HET BRUINE KONIJN LAG MET ZIJN GEZICHT NAAR BENEDEN IN DE LA. Zijn vacht was versleten en door de overdreven lange oren en zwarte laarzen zag hij er komisch uit.

De moeder van Ester Synnøve Lønn had gebeld en gevraagd of de politie het konijn uit Esters flat wilde halen.

Cato Isaksen zou met Markus praten. Hij wilde zijn versie horen van wat er was gebeurd. Hij had geprobeerd Ragnhild Lønn gerust te stellen, die van mening was dat haar kleinkind al genoeg had meegemaakt.

Markus Svendsen, maar drie jaar ouder dan zijn eigen Georg, ging op het puntje van de stoel zitten. Hij was netjes gekleed in een blauwe broek en een blauw jack met een groengeruite voering. Cato Isaksen opende de lade en pakte het pluchen konijn. "Die is van jou, hè?" Hij reikte Markus het konijn.

Markus Svendsen strekte zich naar voren en pakte het knuffelbeest.

"Nu heb je eindelijk Stovle terug", zei Ragnhild Lønn terwijl ze het konijn aan zijn oren trok en haar kleinkind over het hoofd streek.

Markus legde het konijn rustig op zijn schoot.

"Hij is moe", ging ze verder. "De eerste nacht nadat hij werd gevonden, heeft hij goed geslapen, maar gisteravond wilde hij niet naar bed. Hij is bang dat er iets ergs zal gebeuren als hij slaapt."

"Iets met dinosaurussen en wolven." Markus Svendsen praatte zachtjes en keek steeds naar de vloer. Hij had gehoord dat opa met de buurman over wolven stond te praten. Hij had gezegd dat er in mei twee keer zoveel wolven als anders zouden zijn.

"Dinosaurussen en wolven?" Cato Isaksen keek het jongetje glimlachend aan. Hij haatte dergelijke gesprekken met kinderen. Hij probeerde zijn professionele masker op te zetten. Hij was bang dat Markus een te grote indruk op hem zou maken. Hij had al zoveel beelden van kinderen in zijn hoofd. Ze kwamen 's nachts naar boven. Een elfjarig kind dat had gezien hoe zijn vader zijn grootvader doodsloeg. Het kleine meisje dat koortsachtig door de flat heen en weer liep, terwijl haar moeder dood in de badkuip lag.

"Je bent een paar dagen met je papa op reis geweest."

Cato Isaksen probeerde zijn stem zo vriendelijk mogelijk te laten klinken.

"We zijn in een huisje geweest." Markus Svendsen zwaaide zijn benen zachtjes op en neer. "En daarna waren we op een strand." "Op een strand?"

Het jongetje knikte. "Op het strand van de laatste keer", zei hij. "Toen mama nog leefde." "Wat hebben jullie daar gedaan?" "We hebben alleen maar gekeken." "Zijn jullie op nog meer plaatsen geweest?"

"Voordat we naar het strand gingen, hebben we een caravan geleend, en daarna hebben we in een soort hotel geslapen dat motel heette." Cato Isaksen knikte. "Waar hebben jullie over gesproken?" Markus keek zijn oma aan. "Over mama en zo", zei hij. "Wat zei papa over mama?" "Dat ze lief was en dat ze een groen badpak had." Cato Isaksen zuchtte onmerkbaar.

Ragnhild Lønn kromp op haar stoel ineen. Ze moest al haar zelfdiscipline aanwenden om niet in te grijpen en het gesprek af te breken. Het liefst zou ze haar kleinkind met zich mee sleuren, vertrekken en nooit meer terugkomen.

Markus hield zijn benen nu stil, haalde nauwelijks adem. De vacht van Stovle was zacht in zijn handen. Hij wilde hem graag optillen, tegen zijn gezicht aandrukken en zijn geur opsnuiven. De koude glazen ogen tegen zijn wang voelen. "Zit papa in de gevangenis?" vroeg hij.

Ragnhild Lønn ging rechtop op haar stoel zitten. "U bent toch niet van plan om Markus bij hem te brengen?" vroeg ze verontwaardigd.

"Nee, nee, dat is niet nodig", stelde Cato Isaksen haar gerust.

Ze haalde opgelucht adem.

"Die schoolvriendin van Ester Synnøve, die is verdwenen", ging de rechercheur ernstig verder. "Hoe goed waren ze bevriend?"

