Hoofdstuk 38

Met ingehouden adem dubbelklikte Christine op send. Binnen enkele minuten zou haar artikel uit de printer op de redactiekamer rollen en vervolgens op de persen worden gelegd. Persen die waren gestopt en stonden te wachten op haar! Zelfs in haar stoutste dromen had ze zich dat nooit durven voorstellen.

Ondanks haar uitputting had de adrenaline haar alert gehouden. Haar vingers waren over het toetsenbord gevlogen. Nu waren haar handen zweterig. Ze veegde ze af aan haar spijkerbroek. Toen zette ze haar laptop uit, klapte hem dicht en trok het snoer uit het telefooncontact. Wat de moderne technologie al niet vermocht! Ze begreep niet hoe het werkte, maar ze was er dolblij mee. Want dankzij de moderne techniek had haar zoon rustig kunnen slapen, terwijl zij op haar vijfde voorpaginaverhaal op rij had gezwoegd. Ze vroeg zich af wat het record was bij de Omaha Journal.

Ze keek op haar horloge. De krant zou een uur te laat verschijnen, maar Corby maakte een tevreden indruk. Met grote slokken dronk ze haar laatste restje koffie op, zonder de klodder melk en suiker op de bodem. Hoe was het mogelijk dat ze al die tijd niet naar een sigaret had getaald?

Terwijl ze de laptop van haar bureau tilde, gooide ze een stapel enveloppen op de grond. Onmiddellijk was het gedaan met haar euforie. Ze raapte ze op. Er waren diverse aanmaningen bij voor rekeningen die ze niet kon betalen. Een brief met het officiële wapen van Nebraska bleef ongeopend. Ze wist wat erin zat: formulieren in drievoud, met ouderwets carbonpapier ertussen. Hoe kon ze vertrouwen hebben in een overheid die nog carbonpapier gebruikte? En dat was de instantie die haar ex zou moeten opsporen om hem te dwingen alimentatie te betalen voor zijn zoon! Het was al erg genoeg dat Bruce háár had belazerd, maar ze begreep niet hoe hij dat ook zijn eigen zoon kon aandoen. Ze vond het afschuwelijk dat Timmy geen contact meer met zijn vader had. Dat ze niet eens wist hoe ze contact met hem moest zoeken. En dat allemaal omdat hij geen alimentatie voor zijn zoon wilde betalen.

Ze stopte het stapeltje enveloppen achter een lamp op het bureau, waar ze het voorlopig niet zag. Haar kersverse succes had slechts een geringe salarisverhoging meegebracht, en het zou weken, misschien zelfs maanden, duren voordat ze het verschil merkte.

Natuurlijk zou ze het huis kunnen verkopen. Terwijl ze zich op de bank liet vallen, liet ze haar blik door de kamer gaan. Ze was uren bezig geweest met de muren. Eigenhandig had ze het schimmelige tapijt weggehaald en de vloer geschuurd, tot ze zichzelf in de gelakte oppervlakte weerspiegeld had gezien. Buiten – waar het inmiddels aardedonker was – kende ze elke centimeter van haar achtertuin. Ze had de verwaarloosde struiken vervangen door schitterende, roze rozen. Een paadje van bakstenen – door haarzelf gelegd – had haar tuin in een oord van rust en vrede veranderd. Hoe kon iemand van haar verwachten dat ze dit zou opgeven? Behalve Timmy was het huis alles wat ze had.

Nick begreep het niet, kón het niet begrijpen. Haar journalistieke succes was er niet op gericht hem te bezeren. Het ging om háár. Voor het eerst van haar leven deed ze iets helemaal zelfstandig – niet als de dochter van Tony Morrelli, niet als de vrouw van Bruce Hamilton, niet als de moeder van Timmy, maar als Christine Hamilton. En dat gaf haar een goed gevoel.

Ze had spijt van al die jaren dat ze de schijn had opgehouden voor familie en vrienden. Al die jaren waarin ze een rol had gespeeld: als de echtgenote op wie Bruce kon bouwen en als goede moeder voor Timmy. Al die jaren was het een obsessie voor haar geweest om Bruce gelukkig te maken. Ze had al meer dan een jaar geweten dat hij een verhouding had. Het was ook moeilijk de afrekeningen van zijn creditcards over het hoofd te zien voor hotels waar zij nooit een voet over de drempel had gezet en voor bloemen die zij nooit had gekregen. Het had haar obsessie alleen nog maar groter gemaakt. Als haar man een verhouding had, moest dat haar schuld zijn. Blijkbaar miste ze iets. Was er iets wat zij hem niet kon geven.

Met schaamte dacht ze terug aan de sexy lingerie die ze had gekocht om hem terug te veroveren. De seks was toch al nooit geweldig geweest en was in hun laatste jaren verworden tot een liefdeloze, bijna ruwe routine, waarna hij zich steevast had omgedraaid en in slaap was gevallen. Hoe vaak was ze niet uit bed geglipt wanneer hij eindelijk snurkte? Dan was ze naar de badkamer gegaan en had ze huilend onder de douche gestaan. Maar zelfs het warme water had haar niet tot rust kunnen brengen. Het was ongetwijfeld ook haar schuld geweest dat de liefde uit hun huwelijk was verdwenen.

Ze ging rillend op de bank liggen en trok een sprei over zich heen. Ze was niet langer de zwakke, geobsedeerde echtgenote. Inmiddels was ze een succesvolle verslaggeefster. Ze sloot haar ogen. Daar zou ze zich op concentreren – op het succes. Eindelijk. Na alle mislukkingen.