"ER WAS WAT GEDONDER MET EEN KAT", ZEI JOHNNY SVENDSEN HOOFDSCHUDDEND. Cato Isaksen had hem opgeroepen voor een nieuw verhoor. Eivind Stang was met zomervakantie en dus niet beschikbaar. In een telefoongesprek had hij zijn cliënt afgeraden gehoor te geven aan de oproep, maar Johnny Svendsen had ervoor gekozen om toch te komen. Op zijn nieuwe motor was hij in een mum van tijd in de stad. Over de warme snelweg was hij de zomer tegemoet gereden. Hij wilde samenwerken met de politie. Omwille van Markus.

Johnny Svendsen reageerde geïrriteerd en driftig toen hij werd geconfronteerd met de vondst van Vesla Mortensen in het moeras. "Jullie hebben me toch verdomme niet daarvoor laten komen?" vroeg hij verontwaardigd. "Ik kan er toch niets aan doen dat er mensen zijn die zelfmoord plegen?"

Cato Isaksen en Roger Høibakk zaten allebei op een stoel, maar Johnny Svendsen had gezegd dat hij liever bleef staan. Hij stond bij het raam en stak een sigaret aan.

"Wat was er met die kat?" vroeg Cato Isaksen rustig.

Johnny Svendsen keek hem even onderzoekend aan, voor hij verderging. "Vesla's kat is in de rivier verdronken", zuchtte hij. "Het was voor een deel onze schuld, maar alleen maar voor een deel. Het was niet de bedoeling dat het zo zou gaan. We waren aan het dollen; we wilden haar een beetje bang maken. Hem even in het water dompelen. Ze werd helemaal hysterisch." Hij bewoog onrustig. "Hij glipte uit onze handen en werd meegenomen door de stroom. Hij kwam nog een paar keer boven voordat hij verdween."

"Wie liet hem uit zijn handen glippen?"

Johnny Svendsen keek de rechercheur oprecht aan. "Ik", zei hij. Toen schudde hij snel het hoofd en nam een diepe trek van zijn sigaret. "We zijn misschien wat te ver gegaan, bedacht ik achteraf. Vesla had haar kat Fido genoemd. Een idiote hondennaam voor een kat. Lise kon de kat niet verdragen. Zoals ik al zei, we wilden alleen een geintje uithalen."

Cato Isaksen stond op en trok een van de gordijnen dicht. De zon kleurde de kamer geel en verstoorde zijn gedachten. Hij liep terug en ging zitten, terwijl hij weer naar Johnny Svendsen keek. Johnny hield zijn blik vast. "Ik weet niet waarom dit zo belangrijk is", zei hij. "Ik wist niet dat het verhoor met Vesla Mortensen te maken had. Ik ben gekomen omdat ik dacht dat jullie ook wat voor mij zouden kunnen doen."

"Juist." Roger Høibakk lachte schamper.

De rechercheurs keken elkaar even aan en Cato Isaksen was niet geheel onvoorbereid op wat er kwam.

"Ik heb gehoord dat de ouders van Ester Synnøve de officiële voogdij over Markus hebben aangevraagd. Alstublieft, laat ze die niet krijgen. Ik wil Markus zien", zei Johnny Svendsen luid. "Ik heb er recht op. Er zijn geen bewijzen dat ik Ester Synnøve heb vermoord." Hij keek niet langer boos, alleen vertwijfeld.

Cato Isaksen begreep niet alle signalen die deze man uitzond. "Eén ding tegelijk", zei hij en sloeg zijn armen over elkaar. "Lise Sommer zei iets over..."

Johnny Svendsen wuifde hem weg. "De meiden waren het ergste." Hij gooide zijn sigarettenpeuk door de kier van het geopende raam naar buiten. "Ester en Lise, godallemachtig, samen waren ze het ergste. Ze gingen tekeer zoals alleen meiden dat kunnen. Kwamen niet meer bij van de slappe lach en verzonnen de meest ongelofelijke dingen om Vesla te kwetsen. Verdomd als het niet waar is."

"En Anne Haraldsen en ..." Cato Isaksen zocht in de papieren die voor hem lagen, "Rita Helen?"

"Tja." Johnny Svendsen schudde het hoofd, "Anne en Rita Helen waren er niet zo vaak bij. Die hadden andere dingen te doen."

