DE STILTE IN HET BOS BESTOND UIT TALLOZE GROENE EN GELE GELUIDEN. IJle geluiden, van bladeren en kleine snaveltjes. Lichte, doorzichtige geluiden. Er klauterde iets langs de hoge boomstammen naar beneden, er ritselde iets onder de droge bladeren op de grond.

Steinar Malling scharrelde heen en weer langs de oever van het ven, daar waar het moeraslandschap begon. Hij gleed bijna uit op de gladde stenen, maar hervond zijn evenwicht en liep verder. De drassige grond deinde onder zijn voeten. De soppende geluiden kletsten en zeurden onder zijn zolen. Op de oneffen bodem stonden grote, harde graspollen. Op een van de boerderijen aan de overkant van de velden blafte een hond. Het geblaf was een deel van de stilte.

Plotseling zonken zijn laarzen gevaarlijk diep weg in de kleverige modder, precies op het punt waar het moeras in het ven overging. Waterlelies en andere bloemen hadden hun zaden losgelaten. Ze dreven rond op het wateroppervlak en leken op kleine bootjes van papier. Het ven had geen uitloop, alleen maar diepte. Een lange tak hing over het water. De tak strekte zijn vingers zo ver mogelijk uit, maar kon de glanzende spiegel niet bereiken.

Het moeraswater was lauw en verspreidde een rotte geur. Het water in het meertje was zwaarder en groener en bruiner en kouder en dieper dan ander water. Het had een andere stem, een boze, fluisterende, donkere stem.

Steinar Malling staarde tussen de bomen door en voelde dat het bos tot aan de rand toe was gevuld met leegte. De geur van ruw sparrenhout en hars dreef naar hem toe. Hij schrok, dacht even dat hij een dier zag, maar het was alleen maar een tros bloemen met de kronen verraderlijk dicht bij elkaar.

Hij hield zijn handen voor zijn oren en kneep zijn ogen dicht. Hij ging op zijn hurken zitten en wiegde heen en weer. Toen stond hij weer op en liep een stuk het bos in. Hij rukte een blad van een struik en staarde ernaar. Hij keek naar de nerven en de kleine haartjes op de rug van het blad. Hij zag een insect langs een boomstam naar boven marcheren. Door de zwarte stippen op zijn rug leek hij nog roder van kleur. Het was een lieveheersbeestje. De rode vleugels lagen samengevouwen op de rug, alsof het insect een rokkostuum droeg.

Steinar liep terug naar het ven, naar het punt waar het water veranderde in goudbruin moeras. Hij wilde het niet. Hij mocht niet klikken. Hij trok zijn voeten weer uit de kleverige modder. Hoog boven in een boom zag hij een eksternest. Het deinde zachtjes op en neer en leek op een grote hoed.

Hij liep verder. De bosgrond was bedekt met lichtgroen zuringblad en bruine boomnaalden. De enorme boomwortels kromden zich als dikke, bruine slangen. De takken vlochten hun armen in elkaar en vormden naar alle kanten poorten van bladeren.

Toen zag hij het opeens. Hij had er zo lang op gepast. De mensenresten waren weer te zien. Zijn hart bonkte tegen zijn borstbeen, maar het was niet anders. Even stond hij stil, voor hij begon te rennen. 'Terug naar het begin. Zij die doen alsof ze dood zijn, kunnen gemakkelijk worden verwisseld met echte doden.'