RAGNHILD LONN HAD EEN JAS OM HAAR SCHOUDERS GESLAGEN. Ze droeg een oude spijkerbroek die strak om haar jongensachtig smalle heupen zat. Haar groene rubberlaarzen roken vaag naar kippenmest. Het was 18.17 uur. Het was nog steeds 28 juli.

Het weer was omgeslagen. IJzerkleurige wolken dreven langs de hemel. De lucht was onrustig, windvlagen konden niet beslissen welke richting ze moesten kiezen. Vanaf de akkers bij de kerk dreef een zwakke koolgeur naar haar toe. Verderop hoorde ze het gebrom van een tractor.

Per Einar had gebeld en gevraagd of hij Markus kon spreken. "Hij is nog niet thuis", had Ragnhild Lønn geantwoord. "Waar is hij dan?" vroeg Per Einar.

"Waar? Hij ging toch met jou zwemmen? En daarna zouden jullie bij jou thuis eten."

"Maar hij is niet gekomen." De heldere jongensstem schetterde door de telefoonhoorn. Ragnhild Lønn voelde de angst door haar lichaam trekken. "Hij is niet gekomen."

Ze wist dat Johnny weer bij zijn tante was gaan wonen. Ze had hem bij het benzinestation gezien. Alleen hem zien was al genoeg om alles in haar op de kop te zetten.

Bjørn Tore had al een paar keer naar hem toe willen gaan om te vragen of hij Markus met rust wilde laten, maar zijn moeder had hem gesmeekt om dat niet te doen. Toen ze het gesprek met Per Einar had afgerond, had Ragnhild Lønn onmiddellijk de politie gebeld. Cato Isaksen was niet aanwezig. Randi Johansen had beloofd om hem zo gauw hij terugkwam het bericht door te geven.

Onder het lopen voelde Ragnhild Lønn haar angst verdwijnen, alleen haar woede bleef over. Woede dat die verdomde schoonzoon hen niet met rust kon laten. Eerst had hij haar dochter vermoord en nu terroriseerde hij hen en Markus zo grof als het maar kon. Ze had hem over de weg heen en weer zien rijden. Met een stofwolk achter de zwarte motorfiets. De onrust had zich in haar genesteld. Markus zou nooit van hem zijn. Dat was ze Ester Synnøve verschuldigd. Markus zou een veilig thuis hebben. Als de naam van zijn vader werd genoemd, kroop de jongen als een jong dier in elkaar en verborg zijn gezicht in zijn handen. "Niet zeggen!" riep hij. "Niet zeggen. Niet zo over papa praten."