geacht te symboliseren allang niet meer bestond toen hij op de bodem van de rivier terechtkwam.’

‘Oom Nick!’ Timmy kwam de kamer binnen rennen en sprong Nick om de hals. Onmiddellijk voelde hij weer de gevolgen van de twee uur slaap in zijn bureaustoel. Zijn rug protesteerde hevig en smeekte hem het kind neer te zetten. Desondanks draaide hij Timmy in het rond en drukte hem stevig tegen zich aan, terwijl de kleine beentjes van de jongen alles in hun bereik omver dreigden te schoppen.

‘Hé jongens!’ riep Christine vanuit de deuropening. ‘Het lijkt soms wel alsof ik twee kinderen heb,’ zei ze tegen Maggie.

Nick liet Timmy op de grond zakken en zette zijn tanden op elkaar om het niet uit te schreeuwen van de pijn die door zijn rug schoot. Inwendig vloekte hij, want hij vond het afschuwelijk om er door zijn lichaam aan te worden herinnerd dat hij een dagje ouder werd.

‘Maggie, dit is mijn zoon, Timmy. Timmy, dit is Special Agent Maggie O’Dell.’

‘Ben je agent bij de FBI, net als agent Mulder en agent Scully van The X-Files?’

‘Ja, maar ik spoor geen buitenaardse wezens op, hoewel sommigen van de mensen die ik opspoor wel behoorlijk angstaanjagend zijn.’

Nick was altijd verbaasd over het effect dat kinderen hadden op vrouwen. Hij wenste dat hij het in een flesje kon stoppen. Met een warme glimlach keek Maggie de jongen aan. Haar ogen schitterden, en haar hele gezicht leek te ontspannen.

‘Ik heb een paar posters van The X-Files op mijn slaapkamer. Wil je ze zien?’

‘Timmy, we gaan bijna eten.’

‘Kan het nog even?’ vroeg Maggie aan Christine.

Timmy wachtte op toestemming van zijn moeder. Toen pakte hij Maggie bij de hand en trok haar mee naar de gang.

Nick wachtte tot ze buiten gehoorafstand waren. ‘Het doet me deugd te zien dat hij al aardig in mijn voetsporen treedt. Hoewel “wil je mijn posters zien” wel een erg doorzichtige opening is.’

Christine rolde met haar ogen en gooide een vaatdoek naar hem toe. ‘Kom mij liever helpen en schenk me ook maar vast een glas wijn in.’