Hoofdstuk 21

Voordat Christine iets kon zeggen, kwam haar broer al op haar af stormen. Iedereen keek toen Nick een beschuldigende vinger naar haar uitstak. ‘Mrs. Tanner, beseft u wel dat deze vrouw voor de krant werkt?’

Michelle Tanner was een kleine, broze vrouw. Gemakkelijk te intimideren, zoals Christine inmiddels wist. Haar slanke gezicht werd bleek, en ze sperde haar grote, bruine ogen wijd open.

‘Ja, sheriff. Daar ben ik me van bewust.’ Ze vouwde haar handen, maar toen ze zag dat ze trilden, stopte ze ze snel onder de tafel. ‘Het lijkt ons goed om vanavond iets in de krant te hebben over… Matthew.’ Het trillen was overgeslagen naar haar stem.

Christine zag dat de uitdrukking op Nicks gezicht verzachtte. Als er iets was waar haar macho broer niet tegen kon, was het een huilende vrouw. Zelf had ze maar al te vaak haar toevlucht genomen tot tranen om iets van hem gedaan te krijgen.

‘Het spijt me, Mrs. Tanner, maar dat lijkt me geen goed idee.’

‘Eerlijk gezegd, lijkt het me een heel goed idee.’

Christine ging iets verzitten, zodat ze de vrouw kon zien die achter Nick stond. Ze had fotomodel kunnen zijn, met haar onberispelijke huid, haar prachtige, hoge jukbeenderen, haar volle lippen en haar zijdezachte, korte, donkere haar. Haar slanke, atletische verschijning bezat genoeg rondingen om de aandacht te vangen van iedere man in het vertrek. Uit haar stem en haar houding bleek echter dat ze zich volstrekt niet bewust was van haar vrouwelijke uitstraling. Ze maakte een gezaghebbende, zeer zelfverzekerde indruk. Geen vrouw die zich gemakkelijk liet intimideren, zelfs niet door een kamer vol mensen die geen idee hadden wie ze was. Christine mocht haar meteen.

‘Pardon?’ vroeg Nick geërgerd.

‘Ik denk dat het een heel goed idee is om de media hier van meet af aan bij te betrekken.’

Duidelijk in verlegenheid gebracht, liet Nick zijn blik door de kamer gaan.

‘Kan ik je even spreken? Alleen?’ Hij pakte de vrouw bij haar arm, maar ze rukte zich los en ging hem voor naar de deur. De mensen gingen voor haar opzij. Nick volgde.

‘Neem me niet kwalijk.’ Christine klopte Michelle op haar hand en pakte haar notitieblok. Nick mocht dan woedend op haar zijn, dat zou haar er niet van weerhouden de vrouw te ontmoeten die hem zojuist op zijn nummer had gezet. Dit moest Maggie O’Dell zijn, de FBI-deskundige uit Quantico. Ze vroeg zich af welke informatie ze van Special Agent O’Dell zou kunnen loskrijgen. Informatie die Nick haar voor geen prijs zou geven, als het erom ging zijn kostbare reputatie te beschermen.

Nick en agent O’Dell liepen naar een hoek van de woonkamer, vlak bij het erkerraam dat uitkeek op de tuin.

‘Ik heb je toch gezegd dat hij het niet leuk zou vinden om jou hier te zien,’ klonk een stem achter Christine.

Ze keek achterom. ‘Tja, Hal, daar had je gelijk in, maar het lijkt erop dat iemand hem op andere gedachten gaat brengen.’

‘Inderdaad. Ze is aardig tegen hem opgewassen. Ik ga even naar buiten voor een sigaret. Ga mee.’

‘Nee, ik probeer te stoppen.’

‘Dan moet je het zelf maar weten.’ Hij liep naar de voordeur. De hordeur knarste en viel weer dicht.

