HET LAWAAI VAN DE STAD OVERSPOELDE HEM. EEN LANDSCHAP VERSCHEEN in zijn hoofd, bruin en grijs. Eenzaam. De mensen die hem tegemoet stroomden waren vreemden. Johnny Svendsen was nog nooit zo bang geweest. Hij liep als het ware naast zichzelf, terwijl hij probeerde oogcontact met anderen te vermijden. Er lag een oude man op het trottoir. 

Hij was gevallen. Iemand had een deken over hem heen gelegd en zat bij hem terwijl ze wachtten op de ambulance. 

Niemand kon Johnny Svendsen de omgang met zijn zoon verbieden.

Zeker nu niet, nu zijn moeder was gestorven. De woede die in hem was gegroeid, werd verdreven door een allesomvattende angst. 

Bjørn Tore had het hem, zwaaiend met een pistool, in zijn gezicht geslingerd: "Jij hebt Ester vermoord. Klootzak!" Hij had de krantenkoppen gezien. Het weekend was een hel geweest. Hij had zich schuilgehouden onder de bruggen over Akerselva en in een trappenhuis van een afbraakpand. Nu moest hij weg zien te komen. De kou rukte aan zijn lichaam. Het was maandag 10 januari. 

Vlak bij Radhusplassen wilde een dame in een rode Toyota stappen.

Ze had juist het ijs van de ruiten geschraapt. Johnny Svendsen bedacht zich niet. Hij slenterde doelbewust op de vrouw af, ging vlak bij haar staan en vroeg om de autosleutels. Ze draaide zich verbijsterd om. Hij stond zo dicht bij haar dat haar adem over zijn gezicht streek. De kraag van haar leren jas kriebelde tegen zijn kin. Haar ogen veranderden, werden donker en liepen vol tranen. Wat hij zag beviel hem. Angst van anderen beurde hem op. 

"De autosleutels", herhaalde hij en liet haar het pistool zien dat hij in zijn hand had. 

Hij reed in de rode Toyota in zuidelijke richting naar østfold. Een jaar geleden had de politie in Fredrikstad hem een contactverbod opgelegd.

Hij mocht niet binnen een straal van driehonderd meter van Markus komen. De ouders van Ester Synnøve hadden een psycholoog laten verklaren dat de jongen doodsbang was voor zijn vader. 'Voorlopig' stond er in de voorwaarden. Hij had het verbod diverse keren overtreden. De jongen was elke keer blij geweest om hem te zien. Nu zou hij hem halen. 

Esters ouders hadden weer hun zin gekregen. Hij werd gezocht en misschien waren ze zo dom dat ze dachten dat de jongen nu van hen was.

Johnny Svendsen lachte even. Ze hadden altijd de pik op hem gehad, zeurden dat hij niet goed genoeg voor haar was, dat hij lui en onvoorspelbaar was. Onvoorspelbaar, hij? Zij was onvoorspelbaar! Ester had hem verlaten. Niet omgekeerd. Hij was nooit ontrouw geweest. Nooit.

Het was allemaal haar schuld, van Ester Synnøve en van zijn schoonouders. Zij hadden hem tenslotte tot waanzin gedreven. Ester had nooit laten merken dat ze niet tevreden was. Nu hij erover nadacht was ze de laatste tijd dat ze samenwoonden al compleet onmogelijk geweest. Ze huilde om niets, probeerde hem te ontwijken en hield fluisterende telefoongesprekken. 

Op een dag was ze opeens weg. Het rijtjeshuis was leeg en donker.

De meubels waren grotendeels verdwenen. Een paar dagen had hij haar gezocht, iedereen gebeld die hij kende, haar familie, verhuisbedrijven, de bank, de school van Markus. Ze waren allebei spoorloos verdwenen. 

Toen het hem duidelijk werd dat ze een geheim adres en een geheim telefoonnummer had en Markus voor hem probeerde te verbergen, was het alsof er iets in zijn hoofd explodeerde. Hij hield niet meer van haar.

Hij haatte haar. Ze was zijn grootste vijand. 

Haar vader was bij hem geweest. Kortaf, bijna dreigend. Hij had hem aangeraden Ester Synnøve en Markus met rust te laten. 

Zijn gezicht verkrampte. Hij voelde pijnscheuten achter zijn voorhoofd. Het was Esters schuld dat alles was zoals het was. Ze waren een geweest, tot ze hem bedrogen had, tot ze zijn zoon had gestolen. 

De periode voordat ze hem verliet, had ze hem bewust geprovoceerd.

Een enkele blik van haar kon een waanzinnige woede in hem ontsteken.

Door haar gedrag was hij gaan slaan. 

Zijn persoonlijkheid was in bedwang gehouden door een ogenschijnlijk rustig gezinsleven. Pas toen hij begreep dat Ester Synnøve echt van plan was hem te verlaten, kwam zijn gevaarlijke ik naar voren.

Zijn geringe zelfvertrouwen, diep verborgen achter een stoere, uiterlijke façade, had ten slotte de overhand gekregen en de spelregels bepaald.

De rest had hij aan zichzelf te wijten. 

Het was hem niet bevallen dat ze vriendinnen opzocht. Was hij er nu maar zeker van geweest dat het alleen maar vriendinnen waren. In de maanden voordat ze haar dreigement uitvoerde had hij in een storm van emoties geleefd. Dat was bijna twee jaar geleden. 

Twee keer had hij haar gevonden. Hij had alleen maar willen praten.

Hij had haar weliswaar een keer op de grond gegooid, vlak bij een bushalte, maar dat was alleen maar omdat ze begon te gillen toen ze hem zag. Hij was ervandoor gegaan en had daarna een telefoontje van de politic gehad dat hij bij haar uit de buurt moest blijven. 

Johnny Svendsen stuurde de rode Toyota naar de linkerrijbaan en passeerde een rij auto's. Toen stuurde hij weer naar rechts en bleef voor een grote truck rijden. Opeens zag hij zichzelf langs de weg lopen. Eenzaam, zijn armen langs zijn lichaam. Hij hoorde stemmen in zijn hoofd.

Hij hoorde zijn oude klassenleraar, het zachte gesnik van zijn tante als ze hem vroeg zich netjes te gedragen, en Esters ouders, de ondertoon in alles wat er gezegd werd. 

Het is allemaal Johnny's schuld. De stemmen veranderden in een hoge toon in zijn hoofd. De toon ging over in een duister gevoel van verdriet.

Hij had geen vaste grond meer onder zijn voeten. Tussen de bomen zag hij een grijze wintermist zachtjes langs de helling glijden.