CATO ISAKSEN EN ZIJN MENSEN HADDEN URENLANG GEZOCHT. Nu stuurde hij er twee mannen op uit om verder naar het zuiden te zoeken, stroomafwaarts langs de grote rivier. Drie rechercheurs van het politiedistrict Fredrikstad bleven achter, samen met Randi Johansen en hijzelf. Een van hen had een grote herdershond aan een lijn. De fiets van Markus was zojuist gevonden, in het bos, midden op het pad.

Hoofdinspecteur Cato Isaksen verzamelde iedereen voor een korte bespreking bij de winkel en gaf opdracht om in het bos achter de boerderij van Rønning te zoeken. "Dat is de enige plek waar we nog niet zijn geweest", zei hij. De mannen, die vies en bezweet waren, dronken limonade en water en aten een zak met rozijnenbroodjes, voordat ze in de politieauto stapten en wegreden.

Johnny Svendsen hoorde de politie een eind verderop. Luide stemmen en hondengeblaf. Hij bleef rennen tot zijn keel zo droog was dat hij bijna geen adem meer kon halen. De angst zat als een klauw in zijn borst. Steinar was hem aangevlogen, had geslagen, geschopt en geschreeuwd. Speeksel liep uit zijn mondhoeken. Ten slotte was het Johnny gelukt om weg te komen, maar de angst hamerde nog steeds achter zijn borstbeen.

Nu zag hij dat de zon was verbleekt. De uren vervlogen en zijn voeten snelden voort. Met de duisternis kwam ook de wind opzetten. De wolken golfden over de boomtoppen. Hij liep over een klein weggetje, waar de greppels als bruine slangen rechts en links langs kropen en een hoge boomtop reikte naar de hemel. Een zwarte vlinder vloog trillend voor hem uit over de weg.

De nachtwind blies door zijn gedachten. Hij schrok op. Een dier werd van zijn nest opgejaagd. Opeens dacht hij dat Markus voor hem op het pad stond. "Marku ..." Het kinderlichaam loste op, rolde weg en veranderde in de greppel in klei. Hij dacht aan de warmte van het kleine lichaam. Het licht in de bange ogen.

Plotseling begon het te regenen. Hij was bang. Hij was nog nooit zo bang geweest. "Markus", huilde hij, "Markus." Alles kwam op hem af. De bomen, met hun kruinen hoog in de lucht. De stammen die oude schaduwen in nieuwe veranderden. En de stilte, die de donkerste stem van het bos in zich gevangen hield. Die diepe, akelige stem, die overal achter zat.

De nacht stroomde verder terwijl Johnny Svendsen overal zocht, over akkers, over velden met zwarte bloemen. Door greppels, over beken. De regen was weggetrokken. Aan de hemel zag hij een scherpe maan, uitgehakt in geel licht. De maanvlekken lagen over de takken en het landschap. In de plassen op het bospad golfden nieuwe, kleine manen heen en weer. Opeens zag hij het gezicht van zijn moeder voor zich, dicht bij het zijne, heel dichtbij. Alles sleepte de maan achter zich aan: ontvangenis, geboorte en dood. Hij had het koud, zijn lichaam was nat van de regen en de dauw, alsof hij een deel van het bos was. Een insect viel op zijn wang. Hij sloeg het met harde hand geïrriteerd weg.

De uren joegen hem voort. De beelden van de broeikas werden in zijn hoofd een hysterische film. In de bomen begonnen de vogels hun ochtendgeluiden te schreeuwen. De geluiden maakten beelden in hem wakker, een voor een.

Vesla Mortensen had onder hem gelegen. Haar zachte borsten, de roze tepels tegen zijn mond. Ze was lelijk. Haar gezicht was grauw en leek wel uit elkaar gevallen. Eerst had hij zijn vingers in haar gestoken, akelig en taai. De extase toen hij naar binnen drong, donker en bedekt met vlekjes verdriet. De rukken naar voren en terug. Het gelach van de anderen, een paar octaven hoger dan normaal. De zoete geur van haar angst. De opengesperde ogen. De sterke geur die opsteeg van de aarden vloer. De anderen lachten, vloekten en schudden het hoofd. Ester had hem op een gegeven moment gevraagd om op te houden, maar hij ging toch door. Het moment dat hij klaarkwam. Een carrousel van macht en haat en extase. Daarna de leegte. Als een spook door zijn lichaam. Vesla's rug die verdween achter het rode stookhuis. De beelden van de kat die ze de week daarvoor in het water hadden gegooid. Het hulpeloze dierenlijf dat de rivier afdreef en verdween in de bulderende watermassa. Daarom moest zijn zoon nu lijden. Oog om oog, tand om tand.

De nacht rolde weg tussen de bomen. Het restant lag nog een paar minuten tussen de stammen na te trillen, voordat het verdampte en veranderde in grauw licht. Het koele licht kon je voelen op je huid, als water. De maan veranderde opeens in dun, wit papier, oneffen aan de randen, op het punt om te smelten.