‘Zien we elkaar straks, alleen jij en ik?’

De brunette legde haar hand op zijn schouder terwijl ze hem iets in het oor fluisterde. Hij keek recht in haar diepe decolleté. Daarna gleed ze verder door het gedrang, draaide zich om en glimlachte flirterig naar hem. Ze had zo’n weelderig lichaam dat hij weke knieën kreeg. Het was al na middernacht en op dit moment had Robert Ek al behoorlijk wat drank op. Het laatste uur had hij voornamelijk met verschillende modellen en collega’s aan de bar gehangen terwijl hij wellustige blikken wierp naar de niet-aflatende stroom van jonge vrouwen die passeerden. Blote schouders, goedgevormde lichamen in nauwsluitende jurken, lange, lenige benen, deinende borsten onder flinterdunne stof, verleidelijke blikken.

Als chef van ’s lands grootste modellenbureau was Robert Ek zich er aangenaam van bewust dat hij hoog genoteerd stond bij de vrouwen, ook al was hij getrouwd. Hij was rijk, had een niet-onbelangrijke machtspositie en hij nam een vanzelfsprekende plaats in tussen de grootste beroemdheden van het land. Hij zag er ook goed uit voor zijn leeftijd. Een zuiver gezicht met hoge jukbeenderen, groene ogen met dichte, donkere wimpers, een mooi gewelfde mond met een opvallende cupidoboog. Robert Ek bezocht vaak de sportschool en lette goed op zijn gewicht. Daarbij had hij volgens velen een voortreffelijke smaak wat kleding betrof.

En al die vrouwen. Het probleem was de belofte die hij onlangs aan zijn vrouw had gedaan. De belofte die een eind maakte aan al zijn dromen. Hij was echt van plan geweest om zich vanavond te beheersen. Erna had hem een ultimatum gesteld. Als ze er nog een keer achter kwam dat hij haar had bedrogen, zou ze voorgoed bij hem weggaan. En dit keer meende ze het. Bovendien zou ze dan de kinderen meenemen. Die waren nu op een leeftijd dat ze zelf de keus konden maken bij wie ze wilden wonen. Voor hen was het volkomen duidelijk, dat wist hij net zo goed als zij. Alle vier de kinderen wilden bij hun moeder wonen, zij had al die jaren voor hen gezorgd, was er altijd geweest, had voor het eten gezorgd, met het huiswerk geholpen, had hun liefde gegeven, hen gesteund en aangemoedigd. Robert Ek had altijd het werk voor het gezin laten gaan. En dat had een keerzijde. De prijs die hij zou moeten betalen bij een eventuele scheiding. Als Erna Linton niet zielsveel van haar man had gehouden, dan waren ze al lang geleden gescheiden. Maar liefde kon veel verdragen. Nu was dan toch eindelijk ook voor haar de grens bereikt en Robert Ek begreep dat de tijd voorbij was dat zijn vrouw hem al zijn misstappen vergaf of die door de vingers zag. ‘Allemachtig, we zijn bijna vijftig,’ had ze gezegd. ‘Ik hou dit niet langer meer vol. Ik wil rust hebben, harmonie, de vruchten plukken van al het werk met de kinderen, reizen, naar het theater, de film en uit eten gaan. Ik wil het gewoon goed hebben, genieten. En als jij daar niet mee kunt leven, dan moeten we maar scheiden, dan ga ik het alleen doen. Ik wil niet meer verdrietig zijn en elke keer gekwetst en teleurgesteld worden.’

Als het feest een paar weken eerder was geweest, had hij nog vrij baan gehad voor een avontuurtje. De situatie, het jaarlijkse kerstfeest van het bureau dat samenviel met de viering van oma’s tachtigste verjaardag in Leksand, het had gewoon niet beter gekund. De hele familie was naar Dalarna vertrokken en zou daar het hele weekend blijven, en dat betekende dat hij het hele huis voor zich alleen had. En omdat het huis zo dicht bij de stad stond, was het heel eenvoudig om mensen mee naar huis te nemen. Bovendien lag het mooi beschut en de buren zouden niet kunnen zien wie er in of uit liep, wat zijn escapades vergemakkelijkte. Een hotel lokte hem niet, dat voelde te goedkoop. Dat hij zich overgaf aan zijn seksuele lusten in de leefomgeving van zijn gezin, interesseerde hem totaal niet. Wat niet weet, wat niet deert, was Robert Eks filosofie. Bovendien was het eigenlijk zijn huis. Hij had niet alleen het huis betaald, maar in feite ook de hele inboedel.

Maar nu leek het er dus op dat de tijd van avontuurtjes voorbij was. Hij wist niet of hij het risico durfde te nemen. Het idee dat hij een eenzame oude vrijgezel zou worden, beangstigde hem en diep vanbinnen moest hij, zij het met tegenzin, Erna gelijk geven. Hoe lang zou hij het nog volhouden, en vooral, hoe lang wilde hij nog ontrouw zijn? Hoeveel jaren zou het nog spannend zijn? De gedachte dat hij ergens in zijn eentje in een flatje zou zitten zonder zijn gezin of libido joeg hem de stuipen op het lijf. Dus bleef er maar één ding over: afzien van slippertjes. Ook al was dat bijna onmogelijk in zijn situatie.

En het was ook niet zo dat hij en Erna geen seksleven meer hadden, ze hadden het goed, wat dat betreft. Hij miste alleen de spanning, de kick bij het vrijen met een nieuw iemand, met iemand die je niet kende. Hij wist niet of hij dit volhield. Voelde dat hij door de alcohol en het aanbod om hem heen door de knieën zou gaan.

Hij glipte het toilet in. Toen hij zijn behoefte had gedaan, plensde hij koud water in zijn gezicht en bleef even voor de spiegel staan. Zal ik, zal ik niet? Ze hoefde het niet te weten. Het idee om in de armen van die brunette te liggen, werd steeds aanlokkelijker. Zijn gedachten werden onderbroken door het gepiep van zijn mobieltje. Zou me niets verbazen als het Erna is. Ze kent me goed genoeg. Hij pakte zijn mobieltje uit zijn zak. Toen hij naar de display keek, verstarde hij. Het bericht kwam niet van zijn vrouw.

Het kwam van een nummer dat hij al lang niet meer gebruikt had. Namelijk het nummer van Markus Sandberg.