DE BRUINE AKKERS WAREN BEVROREN EN BEDEKT MET EEN DUN laagje rijp. Markus zat in de rode auto, op de passagiersstoel, naast zijn vader. Op de achterbank stond een kinderzitje. Een versleten knuffel lag ernaast.

De auto reed de smalle straat uit. Binnen in zijn hoofd zat een grote, bruine vlek. Wanneer vlogen de doden naar de hemel? Buiten het raampje vloog het landschap voorbij. Het huis van Per Einar verdween om de bocht. Ook de winkel aan de hoofdweg, waar tante Erna-oma werkte, en het groene huis van Marion. Alles gleed voorbij, alsof het wegreed en verdween.

"Ik moest je zien. Het is zo lang geleden dat ik je heb gezien." Johnny Svendsen glimlachte naar zijn zoon, maar van binnen werd hij door verdriet overmand. Hij sloot even zijn ogen. Hij kon nu niet meer terug.

Markus zwaaide met zijn benen heen en weer, heen en weer. Hij dacht aan wat zijn vader met zijn moeder had gedaan, hij had haar geslagen en aan haar haar getrokken. Rode wijn over haar heen gegooid en haar geschopt. Markus werd warm van binnen. Hij slikte het spuug door dat zich in zijn mond had verzameld, maar er kwam steeds nieuwe spuug. Zijn muts was bijna over zijn ogen gegleden. Hij trok hem voorzichtig omhoog. Hij keek voortdurend naar zijn heen en weer zwaaiende benen en naar zijn Cherrox-schoenen, blauw met zwarte ogen en op de neuzen een rij witte tanden.

Markus zag dat het water in de beek onder een dun laagje ijs zat opgesloten. Afgelopen zomer had hij met Per Einar bij de beek gespeeld, ergens tussen het pad en het water. Het had zachtjes geregend, doorzichtige lichtgroene druppels. Heel klein. Ze hadden zitten luisteren hoe de bladeren de regendruppels vingen. Er hing een dun, kapot spinnenweb. De berkenbladeren trilden en dansten onder het gewicht van de druppels, terwijl de grote bladeren van de esdoorn pas met een schok in  beweging kwamen nadat ze door veel druppels waren geraakt. Aan de naalden van de sparrenboom bleven de druppels hangen als tranen.

Markus had naar Per Einar gekeken. Door het groene licht dat door de bladeren viel leken zijn ogen smaller. Toen had hij aan zijn vader gedacht. Er zat een zwarte spin in het kapotte, natte spinnenweb te wachten. Tussen hen in, op de grond, lag de glanzende dode vis die ze hadden gevangen.

Markus had geprobeerd om helemaal boven in de esdoorn te klimmen. Omdat binnen in zijn hoofd zijn vader naar hem zat te glimlachen. En omdat hij naar hem verlangde. Het was stout om naar hem te verlangen. Toen hij halverwege was, had hij geen houvast meer en viel hij naar beneden. Hij was met zijn hoofd en zijn handen op de grond gevallen. Zijn polsen deden zeer. Zijn handpalmen zaten vol zwarte, natte aarde en in zijn voorhoofd stak een harde, vreemde pijn.

Zijn vader leunde achterover en zocht in de zak van zijn leren jack tot hij een pakje sigaretten had gevonden. Hij stak een sigaret in zijn mond en gebruikte de aansteker die op het dashboard lag.

Grijze rook vulde de auto. Markus hoestte niet. Hij keek naar de handen van zijn vader die het stuur stevig vasthielden. "Ik moest worden gehecht", zei hij. Zijn blik was nog steeds gericht op zijn hoge blauwe schoenen. Hij kneep zijn ogen even dicht, zodat ze niet zouden branden of tranen.

"Wanneer?" Johnny keek hem met een vreemde glimlach aan. "Waar moest je worden gehecht?" vroeg hij.

"Hier." Markus trok de grote muts van zijn hoofd en streek de vochtige, donkere pony opzij. Johnny hield zijn blik even op de weg gericht voor hij zich omdraaide en naar zijn zoon keek.

"Hoe is dat gebeurd?"

"Ik ben uit een boom gevallen. Ik wilde helemaal naar boven klimmen, maar ik ben gevallen", zei hij.