DE HELDERE AVOND WAS GEVULD MET EEN ZWARE, MISSELIJKMAKENDE bloemengeur. Het was alsof de zomer en de bijna uitgebloeide bloemen nog één keer hun best wilden doen. Over een paar weken was het herfst. Roger Høibakk had gebeld en verteld dat Lise Sommer niet in haar flat was. Zij, de kat en de auto waren weg. Cato Isaksen gaf Roger Høibakk opdracht 's nachts in de flat te blijven. "Voor het geval ze terugkomt", zei hij.

Een tiental vrijwilligers, onder aanvoering van Ivar Lønn, stond buiten bij de winkel. Ze liepen in drie groepjes het bos in.

"Ik begrijp niet waar Johnny Svendsen is gebleven", zei Randi Johansen teleurgesteld. "Is hij op de vlucht voor de politie of helpt hij met zoeken?" Ze keek op haar horloge; ze wilde naar huis, naar de kleine Synne en naar haar man.

"Ik weet het niet", zei Cato Isaksen.

Er was wat gedonder met een kat. Lise Sommer kon de kat niet verdragen. Wat betekende dat? Hield ze niet van katten, of kon ze er niet tegen? Zoals mensen die allergisch waren, die van kattenharen een verstopte neus en hoofdpijn kregen.

Cato Isaksen hoorde Johnny Svendsens stem als een verre klank in zijn hoofd. Het artikel over de kattenmoordenaar. Het waren details, die misschien in elkaar pasten. Maar hij wist niet hoe. De verjaardagsfoto, de kat, de spiegel. De gezichten van drie kleine meisjes, in spiegelbeeld. Anders, vreemd. En herkenbaar.

Randi Johansen en Cato Isaksen liepen om de winkel heen, langs de beide autowrakken naar de oude appelboomgaard. Ze stapten over een omgevallen hek en kwamen ten slotte op een smal pad. Cato Isaksen draaide zich om en zag de contouren van Erna Svendsen en Ragnhild Lønn voor het keukenraam boven de winkel. Het karrenspoor van rechts kwam vanaf de e6 die een stukje verderop lag. "We proberen dit pad", zei Cato Isaksen.

Erna Svendsen en Ragnhild Lønn zaten elk aan een kant van de kleine keukentafel. Uit het raam zagen ze dat er meer politiewagens waren gekomen. Achter de auto's spreidde de avondzon zijn vleugels over het landschap uit.

Ze zaten samen te zwijgen. Ze hadden elk een kop hete koffie voor zich staan. De pijn sneed in de vrouwen en kliefde hen doormidden. Er zaten eigenlijk vier vrouwen aan tafel. Maskers bedekten hun gezichten. Beiden voelden ze het verdriet in hun keel groeien. Het groeide de kamer in, door het raam naar buiten. Ze deelden samen een grote open wond. Een grauwe pijn, scherp als ijzer. En een kou die erdoorheen stroomde, steeds opnieuw. Elk op hun stoel, leken beide vrouwen op hun eigen herfst.

Erna Svendsen voelde de pijn in haar opgezette benen, die vol spataderen zaten. Haar zere voeten hadden al haar lichamen gedragen: het jonge, het middelbare en het oude. De voeten hadden de zoon gedragen die ze nooit had gekregen. Haar lichaam was allang opgedroogd.

Ragnhild Lønn voelde dat ze dood was, hoewel ze nog leefde. Haar hart klopte, haar neus ademde, haar bloed stroomde. Maar ze had alles verloren. Misschien was het leven zo. Tijd was alleen maar tijd, niets anders.

De twee vrouwen bleven lang aan tafel zitten. Tot de dag langzaam overging in de nacht.