Er bestond weliswaar redelijke grond voor verdenking, maar er waren geen concrete bewijzen dat hij degene was die zijn ex-vrouw op beestachtige wijze had vermoord. Er waren veel aanwijzingen, zoveel dat de verdenking werd gehandhaafd. Maar er was geen gevaar meer voor het verduisteren van bewijs en daarom was de invrijheidstelling een feit. Johnny Svendsen kon vrijdag 12 mei de gevangenis verlaten. Voorlopig had hij de plicht zich te melden. De invrijheidstelling was een grote nederlaag voor de politie. Ze waren er niet in geslaagd de rechtbank ervan te overtuigen dat het meer dan vijftig procent waarschijnlijk was dat Johnny Svendsen de moordenaar was. Integendeel, omdat noch zijn vingerafdrukken, noch een van de biologische vondsten in de flat, overeenkwamen met het onderzochte materiaal, stond hij sterker dan ooit. Daarentegen waren de vingerafdrukken van Bjørn Tore Lønn en Florian Rosati op verschillende plaatsen teruggevonden. Op het bed, op de tafel, op de wastafel. Lise Sommers vingerafdrukken ontbraken totaal.

Roger Høibakk gooide een stapel kranten op tafel. "De rechtbank wil het voorarrest opheffen. We kunnen in beroep gaan, maar ik denk dat het geen zin heeft. We staan niet bepaald sterk. We hebben geen poot om op te staan."

Cato Isaksen keek snel naar de kop van VG. GEWELDDADIGE ECHTGENOOT VRIJGELATEN! POLITIE HEEFT GEEN BEWIJS. Hij bladerde snel naar het artikel binnen in de krant, waar een lachende Johnny Svendsen samen met zijn advocaat de gevangenis verliet.

Eivind Stang leverde kritiek op de rechercheurs voor wie het van meet af aan had vastgestaan dat Johnny Svendsen de schuldige was. 'Zo wordt geen serieus politiewerk bedreven. In plaats van een breed onderzoek in te stellen, hield de politie vanaf het begin vast aan een onderzoek dat uitsluitend gericht was op mijn cliënt. Er zijn geen technische bewijzen die Johnny Svendsen met de moord in verband brengen. De DNA-analyse van het onderzochte materiaal leidt tot de conclusie dat Johnny Svendsen is uitgesloten. Gelukkig is het in het Noorse rechtsstelsel niet zo geregeld dat de verdachte zijn onschuld moet bewijzen. De politie moet daarentegen bewijzen dat hij schuldig is. Tot nu toe hebben ze nog niets kunnen aanvoeren. Ze zijn zonder meer onprofessioneel te werk gegaan. Ik wil zelfs zo ver gaan dat ik durf te zeggen dat bepaalde delen van het onderzoek ronduit amateuristisch zijn uitgevoerd.'

'Nu wil ik mijn zoon terug!'

       

Johnny Svendsen zegt tegen VG dat tijdens zijn voorarrest slechts één gedachte door zijn hoofd heeft gespeeld. 'Ik heb de dagen, uren en minuten geteld tot ik mijn zoon weer zal zien. Hier zijn regels voor. Niemand kan bepalen dat ik niet de verantwoordelijkheid mag hebben voor mijn eigen kind. Ik zal alles op alles zetten om dat voor elkaar te krijgen. En ik hoop dat de politie de moordenaar van mijn ex-vrouw zal vinden. Dit is een verschrikkelijke tijd geweest! Op de vraag van VG of het klopte dat hij zijn vrouw in de periode voor de moord had bedreigd en mishandeld, antwoordde hij: 'Ik heb haar niet mishandeld. Dat is sterk overdreven. Ik zal niet ontkennen dat ik een paar mondelinge bedreigingen heb geuit in mijn vertwijfeling over het feit dat ze mij had verlaten en onze zoon had meegenomen. Maar iedereen die in dezelfde situatie heeft verkeerd, weet hoe vertwijfeld en wanhopig je kunt worden. Ik hield van Ester Synnøve, en dat doe ik nog.'

In een klein kader onder aan de pagina stond een interview met de ouders van Ester Synnøve Lønn. HIJ HEEFT HET GEDAAN! luidde de kop.

    

    

Cato Isaksen vouwde de krant resoluut dicht en smeet hem op tafel. Hij was geïrriteerd en voelde zich vernederd door wat in de krant stond.

Roger Høibakk keek hem aan. "Wij kunnen ook met informatie naar buiten treden", zei hij, "en vertellen dat we tegelijkertijd verschillende theorieën onderzoeken."

"Zou het toch Florian Rosati zijn?" Cato Isaksen voelde een onrust die zich door zijn lichaam verspreidde.

"We moeten de analyses afwachten", zuchtte Roger Høibakk. "Dat duurt nog een maand, verdomme."

"Hij heeft vanaf elf uur een alibi", zei Randi Johansen. "Er was op vijf januari een besloten feest in zijn restaurant, met een aantal mensen van een uitgeverij."

"Maar wanneer ging het restaurant dicht?"

"Om halfdrie", zei Randi Johansen. "Er zijn verschillende getuigen die bevestigen dat hij tot halfdrie s nachts in het restaurant was. Zowel personeel als gasten. De moord werd tussen halfeen en twee uur gepleegd."

De pers moest er in ieder geval geen lucht van krijgen dat er meer verdachten waren. Absoluut niet. Ze moesten nu in alle rust verder kunnen werken. De volgende dag verklaarde Eivind Stang echter in VG dat de politie ook andere mogelijke verdachten op het oog had. Dagbladet had het restaurant van Florian Rosati weten op te sporen en op de voorpagina gezet, RESTAURANTEIGENAAR IN HET ZOEKLICHT! luidde de kop.

Florian Rosati belde woedend naar Cato Isaksen en beschuldigde de politie ervan naar de pers te hebben gelekt. "En u vond het gek dat ik in eerste instantie geen contact opnam!" riep hij en gooide de hoorn erop.

Er hing een rusteloze en vermoeide sfeer onder de rechercheurs van de afdeling moordzaken. Ingeborg Myklebust belde en wilde dat Cato Isaksen met een aantal rapporten naar het Radiumhospitaal kwam. Het was een bevel. Hij belde boos terug en beloofde een van de komende dagen langs te komen.

"Als die klootzak vrijuit gaat, zoek ik een andere baan", zei Randi Johansen.

Cato Isaksen pakte een vel papier van de stapel rapporten. "Ik heb ook nog aan iets anders gedacht. Ester Synnøve Lønn zou de boerderij in østfold erven."

"Ja, en wat bedoel je daarmee?"

Cato Isaksen leunde achterover. "Niets anders dan dat Bjørn Tore Lønn nu de erfgenaam is in plaats van zijn zuster."

"Weet je dat zeker? Hoe zit het dan met haar zoon?"

"Ik weet het niet. Ik zal het uitzoeken", zei hij. "Ik wil ook nog een keer naar Tilla Mortensen en de Mailings. Ik weet zeker dat ze iets achterhouden."