HET WAS VRIJDAGMORGEN, 14 JANUARI. MARKUS SVENDSEN WAS NU drieënhalve dag zoek. Cato Isaksen was er inmiddels achter dat Vesla Mortensen inderdaad in de zomer van 1998 was verdwenen. Ze stond samen met 1100 andere verdwenen personen op een lijst.

Het rechercheteam ging rond de ovale tafel zitten. Er hing iets in de lucht. Ellen Grue nam het woord en stelde de tactische rechercheurs op de hoogte van het nieuwe rapport waarin stond dat zowel de haren als het biologische materiaal waren veiliggesteld. Misschien dat ze met de moord in verband konden worden gebracht.

"Er zijn ook partikels van iets in de snijwonden aan de hals gevonden. De deeltjes zijn zo klein dat het ons nog niet is gelukt ze te analyseren. Voorlopig is alleen maar vastgesteld dat er een bepaald materiaal is gevonden."

Ellen Grue trok een diepe rimpel tussen de donkere wenkbrauwen. "In twee snijwonden is dus iets gevonden", herhaalde ze, "misschien iets wat aan het moordwapen heeft gezeten."

"Misschien heeft hij een broodmes gebruikt, met etensresten eraan?" Randi Johansen boog geïnteresseerd naar voren.

"Er is geen gewoon mes gebruikt."

"En het Leatherman mes, dat is gevonden in de flat waar Johnny Svendsen woonde?"

"We denken niet dat dat het moordwapen is. Er zijn geen bloedsporen op gevonden en zoals ik de vorige keer al zei, het is een afwijkend snijpatroon. De sneden lijken onregelmatig te zijn, alsof het snijvlak niet helemaal glad was", besloot Ellen Grue.

De computer die in de slaapkamer van Ester Synnøve Lønn had gestaan, bevatte geen interessante informatie. Het leek erop dat Markus het apparaat voornamelijk had gebruikt voor spelletjes.

Roger Høibakk  en Asle Tengs hadden Bjørn Tore Lønn opnieuw verhoord. Hij ontkende nog steeds in alle toonaarden dat hij iets met de moord te maken had. "Maar zijn vingerafdrukken staan op het mes", zei Asle Tengs. "Hij blijft trouwens volhouden dat het mes van Johnny Svendsen is en dat hij het van de vloer heeft gepakt om zich tijdens de worsteling te verdedigen. Volgens hem moeten de vingerafdrukken van Johnny Svendsen er bij de vechtpartij afgeveegd zijn."

Roger Høibakk  streek behoedzaam over zijn gezwollen ooglid. Hij keek Ellen Grue aan. "Dus de conclusie is dat het moordwapen geen mes is?"

"Dat heb ik niet gezegd. Ik zei dat het erop lijkt dat er iets anders is gebruikt, iets met een gekarteld snijvlak, maar dat weten we nog niet. Het zal nog even duren, maar jullie horen het zodra we meer weten. Als er nieuwe rapporten komen, geef ik ze direct door. Wat we ondertussen wel kunnen vaststellen", zei Ellen Grue, "is dat de voordeur van Ester Synnøve Lønn een keer is opengebroken. Daarvan getuigen kleine krasjes bij het slot. Waarschijnlijk is gebruikgemaakt van het setje lopers dat is gevonden in de flat waar Johnny Svendsen over beschikte. Maar we weten natuurlijk niet wanneer dat is gebeurd", voegde ze eraan toe terwijl ze het rapport naar Cato Isaksen schoof.

Roger Høibakk klapte zachtjes in zijn handen. "Zie je wel", glimlachte hij tevreden.

Cato Isaksen, die zich ook opgelucht voelde, was tegelijkertijd verontwaardigd over de lange tijd die het gerechtelijk laboratorium nodig had om het biologische materiaal te analyseren. "Jullie moeten toch kunnen aangeven wanneer we de resultaten krijgen", zei hij, naar Ellen Grue kijkend.

"Een DNA-analyse duurt een maand. Dat weet je toch."

"Wat is er geworden van onze eis dat de politie het laboratoriumon¬derzoek in eigen hand houdt?" Asle Tengs was ook geïrriteerd. De tijd die het laboratoriumonderzoek kostte, belemmerde de rechercheurs in hun onderzoek.

"Er is geen nieuws in die zaak", zei Cato Isaksen. "Ambtelijke molens malen langzaam. Voorlopig is het alleen nog maar een voorstel."

Ellen Grue was zelf ook geërgerd. "Ik ben het helemaal met jullie eens", concludeerde ze, "maar we kunnen er niets aan doen."

"We hebben genoeg om Johnny Svendsen vast te houden", zei Randi Johansen. "Maar we moeten hem wel eerst te pakken krijgen."

Een boer in de buurt van Halden had aangifte gedaan van inbraak in een caravan in de winteropslag. Hij dacht de dag tevoren een man en een jongetje in de omgeving te hebben gezien.

Toen de bespreking was afgelopen en iedereen naar zijn eigen plek was teruggegaan, bleef Ellen Grue even staan.

"Ga nog even zitten." Cato Isaksen keek haar aan. Ze zag er moe uit en had donkere kringen onder haar ogen. Haar gezicht zag er lief en jong uit onder het donkere, kortgeknipte haar. Ze droeg haar masker met waardigheid. Iedereen had respect voor haar. Ze kon kortaf overkomen en maakte vaak een arrogante indruk. Maar Cato Isaksen had een paar keer door haar schild heen gebroken. Ze was de enige collega die hij destijds had verteld over de vertwijfeling die hij voelde over het drugsgebruik van zijn zoon. En Ellen had hem over haar broer verteld, die jarenlang verslaafd was geweest.

"Ik denk aan de kleine Markus", zei Ellen Grue terwijl ze ging zitten. "Er moet snel iets gebeuren. Wat wil Johnny Svendsen eigenlijk bewijzen?"

"Ik weet het niet. Hopelijk is het alleen maar een wanhopige poging om tijd te rekken. Als hij tenminste niet labiel is."

"In Amerika heeft onlangs een vader zijn hele gezin neergeschoten, zijn vrouw en vier kinderen."

"Ja, ik heb het gelezen. Ik maak me zorgen", voegde hij eraan toe. "Dat de politie niets met haar aangiftes heeft gedaan ... We moeten meer te weten komen over die vrouw die een paar jaar geleden is verdwenen, een zekere Vesla Mortensen."

"Bestaat er een verband?"

"Zijn tante vertelde dat Johnny Svendsen er op een bepaald moment van werd verdacht er iets mee te maken te hebben. Waarschijnlijk waren het alleen maar geruchten. Ze zat vroeger bij Ester Synnøve Lønn en Johnny Svendsen in de klas."

Ze keken elkaar aan. Opnieuw merkten ze dat ze contact met elkaar hadden.