HET BRIEFJE DAT CATO ISAKSEN ONDER HET NAAMPLAATJE HAD gestoken zat er nog steeds. Lise Sommer was kennelijk op reis. De rechercheurs hadden haar verschillende keren gebeld zonder gehoor te krijgen. Nu stonden Cato Isaksen en Randi Johansen in het smalle gangetje voor haar deur te wachten. Een paar deuren verder hoorden ze een paar kinderen spelen en luid gelach ging plotseling over in gehuil.  

Cato Isaksen voelde dat de rust die hij in de kerstvakantie had gevonden, helemaal was verdwenen. Op het moment dat diep in haar jaszak Randi Johansens mobiele telefoon overging, werd de deur onverwachts geopend.

Cato Isaksen keek verrast naar de tengere, blonde vrouw in de deuropening. Ze droeg een roze angoratrui, een donkere broek en pantoffels. Hij stelde zichzelf en zijn collega voor en vroeg of zij Lise Sommer was.

Ze bevestigde dat met een kort knikje en Cato Isaksen vroeg of ze misschien even binnen mochten komen.

Lise Sommer keek hem angstig aan. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze.

"Ester Synnøve Lønn is dood", zei Cato Isaksen.

"Dood?" Lise Sommer sloeg haar handen voor haar mond, toen schudde ze haar krullende haardos. "Nee", zei ze smekend, "dat is niet waar. Alstublieft, zeg dat het niet waar is."

"Hebt u geen kranten gelezen of tv gekeken?" Cato Isaksen keek haar aan. Randi Johansen sloot het telefoongesprek af.

"Nee", zei Lise Sommer argwanend, "ik lees geen kranten. Wat is er gebeurd?"

"Ze werd in de nacht van 6 januari in haar eigen flat vermoord", zei Cato Isaksen ernstig.

Lise Sommer zag eruit alsof ze elk moment flauw kon vallen. Ze liep achteruit de kamer in en viel neer in een rieten stoel. Haar handen bewogen onrustig in haar schoot. Haar ogen stonden vol tranen. Ze bleef steeds het hoofd schudden. "Arme Ester", zei ze, "en arme Markus. Mijn god, hij is nu helemaal alleen. Johnny kan niet voor hem zorgen." Haar ogen werden donker. "U moet niet toestaan dat Johnny hem krijgt", zei ze.

Cato Isaksen ging op de punt van de grote off white bank zitten. Randi Johansen stond bij het raam. De kamer was precies vierkant. Het was een kleurloos en triest vertrek. De lichte, dunne gordijnen waren dichtgetrokken. Aan een van de wanden hingen een paar pastelkleurige, ingelijste posters.

Lise Sommer was een vrouw met een klassiek uiterlijk. Ze had een smal gezicht en een uitbundige krullenbos. Ze was tweeëndertig jaar, net zo oud als Ester Synnøve Lønn was geweest. "We waren dikke vriendinnen", zei ze zacht. "Onze hele jeugd zijn we samen geweest."

"Kent u Johnny Svendsen goed?"

Lise Sommer knikte. "We zaten alle drie in dezelfde klas", zei ze, vechtend tegen haar tranen. Op een gegeven moment kon ze zich niet meer beheersen. Ze stond op en rende de kamer uit, door het gangetje de badkamer in. De rechercheurs konden horen dat ze een kraan opendraaide. Na een tijdje kwam ze terug. In haar hand kneep ze een prop toiletpapier tot een bal. Ze ging weer in dezelfde stoel zitten. Haar gezicht was opgezet van het huilen.

"Ik ben de laatste tijd niet echt in orde en kan weinig verdragen. Ik heb geen tv gekeken, geen telefoon opgenomen en de deur niet opengedaan. Af en toe is het net alsof ik in een zwarte tunnel verdwijn." Ze sloeg haar ogen neer.

Cato Isaksen knikte.

"Hij heeft het gedaan, hè?" zei ze luid. "Johnny heeft het gedaan." Ze wachtte niet op antwoord en kneep haar lippen woedend op elkaar. "Het ergste is", ging ze verder, "dat Ester en ik niet meer met elkaar omgingen de laatste tijd. We hadden ruzie." Ze veegde haar neus af en schudde zachtjes het hoofd. "We gingen allebei onze eigen weg. Het is al een hele tijd geleden dat ik haar heb gezien. Een jaar misschien, nee, het moet nog langer geleden zijn", stelde ze verdrietig vast.

"Waarom verloren jullie elkaar uit het oog?"

