VESLA MORTENSEN WIST DAT ZE EEN GRENS WAS GEPASSEERD. ZE HAD er eens een gedicht over gelezen. Als je ver genoeg gaat, zie je het wiel van de Melkweg over nachtelijke wegen rollen. Als je ver genoeg gaat, zie je het universum. Maar dan nog, als je ver genoeg gaat, ben je nog maar bij het begin van jezelf.'

Het licht was warm en geel, met een vaag blauw schijnsel daar waar de akkers lagen. De takken werden minder dicht en ze kon vaag beide huizen onderscheiden, het rode en het gele. Door het geruis in de boomtoppen hoorde ze een ander, ijl geluid. Maatvaste slagen: de stem van een bijl.

Karen Marie Mortensen, alias Vesla, stond met haar rug naar het bos toe. De geur van schimmel en vochtig sparrenhout omsloot haar. Dennenbomen en verspreide loofbomen mengden zich met de sparrenbomen. Als ze het weiland overstak en naar het laatste bosje liep, zou ze haar moeders huis kunnen zien. De ramen met de lichte gordijnen, de wanden met de afgebladderde gele verf. De zonnebloem die ze altijd plantte. Misschien zou ze haar moeder het erf zien vegen. Het erf moest er altijd netjes bij liggen en het gras moest keurig gemaaid zijn.

Het geluid van de bijlslagen baande zich een weg tussen de boomstammen. Sivert Malling was aan het hakken. Ze herkende zijn ritme, zijn manier van hakken. Ze voelde de stilte tussen de slagen in haar voorhoofd. Wanneer zou het allemaal voorbij zijn? Ondanks de warmte rilde ze van de kou en ze trok haar jas dichter om haar dunne lichaam heen. Ze wilde zo graag met haar moeder praten. Haar zien, haar stem horen. Ze hoorde hem binnen in zich. Maar alleen de bijlslagen waren werkelijkheid.

Het geurde naar zwarte aarde. Een donkere, zoete geur, die herinneringen opriep. De aarden vloer in de broeikas. Ze liet zich zakken aan de voet van de boom die van haar en Steinar was. Ze rustte met haar rug tegen de stam en sloot haar ogen. Plotseling was daar Johnny. Zijn gezicht in de vierkante raampjes. De bloemen in de potten. De rode bloemkronen vol boze ogen. Johnny boven haar, met zijn zwarte haar, zijn gevaarlijke blik. In en uit haar. Hard en hard en hard. Het gelach van de anderen.

Ze zou hen zo graag laten zien wat het met haar had gedaan. Nu moest er worden opgeruimd, dan kon ze weer zichzelf worden. Als ze allemaal dood waren, kon zij weer zichzelf zijn.

Ze had gedacht dat gevangenisstraf genoeg zou zijn voor Johnny. Dat het voldoende was om jaar in jaar uit alleen te zitten, wetende dat hij onschuldig was veroordeeld. Straf genoeg om zich te moeten afvragen wie Ester Synnøve nu echt had vermoord. Maar nu was hij vrijgelaten en het leek erop dat hij vrijuit zou gaan. Ze had in de krant ook iets gelezen over schadeloosstelling. Zijn advocaat vond dat hij recht had op een schadeloosstelling. En plotseling stond ze er weer, aan de rand van zichzelf.

Het was een logisch proces. Gewoon een kwestie van beslissingen nemen. Nu ze de stoffelijke resten hadden gevonden, zouden ze snel één en één bij elkaar optellen. Zouden ze snel de samenhang zien. Steinar had het steeds geweten. Hij had haar geholpen. Hoewel hij zich had omgedraaid en zijn handen voor zijn ogen en oren had gehouden. Haar kreten waren afschuwelijk geweest. Maar het bos had de geluiden opgenomen. Ze waren gezeefd door het bladerdak en gedempt door de boomstammen. Steinar klikte niet. Ze hadden samen een boom; de boom bestond uit stilte en kracht. En magie.