Hoofdstuk 62

Maggie keek weer uit het raam. Nick en Father Keller stonden nog bij de pick-up. Vervolgens zette ze haar zoektocht voort, de lange gang door. Bij elke deur bleef ze staan, luisterde even en gluurde voorzichtig om een hoekje. Verscheidene vertrekken deden dienst als kantoor; eentje was duidelijk de voorraadkamer. Ten slotte kwam ze bij een slaapkamer.

Het was een klein, sober ingericht vertrek met een houten vloer en witte muren. Boven het eenpersoonsbed hing een eenvoudig kruisbeeld. In een hoek stond een kleine tafel met twee stoelen. In de hoek ertegenover stond een soort tafeltje met daarop een oude broodrooster en een theepot. Een weelderig versierde lamp op het nachtkastje maakte een misplaatste indruk tussen al die soberheid. Behalve de lamp was er verder niets wat de aandacht trok. Geen spullen, geen laden, geen dozen.

Ze draaide zich al om naar de deur toen ze de drie ingelijste prenten aan de muur ernaast ontdekte. Zo te zien waren het kopieën van renaissanceschilderijen. Hoewel ze ze niet herkende, was de stijl haar wel vertrouwd: de volmaakt weergegeven lichamen, de beweging, de kleur. Elke afbeelding stelde een bloederige marteling voor. Bij nadere inspectie ontdekte ze onder elke prent ook een korte tekst.

The Martyrdom of Saint Sebastian, 1475, Antonio Del Polaivolo, toonde een geboeide Sint-Sebastiaan, vastgebonden aan een sokkel, die met pijlen werd beschoten. Op The Martyrdom of Saint Erasmus, 1629, Nicolas Poussin, waren gevleugelde cherubijnen afgebeeld, zwevend boven een menigte die een geketende man zijn ingewanden uitrukte.

Hoe kon iemand zulke afbeeldingen aan de muur van zijn slaapkamer hangen, vroeg Maggie zich af. Ze keek naar de laatste prent. The Martyrdom of Saint Hermione, 1512, door Matthias Anatello, toonde een man die aan een boom was gebonden, terwijl zijn belagers hem bewerkten met messen en sikkels. Net toen ze opnieuw de kamer wilde verlaten, trok iets in die laatste prent haar aandacht. Op de borst van de gemartelde waren twee diagonale, bloedige sneden afgebeeld, die een rafelig kruis vormden. Of, vanuit Maggies invalshoek, een scheve x. Natuurlijk! Ineens begreep ze het. De sneden in de borst van de jongens waren geen x. Ze vormden een kruis. En het kruis was een deel van het ritueel van de moordenaar, een symbool. Dacht hij dat hij op die manier martelaars van de jongens maakte?

Plotseling hoorde ze voetstappen dichterbij komen. Haastig liep ze de gang op, net op het moment dat Ray Howard de hoek om kwam.

‘U bent van de FBI,’ zei hij beschuldigend.

‘Ja, ik ben hier met sheriff Morrelli.’

‘Wat deed u in Father Kellers kamer?’

‘O, is dit Father Kellers kamer? Ik ben op zoek naar het toilet, maar volgens mij ben ik verdwaald.’

‘Het toilet is helemaal aan de andere kant van de gang,’ zei hij nors en met een blik alsof hij haar niet vertrouwde.

‘O. Dank u wel.’ Ze liep langs hem heen de gang door en keek aan het eind daarvan achterom. ‘Hier?’

‘Ja.’

‘Nogmaals bedankt.’ Ze ging naar binnen en luisterde aan de deur. Toen ze even later zachtjes de deur opendeed, zag ze Ray Howard nog net in Kellers slaapkamer verdwijnen.