HET TANKSTATION LAG HALF IN DUISTERNIS GEHULD. RAGNAR BJONE stond bij de werkplaats te wachten. De situatie beviel hem niet, maar nog steeds, na al die jaren, vond hij het moeilijk om nee te zeggen tegen Johnny Svendsen. Toen Johnny belde en om hulp vroeg, kon hij niet anders dan doen waar zijn vriend om vroeg.

De kleren van Markus waren klam. Hij had het koud. Zijn vader was uit de auto gestapt. Even later kwam hij uit de werkplaats terugrennen en vroeg Markus om uit te stappen.

Markus kreeg het nog kouder. De man van het tankstation knikte kort naar hem en legde even zijn hand op Markus' hoofd. Ze zouden met een andere auto verder rijden. Hij mocht weer voorin zitten. Zijn vader trok de veiligheidsriem om hem heen en klikte hem vast. Toen liep hij om de auto heen en ging op de bestuurdersstoel zitten. "Fijn Ragnar", zei hij terwijl hij uit het naar beneden gedraaide raampje leunde. "Je hoort nog van mij.

De man gaf geen antwoord, stak even zijn hand op, draaide zich om en verdween in de schaduw van de werkplaats. "Van wie is deze auto, papa?" "Deze auto heb ik geleend van een vriend."

Hij was niet zo stom om recht in de armen van de politie te rijden. Hij had nu een andere auto. De kleine blauwe Fiësta reed de E6 op en voegde in tussen een vrachtwagen en een Golf. Hij wist een klein weggetje, niet veel meer dan een pad. Als ze vannacht een plek vonden om te slapen, konden ze morgenvroeg over de Zweedse grens rijden.

Markus viel in slaap en na drie kwartier rijden reed Johnny Svendsen de kleine Ford Fiësta een camping op die in de winter was gesloten. Hij reed naar de rij caravans die in de winterstalling stonden en parkeerde de auto zo dat hij vanaf de weg niet te zien was.

Hij keek even naar zijn slapende zoon. Zijn hoofd lag op zijn schouder en hij haalde regelmatig adem.

Johnny Svendsen stapte uit de auto en duwde het portier zachtjes dicht. Alles was koud en verlaten. De duisternis omsloot hem. Alles was zwart, behalve de met ijs bedekte grond en de witte caravans. Hij keek naar de hemel. Sterren waren als gele vingerafdrukken rondgestrooid. Plotseling liepen er dikke witte strepen langs het hemelgewelf, die bij elkaar kropen en om elkaar heen draaiden. Het hemeltheater duurde een paar minuten en hij kon er zijn ogen niet van afhouden. Toen doofde het noorderlicht uit en verdween geleidelijk achter de toppen van een paar zwarte sparrenbomen.

Het was doodstil, geen auto op de weg, in de wijde omtrek geen huis te bekennen. Johnny Svendsen trok zijn jas om zich heen en liep naar een van de caravans waar hij aan de deur begon te rukken en te trekken. Er zat geen beweging in. Hij probeerde een paar andere caravans, maar moest het uiteindelijk opgeven. Hij liep terug naar de auto, opende de bagageruimte en pakte een schroevendraaier. Daarmee lukte het hem ten slotte de deur open te breken van een van de grootste wagens.

In de caravan was het behoorlijk vochtig. Een zwarte kabel lag opgerold achter de deur. Hij pakte hem op en trok hem achter zich aan naar een elektriciteitskastje met verschillende stopcontacten. Hij stak de stekker erin en liep terug naar de caravan die mooi was ingericht met een kachel en twee kookplaten, vitrage, twee bedden en twee pluchen banken aan weerszijden van de lange formicatafel.

Hij vond een dikke wollen deken die hij gebruikte om het raam aan de kant van de weg mee af te dekken. Toen droeg hij Markus naar binnen en legde hem op de bordeauxrode pluchen bank. Hij haalde de draagtas met eten uit de auto, vond een klein koekenpannetje en brak een paar eieren. Al snel siste het eten in de pan en dreef er een heerlijke geur door de caravan.

Markus werd wakker van de geluiden en de geur. Hij keek verwonderd om zich heen. "Zijn we op vakantie, papa?" "Zo kun je het wel noemen", zei Johnny Svendsen.