DE JUF KEEK UIT OVER DE ONRUSTIGE ZEE VAN LEERLINGEN. "GA ZITTEN", vermaande ze met luide stem, "en rustig, alsjeblieft."

Sveinung Larsen kwam het lokaal binnen. Hij zag het al voordat iedereen zat, voordat het gekras van stoelpoten en het geroezemoes was verstomd. De bank van Markus was leeg. De twee jonge leerkrachten keken elkaar even aan. Trine Heier liep snel langs de banken en deed de deur open. Ze liep de gang in en keek in beide richtingen. Alleen maar rijen jassen en wanordelijke hopen laarzen en Cherrox-schoenen. In de gang hing de geur van vochtige kleding en natte kinderen. Het vinnige geluid van de leerkracht in het klaslokaal aan de andere kant van de gang drong door de gesloten deur heen. Ze liep het lokaal weer in. Trok de deur zachtjes achter zich dicht, wreef een paar keer over haar voorhoofd en vroeg of Per Einar beneden wilde kijken of Markus misschien op de wc was. Het vriendje van Markus knikte en stond op. De andere leerlingen pakten hun rekenboek. Trine Heier keek streng naar een paar meisjes die lachten en een haarspeld overgooiden. De leerlingen zagen de angst die zich op het gezicht van hun juf had vastgezet. Per Einar kwam terug en vertelde dat Markus niet op de wc was.

Trine Heier deed even haar ogen dicht en keek daarna haar collega aan. Sveinung Larsen sloeg rusteloos zijn armen over elkaar.

"Hij is in een rode auto gestapt. Ik heb het gezien. Al een tijdje geleden, meteen toen we naar buiten gingen."

"Weetje dat zeker, Emilie?"

Trine Heier voelde hoe haar hart in haar borstkas klopte.

Emilie knikte, terwijl ze nerveus op haar onderlip zoog. "Ik heb het gezien", herhaalde ze.

"Zag je wie er achter het stuur zat. Was het zijn opa of oma?"

Het meisje schudde het hoofd. "Het was een man. De auto was rood en stond achter de container op de parkeerplaats.