STEINAR MALLING DACHT DAT HIJ VESLA BIJ DE MUUR VAN HET HUIS ZAG. Ze maakte geen geluid. Ze stond er alleen maar, met een rare blik in haar ogen. Hij sloot zijn ogen. Toen hij ze weer opendeed, was ze weg.

De mannen van de politie waren nog een keer teruggekomen. Maar deze keer wilden ze zijn vader spreken, en hij was niet thuis. Hij was in het bos om bomen te kappen, samen met de twee buitenlandse mannen. Steinar had ook meegeholpen, eerder op de dag, tot hij opeens niet meer kon. Hij had de zaag aan de kant gegooid en was naar huis gelopen. Hij was bang, had een vage pijn boven in zijn buik, die hij niet uit zijn gedachten kon bannen. Hij wist niet of hij het nog langer voor zich kon houden. Hij stond buiten op het erf. Het was windstil. De frambozenstruiken hadden slappe, donkergroene bladeren en de grijze zandkorrels op de grond waren lichter dan normaal.

Hij ging op de onderste traptrede zitten en sloot en opende zijn ogen talloze malen achter elkaar, zoals hij altijd deed als hij onzeker werd, als er teveel gedachten tegelijk in zijn hoofd zaten.

Steinar Malling dwong de beelden in zijn hoofd terug. Het was precies twee jaar geleden, dat de spoken tevoorschijn waren gekomen in het lichtgroene boslicht, op die bijzondere zomernamiddag. Hij had een rode cirkel op de kalender gezet. Hij zou nooit meer vergeten wat hij had gezien. In zijn hoofd tuimelden akelige herinneringen. Het bos was het bos niet meer. Het was veranderd, vol geschreeuw en sporen van roofdieren. Een tijdlang had hij de beelden weg kunnen dringen, maar nu kwamen ze in volle hevigheid weer terug.

Toen tante Tilla destijds kwam vragen of ze wisten waar Vesla was, had hij de schouders opgehaald en het hoofd geschud. Hij had dat heel gewoon gedaan, alsof hij een gewoon mens was.

Zijn vader hielp tante Tilla met zoeken naar Vesla, en Steinar had ook gezocht. Hij keek onder boomstammen die door de wind waren omgeblazen. Hij bukte zich en streek met zijn handen door het hoge gras. De hele tijd had hij een akelig gevoel onder in zijn nek. Ze zochten overal, in het hele bos. Stilte, alleen maar stilte. En het moeras, daar in de diepte tussen de boomstammen. Water, bruin en zwaar moeraswater. 'Zij die deden alsof ze dood waren, konden gemakkelijk worden verwisseld met echte doden.' Zo wilde hij eraan denken, als iets wat niet waar was.

Een keer, het jaar nadat Vesla was verdwenen, toen hij en zijn vader en tante Tilla bosbessen zouden plukken, zagen ze een eland door het moeras baggeren. Zijn poten zonken gevaarlijk diep weg in de zachte bodem. Toen werd hij heel erg bang, maar het ging goed. Ze was nog steeds niet te zien.

Vorig voorjaar, vlak nadat de sneeuw was gesmolten, was hij 's nachts opgestaan en naar het moeras gegaan. Het was heel licht geweest, de toppen van de sparrenbomen staken scherp af tegen de horizon. Opeens had hij haar hand gezien. Het gras langs de kant was geel en het moeras stond onder water. Hij had haar weer begraven.

's Zomers droogde het moeras op, maar daarna kwam de herfst. Hij zwierf in de omgeving rond, paste op, hield het in de gaten. Gele en rode, bijna violette bladeren vielen van de bomen en bedekten de omgeving. Achter het huis hingen de appels in de herfstbomen, als ze nog niet op de grond lagen.

Maar toen, later, toen het weer winter werd, hadden de menselijke resten zich weer naar boven gewerkt. Het ijs schroefde haar tevoorschijn. Hij werd er gek van haar te zien. Hoe kon hij iets doen als alles was bevroren? Hij dekte haar toe met sparrennaalden en sneeuw. Maar nu, een tijdje geleden, was ze weer tevoorschijn gekomen. Hij begreep niet wat er gebeurde. Het was net alsof ze daar beneden niet wilde blijven, alsof ze naar boven wilde en weer wilde leven. Dat paste wel bij haar. Dat paste echt bij haar.