HIJ ZAG HAAR OPEENS OVER DE AKKER LOPEN, IN LICHTBLAUWE KLEREN. Hij bleef stokstijf staan, snakkend naar adem. Ze leek een slechte foto die plots tevoorschijn kwam uit een allang afgesloten gedeelte van zijn geheugen. Johnny Svendsen stelde zijn blik scherp en gooide zijn sigaret weg. Ze bewoog. Kon ze een weerspiegeling van iets anders zijn? Van een gedachte, of een herinnering? Zag hij misschien zijn eigen angst?

Hij spande zich tot het uiterste in. Het was een levende vrouw, iemand die hij kende. Het had Ester kunnen zijn, maar zij was dood. Ze leek op Lise. Maar het was Lise niet. Het was Vesla.

Plotseling verdween de vrouw achter de frambozenstruiken. Het lichtblauwe beeld van haar gestalte op de akker had zich in hem vastgezet. Een duister gevoel sloeg hem om het hart. Vesla leefde. Godverdomme. Johnny Svendsen spande zijn spieren aan en sprong over de sloot. Hij liep een paar meter de akker op, langs de frambozenstruiken. Hij keek naar alle kanten, luisterde. Maar ze was weg. Hij stormde het bosje in, voelde bladeren, takken en insecten tegen zijn gezicht slaan. Hij bleef nog een keer staan luisteren. Maar ze was weg.

Hij liep het bruingebrande pad op, langs de hazelaars en de plek waar Ragnar en hij een hut hadden gebouwd toen ze klein waren. Zijn oren zaten vol lawaai. De geluiden stuiterden op en neer, als pingpongballen tussen de planten. De bomen verdwenen achter de bomen. Speelde ze een spel? Of was dat hele verdomde lichtblauwe lichaam van haar alleen maar een luchtspiegeling, iets wat hij zich had ingebeeld?

Hij bleef even staan, tussen dicht gebladerte, als in een groene kamer. De geluiden van het bos werden op kleine groene dienbladen naar hem toegedragen. Als een groot kloppend hart van bladeren en donkere bosgrond, dreunden de geluiden op hem af. Plotseling dook Steinar Malling tussen de takken op. De aanblik joeg hem de stuipen op het lijf. Steinar Malling zag er bang uit, bang en boos en verward, alles tegelijk.