Ze werden opgehaald en naar de nieuwsredactie gebracht.

Knut Olsen, de vriendelijke presentator van Redaksjon 21, heette iedereen in de wachtruimte welkom, toen ze één voor één terugkwamen van de schminkafdeling. De afdeling was onlangs verbouwd en modern ingericht. Knut Olsen had een sympathieke uitstraling, maar Cato Isaksen wist dat de knappe man met het halflange, golvende haar, messcherp kon zijn. "Dit is Sonja Pettersen van het opvangcentrum in Oslo", zei hij en stelde de rechercheur aan de overige deelnemers voor.

"We kennen elkaar al", zei Cato Isaksen met een lachje naar Sonja Pettersen. Ze omhelsde hem vluchtig en even kreeg hij een lok van haar dikke rode haar in zijn mond.

De zuster van de vrouw die was ondergedoken, groette hem kortaf. Het was duidelijk dat Cato Isaksen, alias de politie, hoofdvijand nummer één was.

Ze kregen te horen dat de minister van Justitie in een taxi onderweg was. Hij kwam van een zitting in het parlementsgebouw over de te hoge uitgaven voor de aanleg van de spoorlijn naar het vliegveld Gardermoen. De voormalige minister van Verkeer werd door een onderzoekscommissie over de aanleg van de nieuwe luchthaven gehoord.

Er heerste een gespannen en nerveuze stemming in de studio. Technici en mensen van de belichting liepen heen en weer om alles in orde te maken voor de rechtstreekse uitzending.

Op het laatste moment kwam minister van Justitie Odd Einar Dorum gehaast de studio binnen. Als gewoonlijk zat zijn haar in een warrige bos op zijn ronde hoofd. Hij zag er moe en bezorgd uit. Cato Isaksen kreeg een plaats aangewezen tussen Sonja Pettersen en de zuster van de vrouw die was ondergedoken.

Technici met headsets en mensen van de belichting brachten haastig de laatste details in orde. Een jonge vrouw controleerde de microfoons die iedereen had gekregen. Cato Isaksen, die voor de gelegenheid zijn uniform had aangedaan, trok zijn overhemd recht dat knelde rond zijn hals. Het licht en de warmte van de lampen brandden op zijn gezicht.

"Jullie zijn in de lucht", riep een van de technici. Het rode lampje op zijn camera werd groen.

Knut Olsen heette de panelleden welkom en vertelde de kijkers dat deze keer een verre van vrolijke zaak aan de orde zou komen: "Namelijk de traagheid van de politie in zaken waarbij vrouwen hun geliefde of echtgenoot aangeven voor bedreigingen of geweld. Een tijdje geleden speelde een dergelijke zaak in Meloy, vlak bij Bodo, waar een jonge vrouw door haar ex-vriend werd vermoord. En nu is het weer raak. Een vrouw van 32 jaar deed nog maar een paar weken geleden aangifte tegen haar ex-man voor bedreiging met de dood. Nu is ze dood, haar ex-man is samen met hun kind dat hij ontvoerd heeft op de vlucht."

De presentator wendde zich tot het panel en keek naar Cato Isaksen. "Hoofdinspecteur Cato Isaksen, rechercheur bij de afdeling moordzaken van het politiedistrict Oslo, waarom neemt de politie dergelijke zaken niet serieus?"

"We nemen dergelijke zaken wel zeker serieus", begon hij. "Ik wil ogenblikkelijk het betreurenswaardige in deze concrete zaak benadrukken. Ons doel is juist om dergelijke gebeurtenissen te voorkomen. We hebben een groot apparaat dat aan deze zaken werkt, maar af en toe lukt het ons niet. In de eerste plaats vanwege gebrek aan middelen. Laat mij echter meteen duidelijk stellen dat ik hier op de huidige zaak niet in kan gaan. We hebben overigens onvoldoende bewijs om te stellen dat de ex-man de moordenaar is. Wat dat betreft hebben de media hun eigen conclusies getrokken."

Sonja Pettersen sprong er direct bovenop: "De politie neemt dergelijke zaken niet serieus", concludeerde ze, "dat zien we elke keer weer. Niet alle zaken eindigen met moord, maar vandaag de dag moeten meer dan vijfhonderd vrouwen in Noorwegen op een onderduikadres wonen, uit angst voor wat een man hen zal aandoen. Dat is een onhoudbare en vernederende situatie. Bovendien is er geen enkele man, absoluut geen enkele", onderstreepte ze, "die zich op een dergelijke manier schuil moet houden voor een vrouw."

Daarna gaf de minister van Justitie algemene informatie over een eventuele bijdrage van de regering. "In eerste instantie zullen wij een onderzoekscommissie instellen", vertelde hij.

"Maar zal de regering ook meer geld aan het politieapparaat toewijzen?" onderbrak de presentator hem.

De minister van Justitie, die zo'n concrete vraag duidelijk niet op prijs stelde, praatte eroverheen met een lang verhaal over wat er tot nu toe was gedaan en wat het doel op lange termijn was.

Ten slotte kwam de zuster van de vrouw die was ondergedoken aan het woord. Ze trilde van woede en had tranen in haar ogen toen ze vertelde hoe haar zuster leefde, hoe haar kinderen leden, hoe hulpeloos haar familie en vrienden moesten toekijken. Ze keek Cato Isaksen recht in zijn ogen en vroeg zich af of hij 's nachts nog goed kon slapen, na de moord op Ester Synnøve Lønn.

Randi Johansen, die in de wachtruimte zat te wachten, prees hem na afloop. "Je hebt het goed gedaan", zei ze. Cato Isaksen was bekaf toen hij 'savonds om een uur of halfelf de deur van zijn huis in Asker opendeed. Bente had late dienst. Vetle zat in de kamer en keek als gewoonlijk naar de tv. Zijn arm zat in het gips. De rode kat lag naast hem te slapen.

"Wat is er met jou gebeurd?" vroeg Cato Isaksen ongerust. "Ben je gevallen?"

Vetle schudde verdrietig het hoofd. "Ik heb je op tv gezien", zei hij met een stem die bijna even zwaar was als die van een volwassen man. "Mama heeft geprobeerd je te bellen."

"Wat is er met je arm gebeurd?" herhaalde Cato Isaksen.

"Ik ben omvergeduwd. Mama zegt dat jullie met de leraren moeten praten. Maar ik weet het niet. Dan wordt het natuurlijk nog erger. Ik ben geen klein kind meer. Ze persen me geld af. Eén jongen met zijn vrienden. Hij zegt dat ik hem beledigd heb, dat hij geld wil hebben om mij met rust te laten. Ik geloof dat hij uit Iran komt."

Cato Isaksen zuchtte diep.

"Mama zegt dat Hamza misschien met hem kan gaan praten." "Hamza?" Cato Isaksen voelde ergernis opkomen. Vetle knikte.

"Hij moet zich hier niet mee bemoeien. Hij heeft er niets mee te maken."

Vetle slikte. "Ik vind Hamza een aardige vent", zei hij terwijl hij zijn vader verdrietig aankeek. "Ik praat vaak met hem, aan de telefoon en zo."

"Waarover?"

"Van alles, hij vraagt bijvoorbeeld hoe het met mij gaat." Vetles stem was vlak, er was geen nuance te bespeuren. Cato Isaksen kon er niets uit opmaken.

"Is dit al lang aan de gang?" vroeg Cato Isaksen en voelde opnieuw de angst die hij ook had gevoeld toen hij het drugsgebruik van zijn oudste zoon ontdekte. "Waarom heb je niets gezegd?"

Vetle haalde moedeloos de schouders op, stond op en liep naar boven.