"Dat kwam door Johnny ..." Ze richtte haar verdrietige ogen op hem. Cato Isaksen keek haar aan. Randi Johansen schreef wat ze vertelde in haar notitieblokje. Opeens werd Lise Sommer onzeker. "U moet niet tegen hem zeggen dat ik denk dat hij het is. Hij viel haar lastig", zei ze zacht. "Hij bedreigde haar."

"Bent u bang voor hem?"

Lise Sommer knikte snel. "Ja", zei ze.

"Wij denken ook dat hij het heeft gedaan, maar we weten het natuurlijk niet zeker. Daarom willen we met u praten. Om wat meer informatie te krijgen."

Lise Sommer hield haar smalle handen voor haar gezicht. "Is ze ... hoe is het gebeurd?"

Cato Isaksen en Randi Johansen keken elkaar aan. "Haar keel is doorgesneden", zei Randi Johansen rustig.

Lise Sommer sloot haar ogen en begon zachtjes heen en weer te wiegen. "Mijn god, mijn god", mompelde ze steeds weer. "Ik denk dat ik moet overgeven." Ze deed haar handen weer naar beneden en stond op. Ze liep weer naar de badkamer, maar kwam direct terug. "Waar woonde ze nu?" vroeg ze.

"Weet u dat niet?"

"Nee."

"In de Odinsgate", zei Cato Isaksen.

Lise Sommer knikte. "Ze voelde zich vast in de steek gelaten, dat ik niets meer van me liet horen. Maar ik kon niet meer. Ik was zelf ook niet in orde. Ik sukkel een beetje, om eerlijk te zijn. Ik heb altijd al last van mijn zenuwen gehad, maar nog nooit zo erg als nu. Ik slaap heel veel. Ik heb een uitkering. Ik ga weer proberen werk te vinden, maar ... Ester belde mij trouwens eens op een avond, dat was voor ze verhuisde naar waar ze nu woonde. Johnny stond op de deur te bonken, Markus huilde. Ze was doodsbang. Ik zei dat ze de politie moest bellen, maar dat vond ze overdreven, dus heb ik een taxi gebeld en was binnen een kwartier bij haar. Toen was hij weg, maar ik ben 'snachts bij haar gebleven. Dat was voor we elkaar uit het oog verloren. Ik kon niet meer. Allebei hebben ze mij gebruikt, elk op zijn eigen manier. Ze wilden dat ik partij zou kiezen. Ze hadden altijd ruzie. Bovendien bedreigde Johnny mij ook", voegde ze eraan toe. "Hij zei dat hij mij het leven moeilijk zou maken, als ik..." Terwijl een verdrietige trek over haar gelaat gleed, onderbrak ze zichzelf. "Ik heb haar in de steek gelaten." Lise Sommer liep naar het raam en trok een van de gordijnen open. Toen draaide ze zich om en leunde met haar rug tegen het kozijn. "Ik heb haar echt in de steek gelaten", herhaalde ze. "En nu is het te laat."

"Hij heeft zijn zoon ontvoerd", zei Cato Isaksen.

"Nee, o god." Lise Sommer hief haar hand op en hield hem weer voor haar mond. "Arme Markus. Het is toch niet waar?"

Cato Isaksen knikte ernstig. "Wanneer hebt u Johnny Svendsen voor het laatst gezien?" vervolgde hij.

"Hij was hier vorige week. Maar ik heb hem niet gezien."

"Hoe bedoelt u?" De rechercheur boog zich geïnteresseerd naar voren.

"Ik heb hem niet binnengelaten. Hij belde via de intercom beneden." Ze ging weer in de stoel zitten. Ze keek naar haar handen, keek weer op, sloot haar ogen een moment en ging toen verder: "Hij achtervolgt mij ook."

Cato Isaksen keek haar ernstig aan. Zou er meer aan deze zaak vastzitten?

"Hij heeft altijd iets ... gevaarlijks gehad. Tja, neem me niet kwalijk, dat weet u nu ook. Johnny is charmant, maar hij heeft ook een duistere kant die hij niet onder controle heeft."

De rechercheur keek haar ernstig aan. "Kunt u iets duidelijker zijn?"

"Hij groeide op bij zijn tante", ging ze verder, "Erna Svendsen. Ze werkt in de winkel. Ze woont in een appartement boven de winkel. Ze was altijd aardig, een beetje te aardig. Ze hield echt van Johnny, gek genoeg."

"Ik heb met haar gesproken", zei Cato Isaksen.

