DE MOTORFIETS LEEK OP EEN GROOT BEEST: GEVAARLIJK, VEILIG EN geweldig, alles tegelijk. In de zwarte lak vloeide zijn gezicht uit tot een rare, lange streep. Opa tilde hem op het zadel en Markus sloeg zijn armen om zijn vaders middel. Toen legde hij zijn wang tegen zijn rug.

Hij mocht voor het eerst achterop zitten, alleen een klein stukje om te proberen. "Alleen maar tot de winkel", had oma gezegd. Tot tante Erna-oma, en dan weer naar huis.

De motor braakte een paar harde, zware geluiden uit. Alsof hij zijn ijzeren spieren moest aanspannen. Hij was sterk, sterker dan een wolf. Het geluid van de motor vulde het hele jongenslichaampje. Het schudde door zijn hart, door zijn keel en naar zijn beide armen.

Markus had een helm op zijn hoofd. Hij was veel te groot, maar hij had een helm op zijn hoofd en wanten aan zijn handen.

Johnny Svendsen knikte even naar Ivar Lønn. Toen draaide hij voorzichtig aan het gas en de motor kwam tot leven. De grote wielen zochten zich een weg over het bruine zandpad dat als een gordel tussen de herfstgele akkers lag. Toen ze op het asfalt kwamen ging het beter. Markus glimlachte tegen zijn vaders leren jack. De geur van verrotte kool dreef hen tegemoet, vanaf de akkers bij de kerk. Markus sloot zijn ogen. Dan klonken de geluiden harder. Het broze geluk kwam van alle kanten op hem af. Hij dacht dat hij zijn vaders hart kon horen kloppen. Een veilig en warm geluid tegen zijn oor. Heel even voelde hij zich net zo groot en sterk als de motorfiets. Het beeld van het strand in de winter gleed plotseling door zijn gedachten. Hij hoorde het geluid van de enorme watermassa in zijn hoofd. Toen deed hij zijn ogen weer open en hij keek naar de huizen die op de rug van het gras voorbijreden. Naar de witte wolken die aan de hemel tevoorschijn kwamen. De herfstschaduwen krioelden over het asfalt. Hij was onderweg.