HAAR BENEN PLOETERDEN DOOR HET RIJPE KOREN. IN HAAR BORST zwoegde haar hart als een stoommachine. Ze was bang. Plotseling had ze tegenover Steinar gestaan. Precies waar het bos overging in het moeras. Hij mocht haar nu niet vinden, nog niet. Hij had zijn armen naar haar uitgestrekt, geprobeerd haar te vangen. Maar het was te vroeg, veel te vroeg.

Ze rende. Ze hoorde zijn voetstappen achter zich en zijn verdrietige, donkere stem. "Wacht!" riep hij. "Wacht."

Vesla Mortensen rende het bos weer in, over het smalle pad. Ze rolde een nauwe greppel in en trok een deken van dikke sparrentakken over zich heen. Ze hoorde hem voorbijlopen. Ze bleef lang liggen, totdat ze hoorde dat hij terugging.

Later, toen het licht op de helling was verdwenen, duwde ze de takken weg en stond ze op. Ze rende langs de rand van het bos. De donkere bomen vormden een muur rond het grote huis van bos. Ze liep het bos uit, stilletjes langs het bouwland. Liep het dichte bos weer in. Plotseling werd de hemel hoger, een lange straat van boomtoppen was weggekapt om plaats te maken voor de elektriciteitsleidingen.

Zo speelde ze toen ze klein was. Ze rende door het bos, over de akker, schaafde de huid van haar benen. Gele korenaren zo ver ze kon kijken. Ze wist nog hoe het 's avonds in bed jeukte. Lange rode strepen die ze tot bloedens toe openkrabde. Het stof van het zand en de droge aarde lagen als een vloer onder de planten. Het akelige gevoel van opgedroogde poep onder je blote voeten. Zo was het nu ook.

Johnny Svendsen moest gevangen worden, net als de twee anderen. Dan zou ze een stuk verder zijn. Dan zou ze weer bij haar moeder thuis kunnen wonen. Met Steinar in het bos gaan wandelen. Hem haar onderlichaam uit laten kleden. Kostuums naaien aan het naaitafeltje in het huis van haar moeder. Slapen in haar eigen bed, in haar eigen kamer.

In het scherpe zonlicht verscheen telkens opnieuw hetzelfde visioen: zij en haar moeder. Voor altijd. Als alle narigheid achter de rug was. Ze was bijna klaar met opruimen. Ze hoefde niet supergelukkig te worden. Dat was niet voor haar weggelegd, maar ze wilde haar rust terug. Dat was niet te veel gevraagd. Ze moest alleen Johnny vermoorden, afrekenen met zijn lichaam en alle rottigheid die hij had uitgehaald. Hij had haar kat vermoord, hij was in haar binnengedrongen en hij had die walgelijke zuigplek in haar hals gemaakt. Hij had in haar tepels gebeten, eraan gelikt. De aarden vloer in de broeikas, waar ze zo bang was geweest. Waar haar leven was opgehouden. De laatste keer, de herfstbladeren kleefden aan de ruiten. De bladeren wilden ook niet meer leven. De wind rukte en trok aan een open raam. En de zon, de laatste bruingele zonnedraden strekten zich als vergulde armen over de grond uit.

Het suisde in haar hoofd. Er zat iets in de lucht, onweer misschien. Ze haatte onweer. Het water trok haar naar beneden en huilde. Het overweldigende geluid van het water. De kou en de weerkaatsing van het licht in het glas boven haar. Ze stierf als de kat, steeds weer opnieuw. Glas leek op water. Ze was de kat onder water, in het water. Zo moest het onder water zijn. Geen bodem, alleen een dun en koud vlies. En stilte. Ze herinnerde zich de straaljager die door de lucht gierde. Hoog, hoog aan de hemel. Er bleef een giftige staart achter, spierwit tegen het blauw, die oploste en verdampte. Ze zag het allemaal door de glazen ramen van de broeikas. Achter het glas dat haar opsloot, de geur van vochtige, verschimmelde aarde. Verrot, klam, aan het einde van de wereld.