"Zijn moeder, de zuster van tante Erna, was niet getrouwd. Ze stierf toen hij klein was ... een jaar of vijf, zes denk ik. In elk geval nog voor hij naar school ging. Het was een ongeluk."

Randi Johansens mobiele telefoon ging weer. Ze stond op en liep naar de gang.

Cato Isaksen ging rechtop zitten. "Het is heel erg belangrijk dat u zich herinnert wanneer hij hier voor het laatst was. Kan dat vorige week donderdag of vrijdag zijn geweest?"

"Ja", zei ze snel, "zoiets. Maar... nee, ik herinner me niet precies wanneer het was. Zoals ik al zei heb ik veel geslapen ..." Plotseling boog ze voorover en legde haar gezicht in haar handen. "Mijn god, denkt u dat hij mij ook wil vermoorden, dat hij daarom hiernaartoe kwam?"

Ze ging rechtop zitten, slikte, bukte zich en pakte een servet van de tafel. De uitdrukking in haar ogen veranderde, werd helderder en donkerder. "Eigenlijk ben ik het afgelopen jaar steeds doodsbang geweest. Iemand achtervolgde mij. Ik dacht dat ik misschien ..."

"Weet u zeker dat hij u heeft gevolgd?"

"Wie zou het anders geweest kunnen zijn? Hij heeft me al zo vaak bedreigd, maar ik heb hem niet binnengelaten. Ik heb alleen maar gezegd dat ik hem niet wilde zien."

"We hebben de ouders van Ester Synnøve en de tante van Johnny Svendsen verhoord. Ze vertelden dat er iemand was verdwenen ..." "Vesla Mortensen. Ze werd op school gepest." "Wie pestte haar?"

Lise Sommer haalde de schouders op. "Iedereen", zei ze, "maar John¬ny en Ester waren het ergste."

Cato Isaksen knikte bedachtzaam.

Randi Johansen kwam terug. Ze vroeg achteloos wie Florian was. "Florian?" Lise Sommer keek haar vragend aan. "Waarom vraagt u dat?"

"Het staat op het naambordje. Hier wonen Lise en Florian, staat er." "O, ja." Ze glimlachte even. "Florian is mijn kat." "Ik dacht dat het uw man of vriend was." Randi Johansen glimlachte even.

Lise Sommer sloeg haar armen over elkaar. "Dat is ook de bedoeling. Ik woon namelijk alleen en dan kan het handig zijn om duidelijk te maken dat hier ook een soort man woont, ook al heeft hij een zwarte vacht en gele ogen." Haar glimlach verzachtte haar trieste gelaat. Haar ogen kwamen tot leven. Ze begon te roepen, maar de kat liet zich niet zien. "Hij is een schijtluis", glimlachte Lise Sommer. "Als het erop aankomt heb ik niets aan hem."

Ze spraken af dat ze de volgende dag naar het bureau zou komen voor een officieel verhoor. "Dat kan ik wel doen", zei Randi Johansen en ze keek naar Cato Isaksen. Hij knikte. "Mooi", zei hij.

Toen Cato Isaksen die avond om een uur of acht naar huis reed, dacht hij aan de bijzondere vriendschapsband tussen meisjes. Hoe goed waren Ester Synnøve Lønn, Lise Sommer en Vesla Mortensen bevriend geweest?

Vrouwen gingen anders met elkaar om dan mannen. Ze leefden in een eigen, roze universum. Als het erop aankwam steunden ze elkaar door dik en dun. Bente had ook een paar van zulke vriendinnen. Als ze bij elkaar waren, voelde hij zich overbodig en onzeker. Hij wist dat ze op de hoogte waren van alles wat er was gebeurd toen hij Bente had verlaten. Daarom kon hij nooit meer gewoon met hen omgaan, en hij moest bekennen dat hij het niet leuk vond als Bente bij hen was.

Hij dacht aan Sigrid en Sonja Pettersen. Zij steunden elkaar ook door dik en dun. Was het dan niet een beetje vreemd dat Lise Sommer Ester Synnøve Lønn niet had gesteund in haar moeilijke situatie? Was het ook niet een beetje vreemd dat ze niets had gehoord over de moord of de ontvoering van Markus? Cato Isaksen had het vage gevoel dat er meer aan de hand was, iets wat veel ernstiger was. "Angst", mompelde hij voor zich uit en remde af toen de auto voor hem opeens snelheid minderde. Johnny Svendsen was een manipulator die zeker een vriendschap om zeep kon helpen.