Om 1.17 uur kwam de melding bij de politie binnen. Een verwarde vrouw sprak onsamenhangend met de dienstdoende agent en toen ze het bericht natrokken bij de eigenaar van het hotel op Furillen bleek de informatie te kloppen. De bekende modefotograaf Markus Sandberg, die die dag een fotosessie had gedaan op Furillen, was zwaargewond gevonden in het huisje waar hij logeerde. Markus Sandberg was het slachtoffer geworden van zware mishandeling met een onbekend voorwerp, maar hij leefde nog.

Anders Knutas en Karin Jacobsson zaten in de eerste auto die een uur later stilhield voor Hotell Fabriken. Daarvandaan zouden ze naar het huisje gebracht worden waar Markus Sandberg zwaargewond was aangetroffen.

Toen ze het plein voor de hoofdingang op reden kwam de eigenaar onmiddellijk naar buiten om hen naar de plaats delict te brengen. Hij was een bekende persoonlijkheid op Gotland, was zelf modefotograaf geweest maar had op een gegeven moment het roer omgegooid en was in deze uithoek een hotel begonnen. Knutas had hem al een aantal keren bij verschillende gelegenheden ontmoet. Dit keer was hij bleker om zijn neus dan hij normaal gesproken was.

‘Dag,’ begroette hij hen snel. ‘De ambulance is net weggereden met Sandberg en dat meisje, Jenny Levin. Afschuwelijk allemaal. Rij maar achter me aan. Ik wijs de weg.’

Voordat ze ook maar hadden kunnen reageren was hij al in een stadsjeep gesprongen en had hij de motor gestart. Knutas en Karin haastten zich naar de auto terwijl Knutas instructies gaf aan zijn collega’s die in de auto’s achter hen zaten.

‘Sohlman, jij komt met ons mee. Ook de hondenpatrouille. De rest blijft hier en zorgt voor alles in het hotel.’

Een paar minuten later parkeerden ze de auto zo dicht mogelijk bij het huisje. Er liep een weg naartoe die slechts weinig mensen kenden. Het was opgehouden met regenen, maar de grond was nog erg drassig. Zo voorzichtig mogelijk baanden ze zich een weg door het struikgewas. Hun zaklantaarns verlichtten het pad schaars. Vrijwel meteen bereikten ze het eenzaam gelegen huisje.

Knutas keek even naar binnen. De inrichting was totaal vernield en zowel op de vloer als op de wanden zaten bloedspetters. Technisch rechercheur Erik Sohlman drong zich naast Knutas.

‘Allemachtig, het is er hier wild aan toe gegaan. Het duurt nog wel even voordat het licht wordt. Het heeft geen zin om eerder met het technisch onderzoek te beginnen. Het risico dat we sporen vernielen wordt er alleen maar groter door.’ Hij haalde zijn hand door zijn rode bos haar en keek om zich heen. ‘Laten we ons eerst maar eens concentreren op de zoektocht naar de dader. Of wat voor gek dit ook maar op zijn geweten heeft.’