"Vesla Mortensen was geen vriendin van Ester. Waarom vraagt u dat aan mij?"

Cato Isaksen keek haar aan. "Het is een onopgeloste zaak", zei hij.

Ragnhild Lønn zuchtte. "Er gebeuren zoveel rare dingen. Vesla was een merkwaardig meisje. Ik mocht haar niet. Ze had iets engs over zich, ik weet niet goed wat."

"Ze werd gepest en geplaagd.

De gelaatsuitdrukking van Ragnhild Lønn verhardde. "Als kind, bedoelt u?" "Natuurlijk."

"Tja..." Ze schudde snel het hoofd. "Dat werd gezegd, maar wat heeft dat met de zaak te maken? Het is al zo lang geleden."

"Ik weet het eerlijk gezegd niet, misschien wel niets."

"Ik weet niet hoe het precies zat... met dat zogenaamde pesten. Haar moeder is een keer bij ons geweest om erover te praten. Ze kwam alleen maar met beschuldigingen. En ik weet niet wat ik ervan moet zeggen. Ester was niet slecht. Ester zou nooit iemand kwaad doen. Dat weet ik zeker."

Ragnhild Lønn trok het jasje van Markus recht. "En als het al zo was, dan werd ze vast opgestookt door Johnny Svendsen", voegde ze eraan toe. "Bovendien, nu ik erover nadenk, een paar dagen voor ze verdween, kwam mijn man haar in de broeikas tegen."

"O ja?" Cato Isaksen wachtte gespannen af.

"Nee, er is niets gebeurd, ze scharrelde natuurlijk gewoon wat rond. Op het moment dat mijn man haar zag, ging ze ervandoor. Ik geloof niet dat ze iets heeft weggenomen, maar ..." Ragnhild Lønn keek hem met haar blauwe ogen strak aan, "ze maakte een verwarde indruk. Ze had iets op de wanden geschreven, op het glas dus, met een lippenstift."

"Met lippenstift?"

"Ja."

"Weet u nog wat ze had geschreven?"

Ragnhild Lønn schudde zachtjes het hoofd. "Nee, maar het was iets raars, bijna overdreven, iets ... ik weet nog dat we het akelig vonden. Tja, en vlak daarna is ze verdwenen, dus... Nee, we hebben er niet meer aan gedacht. We hoorden het pas een paar dagen later, dat ze was verdwenen." Ze sloeg haar ogen neer. "Tja, we begrepen dat ze ... dat ze zelfmoord had gepleegd en dat is natuurlijk verschrikkelijk triest."

"Wat zei Ester Synnøve toen ze was verdwenen?"

"Ester wilde er het liefst niet over praten."

"Denkt u dat ze zich op een bepaalde manier schuldig voelde?"

"Schuldig?" Ragnhild Lønn verhief haar stem. "Nee, natuurlijk niet, waarom zou ze?" vroeg ze verontwaardigd.

Markus zat met zijn benen in de lucht te schoppen. Hij had het konijn anders vastgepakt en hield het nu onder zijn arm.

"Ik heb gehoord dat haar moeder er niet van overtuigd is dat haar dochter zelfmoord heeft gepleegd."

"Nee, natuurlijk niet, welke moeder zou zich daarbij kunnen neerleggen?" Ragnhild Lønn barstte plotseling in huilen uit. Markus keek angstig naar haar op. Zijn oma verborg haar gezicht in haar handen. "Het is allemaal zo vreselijk."

Cato Isaksen bleef even in gedachten zitten. Markus is nu mijn zoon. De zin die Johnny Svendsen had gezegd, tijdens het verhoor van de vorige dag, danste door zijn hoofd. Nu mijn zoon, nu ze dood is!

Opeens leek het alsof Ragnhild Lønn wakker werd. Ze ging rechtop zitten, trok haar arm naar zich toe en kreeg een diepe rimpel tussen haar wenkbrauwen. Ze boog iets naar voren. "U wilt toch niet zeggen dat Johnny... dat de geruchten dat hij iets met de verdwijning van Vesla te maken heeft ook werkelijk kloppen? Ik dacht dat het onzin was."

Cato Isaksen schudde even het hoofd. "Voorlopig weten we niets", zei hij en keek naar Markus die zijn konijn op de grond had laten vallen.