Het appartement in Hammarby Sjöstad lag aan het water, vlak bij het Hammarbyterras met uitzicht op Södermalm aan de overkant. Ze liep de keuken in, zette koffie. Pakte uit de boekenkast in de woonkamer het laatste fotoalbum en ging aan de keukentafel zitten. Luisterde naar het moeizame hijgen en pruttelen van het koffiezetapparaat. Alsof het water uitgeperst werd. Ze had het allang een keer moeten ontkalken.

Ze sloeg het album open – had zichzelf een duur, luxe, zwartleren model veroorloofd. De inhoud was dan ook iets bijzonders. Dit was haar liefdesalbum. Van de liefde tussen Rikard en haar. Ze kreeg tranen in haar ogen toen ze de foto’s bekeek. Ze was altijd al een huilebalk geweest. Daar lachte Rikard naar haar. Dat was deze zomer, hij was bruin en stond in zijn korte broek en geruite overhemd met korte mouwen op de steiger bij Ljusterö. Ze hadden een week lang van eiland naar eiland gevaren en samen genoten van de Stockholmse archipel. Daar zaten ze op een rots in de avondschemering. Wat was hij mooi. Een echte man. En daar waren zij tweeën samen. Ze hadden een serveerster in een restaurant waar ze gedineerd hadden gevraagd of ze een foto van hen wilde maken.

Te bedenken dat ze die gisteren bijna had willen verscheuren. Gelukkig had Rikard haar gebeld en haar ervan weten te weerhouden. Er was nog hoop voor hen beiden. Vooral nu. Nu waren ze nog met zijn tweeën over. Ze had gedaan wat ze had moeten doen. Agnes had haar in de weg gestaan om te kunnen genieten van de grote liefde die ze eindelijk had gevonden. En het meisje wilde niet eens leven. Alles zou weer goed worden. Er was een rust over haar heen gekomen. Wat een verschil met hoe ze zich op oudejaarsavond had gevoeld. De ruzie die voor de zoveelste keer om Agnes was gegaan. Zoals gewoonlijk stond Rikards verwende en eigenzinnige dochter in de weg. Maar ze had zich herpakt. Een mogelijkheid gezien toen de politie toch jacht maakte op een moordenaar. En ze wist al lange tijd wie dat was.

Op oudejaarsdag was ze in de namiddag naar de kliniek gegaan met een geschenk voor Per. Ze was daarna niet naar huis gegaan, maar had zich verstopt in een patiëntenkamer die dit weekend niet gebruikt werd. De rest was een simpel verhaal. Ze was tevreden over zichzelf. Ze had alles wat haar geluk in de weg stond opgeruimd. Ze wist dat het haar zou lukken. Ze had zich altijd goed uit benarde situaties kunnen redden. Ze had de macht om haar leven te sturen. Nu zou Rikard nog meer op haar moeten leunen. Nu had hij niemand meer.

Ze stond op en schonk zich een kop koffie in, pakte het Aladdindoosje met bonbons dat het hele kerstweekend onaangeroerd in de koelkast had gestaan. Ze kon zich nu iets lekkers gunnen, na alles wat ze had meegemaakt.

Ze had net haar eerste bonbon in haar mond gestopt toen de bel ging. Haar hart maakte een vreugdesprongetje. Was hij er nu al? Ze schikte haar haar en wierp snel een blik in de spiegel voor ze de hal in liep om de deur open te doen. Ze was zo enthousiast dat ze vergat door het kijkgaatje te kijken, wat ze anders altijd deed.

 

Voor de deur stonden twee personen. Ze herkende geen van beiden. De ene persoon toonde een politielegitimatie.

‘Politie. Bent u Katarina Hansell?’

Gevaarlijk spel
titlepage.xhtml
text_part0000.html
text_part0001.html
text_part0002.html
text_part0003.html
text_part0004.html
text_part0005.html
text_part0006.html
text_part0007.html
text_part0008.html
text_part0009.html
text_part0010.html
text_part0011.html
text_part0012.html
text_part0013.html
text_part0014.html
text_part0015.html
text_part0016.html
text_part0017.html
text_part0018.html
text_part0019.html
text_part0020.html
text_part0021.html
text_part0022.html
text_part0023.html
text_part0024.html
text_part0025.html
text_part0026.html
text_part0027.html
text_part0028.html
text_part0029.html
text_part0030.html
text_part0031.html
text_part0032.html
text_part0033.html
text_part0034.html
text_part0035.html
text_part0036.html
text_part0037.html
text_part0038.html
text_part0039.html
text_part0040.html
text_part0041.html
text_part0042.html
text_part0043.html
text_part0044.html
text_part0045.html
text_part0046.html
text_part0047.html
text_part0048.html
text_part0049.html
text_part0050.html
text_part0051.html
text_part0052.html
text_part0053.html
text_part0054.html
text_part0055.html
text_part0056.html
text_part0057.html
text_part0058.html
text_part0059.html
text_part0060.html
text_part0061.html
text_part0062.html
text_part0063.html
text_part0064.html
text_part0065.html
text_part0066.html
text_part0067.html
text_part0068.html
text_part0069.html
text_part0070.html
text_part0071.html
text_part0072.html
text_part0073.html
text_part0074.html
text_part0075.html
text_part0076.html
text_part0077.html
text_part0078.html
text_part0079.html
text_part0080.html
text_part0081.html
text_part0082.html
text_part0083.html
text_part0084.html
text_part0085.html
text_part0086.html
text_part0087.html
text_part0088.html
text_part0089.html
text_part0090.html
text_part0091.html
text_part0092.html
text_part0093.html
text_part0094.html
text_part0095.html
text_part0096.html
text_part0097.html