BJORN TORE LONN WOONDE IN EEN VERWAARLOOSDE BLOKHUT BIJ Bogstad Camping. Niet eens Ester Synnøve had geweten dat hij uit zijn flat aan de Vallegate was gezet. Toch was hij nu op weg daar naar toe. Hij had nog steeds een sleutel en hij wilde andere kleren aandoen en een pistool ophalen dat hij voor Johnny had bewaard. Zijn huisbaas, die in de flat onder de zijne woonde, had met aangifte gedreigd voor de huurachterstand die hij had. Ze waren op de vuist gegaan. Bjørn Tore Lønn had het gevecht gewonnen. 

Voor hem hadden er ook al mensen in de blokhut gewoond. Ze hadden duidelijke sporen achtergelaten. Hij dacht dat het Polen waren die de oude hut tijdens het aardbeienseizoen hadden gebruikt. 

Het belangrijkste was nu een plan te maken en dat uit te voeren. De politic wist niet waar Johnny was. Ze zouden hem ook niet vinden. Johnny Svendsen zou binnenkort van de aardbodem verdwenen zijn. 

Hij was de eeuwige bezoekjes van die opschepper van een ex-zwager al lang zat. Zijn probleem was dat hij het geld nodig had. De halve beloften die hij deed om Johnny te vriend te houden, leverden hem veel Op. Een jaar geleden was hij op paarden gaan wedden. In het begin viel het nog wel mee, maar een paar maanden geleden had hij 75.000 kronen gewonnen. Een weeklang was hij euforisch geweest. Toen had hij verkeerd gegokt en alles weer verloren. Hij had niet tegen Ester gezegd dat hij contact had met Johnny. Hij had zijn slechte geweten van zich afgeschud; ze had tenslotte niets over hem te zeggen. En hij had niet veel andere vrienden. Maar nu, nu Johnny zijn bedreigingen in daden had omgezet, zou hij die duivel in zijn eigen vet koken. Woede en verdriet trokken door zijn lichaam. Dit zou Johnny verdomme duur komen te staan. Hij was gek op zijn zus geweest. Ze hadden veel met elkaar gemeen. Ze konden urenlang samen praten, vooral over hun moeilijke moeder. Ester zei altijd alles tegen hem. Hij had beloofd haar te helpen Markus terug te krijgen. 

Maar hij had haar er ook van overtuigd dat, zoals de zaken er nu voorstonden, zijn neefje het beste afwas in Enger. 

Johnny hoorde hem uit. Wilde dat hij zou vertellen waar zijn zus woonde. Maar hij had niets verklapt. Johnny wist wel waar hij de grens trok. 

De afgelopen tijd had hij ook niet meer gezeurd. Ester Synnøve werd een non-item. Hij zei niet dat ze bij de posterijen werkte of dat Markus bij zijn grootouders woonde. Hij ging ervan uit dat Johnny dat laatste inmiddels wel had geraden; zijn tante woonde immers nog steeds boven de plaatselijke kruidenierszaak. Alhoewel, Bjørn Tore Lønn wist niet zeker of Johnny nog contact met haar had. Ze spraken nooit over die dingen. 

Hij had besloten niets tegen de politic te zeggen. Johnny zou over hem ook een boekje kunnen opendoen, over dat met die zak post en de verdwenen cheques van de sociale dienst. Zo makkelijk zou hij het Johnny niet maken. Geen verwarmde, verlichte gevangeniscel voor hem.

Johnny Svendsen zou sterven. Hij zou sterven, zonder dat iemand het zou ontdekken. Hij zou gewoon verdwijnen, in rook opgaan. Toen hij

hoorde dat zijn zus vermoord was, had hij geen seconde getwijfeld wie het gedaan had. En hij had zichzelf beloofd dat hij hoogstpersoonlijk

die klootzak, dat monster Johnny Svendsen, zou vinden en de moord op zijn zus zou wreken.