"Wat voor dingen?"

"Tja, ze waren anders. Anne hielp op de boerderij en zover ik me kan herinneren zat Rita Helen bij de padvinderij. Ze hingen niet zo rond als wij. Maar o wee, zij konden ook lelijk doen tegen Vesla, hoewel ik niet geloof dat Anne het zo leuk vond."

Cato Isaksen kon daar in zijn hart mee instemmen. Hij mocht Anne Haraldsen. Misschien moesten ze ook Rita Helen opsporen? Kon zij het ontbrekende stukje zijn?

"Vlak voor kerst ontdekte u waar Ester woonde. Hebt u dat tegen anderen gezegd?"

Johnny Svendsen dacht even na en vroeg of hij iets te drinken kon krijgen. Roger Høibakk stond op en liep weg om iets te halen.

"Hebt u het aan iemand verteld?" herhaalde Cato Isaksen.

"Aan Lise. Ik heb het door de intercom gezegd, vlak nadat ik het had ontdekt. Maar ze wilde verdomme nog steeds niet opendoen."

Lise Sommer had gezegd dat ze geen idee had waar Ester Synnøve woonde. Waarom had ze dat gezegd?

Johnny Svendsen onderbrak zijn gedachten: "Er zijn dingen die ik niet begrijp. Wat is het verband tussen de moord op Ester en de zelfmoord van Vesla Mortensen? Verdenkt u Lise, bedoelt u dat? Of verdenkt u Vesla? Denkt u dat zij Ester vermoordde, en toen zichzelf?"

"Nee." Cato Isaksen gaf resoluut antwoord. "Vesla Mortensen is al twee jaar dood. Zij heeft hier niets mee te maken."

"Wat probeert u mij dan te vertellen?"

Cato Isaksen zuchtte diep. "Waar was u toen Vesla Mortensen verdween?" vroeg hij.

Johnny Svendsens reactie liet niet op zich wachten. "Niet weer", zei hij. "Daar heb ik al twintig keer antwoord op gegeven. Ik kan er toch niets aan doen dat Vesla zelfmoord heeft gepleegd."

Cato Isaksen keek hem aan. Johnny Svendsen had ondanks alles iets geloofwaardigs over zich. Hij was er al eerder ingetrapt, had al eerder bepaalde signalen van een verdachte verkeerd geïnterpreteerd, was al eerder op een dood spoor beland.

"Vesla Mortensen is vermoord", zei Cato Isaksen rustig.

"Vermoord? Is Vesla Mortensen vermoord? Godallemachtig." Johnny Svendsen sloeg zijn vuist tegen de wand. "Krijg ik daar nu ook de schuld van? Denken jullie dat ik haar ook heb vermoord? Denken jullie echt dat ik haar ook heb omgebracht?"

Hij liep onrustig op en neer in de kamer, leunde toen met zijn voorhoofd tegen de wand en zuchtte diep.

Roger Høibakk kwam terug met drie flesjes mineraalwater uit de automaat in de gang. Hij gaf er een aan Cato Isaksen, nam er zelf een en gaf de laatste aan Johnny Svendsen, die zich losrukte van de wand. Hij had nog steeds een in zichzelf gekeerde uitdrukking op zijn gezicht. Hij pakte het flesje afwezig aan. Dronk een slok en keek de rechercheurs somber aan. De hele tijd had hij die bezorgde blik in zijn ogen.

Cato Isaksen en Roger Høibakk keken hem geïnteresseerd aan. Roger Høibakk ging weer op zijn stoel zitten. Johnny Svendsen pakte een stoel en deed hetzelfde. Hij nam nog een slok van zijn mineraalwater en richtte daarna zijn blik strak op hoofdinspecteur Cato Isaksen. "Jullie willen mij nog een zaak in de schoenen schuiven, is het niet? Dat is wat u probeert te zeggen." Plotseling krulden zijn lippen in een schampere glimlach. "In Noorwegen worden mensen niet onschuldig veroordeeld", zei hij.

"Dat is ook een manier om het te zeggen", zei Cato Isaksen rustig. Johnny Svendsens woordkeus was hem opgevallen. Haar ook heb vermoord, zei hij, denken jullie echt dat ik haar ook heb omgebracht?