Hoofdstuk 97

Maggie wilde dat ze tegen Nick kon zeggen dat het voorbij was. Dat er geen kleine jongens meer zouden verdwijnen. Maar zelfs terwijl ze het over de zaak tegen Eddie Gillick hadden, kon ze de knagende twijfel niet van zich afzetten. Kon het zijn dat ze alleen maar koppig was? Dat ze weigerde te geloven dat ze het zo bij het verkeerde eind had gehad?

Was de vrijwilliger van het ziekenhuis maar even punctueel als opgewekt, wenste ze. Hoe kon iemand een serieus gesprek voeren in zo’n papieren ziekenhuisschort? En was het te veel moeite geweest haar een badjas te geven, een ceintuur, wat dan ook om te voorkomen dat iedereen vrij zicht had op haar onbeschermde achterkant?

Ze zag dat Nick probeerde zo discreet mogelijk te zijn, maar hij hoefde maar even zijn blik af te laten dwalen om haar eraan te herinneren hoe naakt ze was onder het wijdvallende kledingstuk. Nog erger was dat vervloekte getintel van haar huid, telkens wanneer hij haar aankeek. En dan die onrustige, nerveuze sensatie tussen haar benen. Het leek wel radar. Haar naaktheid en Nicks aanwezigheid maakten dat ze niets meer te zeggen had over haar eigen lichaam.

‘Oké, dus het heeft er alle schijn van dat Eddie Gillick de moordenaar zou kunnen zijn,’ gaf ze toe, krampachtig proberend de manier waarop haar lichaam op hem reageerde, te negeren. Ze sloeg haar armen voor haar borst en liep weer naar het raam, met haar rug angstvallig naar de muur gekeerd.

De hemel was zo blauw, zo uitgestrekt, dat het bijna kunstmatig leek. Nergens was zelfs maar het kleinste wolkje te ontdekken. De meeste sneeuw op stoepen en gazons was gesmolten. Nog even, en alleen de zwarte bergen ijs langs de straten waren het enige teken van de naderende winter. Bomen die hun bladeren nog niet kwijt waren, glansden nu vochtig in tinten goud, rood en oranje. Het was alsof er een betovering was verbroken, een vloek opgeheven. Alsof alles weer normaal was. Alles behalve het zeurende gevoel diep binnen in haar, niet van de hechtingen, maar van de knagende twijfel.

‘Wat deed Christine gisteravond in Eddies auto?’

‘Ik heb het er vanmorgen nog niet over gehad. Gisteravond zei ze dat Eddie werd geacht haar thuis te brengen, maar een omweg nam. Hij had gezegd dat hij haar zou vertellen waar Timmy was als ze met hem wilde vrijen.’

‘Zei hij dat hij wist waar Timmy was?’

‘Dat zei Christine, maar volgens mij hallucineerde ze, want ze zei ook dat president Nixon haar naar de kant van de weg had gedragen.’

‘Dat was natuurlijk dat masker. Hij heeft Christine uit de auto gehaald en zijn vermomming in de achterbak gestopt.’

‘Vervolgens is hij achter Timmy aan gegaan,’ voegde Nick eraan toe. ‘Natuurlijk nadat hij had geprobeerd Christine te verkrachten. Toen viel hij jou aan in die kelder op het kerkhof. Hij heeft het wel erg druk gehad.’

Ze keken elkaar aan. Het voor de hand liggende bleef ongezegd, de teleurstelling en paniek onuitgesproken.

‘Heeft hij met jou iets geprobeerd?’ vroeg Nick ten slotte.

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou, je weet wel… Heeft hij –’

‘Nee.’ Ze kapte hem af om hem de gêne te besparen. ‘Nee, dat heeft hij niet.’ Ze dacht eraan hoe de moordenaar haar revolver uit haar jack had gevist en toevallig langs haar borst had gestreken. Hoe hij bijna verschrikt zijn hand had teruggetrokken. En terwijl hij haar in haar oor had gefluisterd, had hij haar geen moment aangeraakt. Hij was niet geïnteresseerd in seks, niet met mannen en al helemaal niet met vrouwen. Tenslotte was zijn moeder een soort heilige voor hem. Ze herinnerde zich de beelden van gemartelde heiligen aan de muur van Father Kellers slaapkamer. Het priesterschap en de gelofte van het celibaat moesten een uitstekende ontsnapping voor hem zijn, een perfecte schuilplaats.

‘We moeten Keller nog één keer ondervragen,’ zei ze.

‘Maar we hebben helemaal niets wat we tegen hem kunnen aanvoeren.’

‘Dan doe je het voor mij.’

‘Ms. O’Dell?’ Een verpleegster keek om de hoek van de deur. ‘Er is bezoek voor u.’

‘O, dat werd tijd,’ zei Maggie, in de veronderstelling dat het de opgewekte, blonde vrijwilligster was.

De verpleegster hield de deur open en glimlachte flirterig naar de knappe, goudblonde man in het zwarte Armani-pak. Hij had een weekendtas bij zich.

‘Hallo, Maggie.’ Hij kwam de kamer binnen alsof deze van hem was, keek even naar Nick en schonk Maggie toen zijn dureadvocatenglimlach.

‘Greg? Wat doe jij hier?’