"Ga je me niet feliciteren?" Cato Isaksen kon zijn tong wel afbijten.

Dat was wel het stomste wat hij had kunnen zeggen. Onbeschaamd was het. 

"Je bedoelt je huwelijk. Gefeliciteerd", zei ze kil. 

Cato Isaksen stond op en liep heen en weer door de kamer. Er was veel veranderd na die paar hectische erotische ontmoetingen. Vanaf het

allereerste moment hadden ze allebei gevonden dat het niets anders was dan dat. Ze had hem duidelijk laten merken dat ze geen belangstelling voor hem had, dat het seks was en niets anders. Toch kwam, als hij haar ontmoette, altijd de herinnering aan haar naakte huid en geur weer bij hem boven. 

"Wanneer krijgen we het rapport met de resultaten van het technische onderzoek?" vroeg hij. 

Ze schudde gelaten het hoofd. "Je weet dat dat tijd kost. Je krijgt het zo gauw als het klaar is. Het voorlopige rapport heb je op z'n vroegst over

een paar dagen. We werken keihard. Ik ben al vanaf half zes vanochtend in touw." Ze gaapte uitgebreid. 

"Ja, ik weet het." Cato Isaksen streek vermoeid over zijn voorhoofd. 

De deur werd opengegooid en Roger Høibakk kwam de kamer in.

Met een triomfantelijke uitdrukking op zijn gezicht keek hij zijn chef aan terwijl hij hem de mobiele telefoon die hij in zijn hand had aanreikte. "Preben", zei hij. "Hij is op de boerderij van haar ouders." 

De stem van Preben Ulriksen schetterde uit het toestel. "Lønn heeft haar ex-man twee keer aangegeven voor mishandeling en stalking. En een derde keer voor bedreiging met de dood", zei hij. 

Cato Isaksen ging weer op zijn stoel zitten en ontmoette de blik van Ellen Grue. "Wanneer?" vroeg hij. 

"De eerste keer was 15 juni 1998, de tweede keer vorig voorjaar, en de bedreiging met de dood is van medio december." 

"Wat hebben we eraan gedaan?" 

"Dat moeten jullie uitzoeken", zei Preben Ulriksen door de telefoon.

"Ze had contact met het opvangcentrum voor verkrachte en mishandelde vrouwen. Haar ouders vertelden dat die met iets bezig waren. Ze zou ergens anders gaan wonen, samen met haar zoon. Ze namen het hoog op." 

Cato Isaksen keek naar Roger Høibakk. Hij was naar het raam gelopen en stond naar buiten te kijken. Het was al donker. In de straten zag hij de gele en rode ogen van de autolampen. 

"Dat ontbrak er nog aan", zei Cato Isaksen. Hij beëindigde het gesprek en drukte op de rode knop. "Fantastisch. Roger, zoek uit wat er met die

aangiften is gebeurd en kom dan meteen terug. Ik wil het direct weten." 

Roger Høibakk verdween door de deur. Cato Isaksen keek op de klok. Hij had nog steeds geen tijd gehad om naar huis te bellen. 

"Waarom wisten we dat niet meteen?" Cato Isaksen keek mistroostig naar Ellen Grue, die hem vanaf de stoel aan de andere kant van het bureau zat op te nemen. "Vrouwenmishandeling, moord, dat hebben we eerder op ons bord gehad", zuchtte ze. 

Een kwartier later was Roger Høibakk terug. "We hebben er geen donder  mee gedaan", zei hij. "Het klopt dat ze drie keer schriftelijk aangifte heeft gedaan. De laatste keer voor bedreiging met de dood." 

"Wel verdomme." Cato Isaksen sloeg met zijn vuist op tafel en pakte de prints die zijn collega hem gaf. Sonja Pettersen, de directeur van het

opvangcentrum voor verkrachte en mishandelde vrouwen, had er een brief bij gedaan, waarin ze vroeg om een gesprek tussen het opvangcentrum, Lønn en de politic. De brief dateerde van 30 juni 1998. De brief was nooit beantwoord. 

Cato Isaksen sloot even zijn ogen. "Veel speurwerk lijkt hier overbodig. Ik ga wel met Sonja Pettersen van het opvangcentrum praten." Hij zei niet dat ze een vriendin van Sigrid was, de vrouw met wie hij een poosje had samengewoond. 

De telefoon ging. Stein Billington meldde dat Bjørn Tore Lønn rechtstreeks naar Bogstad Camping was gereden, waar hij iets uit een blokhut had gehaald. Daarna was hij teruggereden naar het centrum van de stad. 

Randi Johansen stak haar hoofd ona de deur. "Moet ik een opsporingsbevel voor Johnny Svendsen laten uitvaardigen?" vroeg ze moe. 

 

Cato Isaksen sloot het gesprek met Billington af en schudde het hoofd. "We weten dat hij bij Oslo Spoorwegen werkt. Als hij daar opduikt staan er twee van onze mensen op hem te wachten: Anne Grethe Juvik, je weet wel, die nieuwe blonde, en nog iemand. Meer kunnen we niet doen. Hij woont niet meer op zijn oude adres. In de flat die hij als adres had opgegeven woont nu een migrantengezin. We wachten nog even met het inschakelen van de media. Ik denk eigenlijk dat Bjørn Tore Lønn ons wel naar hem toe zal brengen. Hij wist meer dan hij wilde zeggen." Cato Isaksen keek naar Randi Johansen die een nummer op haar mobiele telefoon intoetste. 

Ze knikte ten teken dat ze het met haar chef eens was en liet haar man weten dat ze zo thuis zou zijn. 

"Ik begrijp niet waarom Bjørn Tore Lønn zich zo vaag over zijn zwager uitliet. Waarom hij het allemaal zo afzwakte." 

"Ex-zwager", corrigeerde Roger Høibakk. 

"Want dat deed hij. Hij zwakte het allemaal enorm af", concludeerde

Cato Isaksen. 

Ellen Grue was opgestaan. "Ik ga", zei ze. "We spreken elkaar morgen wel." 

Hij knikte. "Roger, neem Preben met je mee als hij terug is uit Ostfold en los samen met hem Thorsen en Billington af." 

"Haar broer was eerder kwaad dan verdrietig", zei Randi Johansen terwijl ze op de stoel ging zitten die Ellen Grue had vrijgemaakt. 

"Dat is het." Cato Isaksen stond op. "Hij was eerder kwaad dan verdrietig", herhaalde hij. "Hij was razend, hij was witheet van woede. Hij

kon bijna niet stilzitten van boosheid."