Nick en agent O’Dell merkten het niet eens op. Nick sprak op gedempte toon en met ingehouden woede. Agent O’Dell leek er niet van onder de indruk. Haar stem klonk rustig en beheerst.

‘Neem me niet kwalijk dat ik stoor.’ Christine ontweek Nicks woedende blik. ‘U bent zeker Special Agent O’Dell. Mag ik me even voorstellen? Christine Hamilton.’ Ze stak haar hand uit, die O’Dell zonder aarzeling schudde.

‘Ms. Hamilton.’

Ze gaf een stevige hand, dacht Christine.

‘In zijn woede heeft Nicky u vast niet verteld dat ik zijn zus ben.’

O’Dell keek op naar Nick, en Christine meende een zweem van een glimlach op het voor het overige stoïcijnse gezicht te zien.

‘Ik vroeg me al af of er soms een persoonlijke connectie was.’

‘In zijn woede wil hij niet zien dat ik hier ben om te helpen.’

‘Dat neem ik onmiddellijk van u aan.’

‘Dus u vindt het niet erg een paar vragen te beantwoorden?’

‘Het spijt me, Ms. Hamilton –’

‘Christine.’

‘Zoals je wilt, Christine. Ik mag dan mijn eigen mening hebben, maar dit is niet mijn onderzoek. Mijn enige taak hier is een profiel op te stellen van de moordenaar.’

Zonder haar broer aan te kijken, wist Christine dat Nick glimlachte. Dat maakte haar alleen maar bozer. ‘Wat moet ik daaruit opmaken? Weer een totale mediastilte, zoals in de zaak Alverez? Nicky, dat maakt het allemaal alleen maar erger.’

‘Eerlijk gezegd, geloof ik dat sheriff Morrelli van gedachten is veranderd.’ O’Dell keek naar Nick, wiens glimlach veranderde in een grimas.

Met een vermoeid gebaar streek hij het haar uit zijn gezicht. Afwachtend sloeg O’Dell haar armen over elkaar. Christine keek van de een naar de ander. De spanning was te snijden.

Ten slotte schraapte Nick zijn keel. ‘Morgenochtend om half negen is er een persconferentie in het gerechtsgebouw.’

‘Kan ik dat vanavond in de krant zetten?’ Ze keek van Nick naar O’Dell en weer naar Nick.

‘Natuurlijk,’ antwoordde hij met tegenzin.

‘Nog iets wat ik voor de krant van vanavond kan gebruiken?’

‘Nee.’

‘Sheriff Morrelli, zei u niet dat u al kopieën had laten maken van de foto van de jongen?’ Opnieuw klonk O’Dells stem strikt zakelijk, zonder onderliggend verwijt. ‘Misschien zijn er mensen die zich nog iets herinneren als Christine de foto bij haar artikel afdrukt.’

Hij stak zijn handen in zijn zakken.

Christine vroeg zich af of hij bang was dat hij anders zowel haar als O’Dell de nek zou omdraaien.

‘Je kunt er eentje halen bij het gerechtsgebouw. Ik zal tegen Lucy zeggen dat ze er een voor je klaarlegt op de balie. De bálie, Christine. Ik wil niet dat je in mijn kantoor loopt rond te neuzen.’

‘Rustig maar, Nicky. Hoe vaak moet ik het je nou nog zeggen? Ik ben de vijand niet!’ Ze liep al weg, maar bij de deur draaide ze zich om. ‘Je komt vanavond toch nog wel eten, hè?’

‘Het kan zijn dat ik het te druk heb.’

‘Agent O’Dell, als u zin hebt… U bent van harte welkom. Niks deftigs, gewoon spaghetti. Royaal besproeid met chianti.’

‘Bedankt. Dat klinkt heerlijk.’

Bij het zien van de verraste uitdrukking op Nicks gezicht, barstte Christine bijna in lachen uit. ‘Goed, dan zie ik jullie om een uur of zeven. Nicky weet het adres.’