Op vrijdagmiddag sneeuwde het aanhoudend en dat was al ’s ochtends begonnen. Straten en huizen lagen onder een witte deken en dit droeg bij aan de kerstsfeer. Knutas verliet zijn werk vroeg om kerstcadeaus te kopen. Hij wilde dat nu eens niet op het laatste moment doen en deze kerst wilde hij iets bijzonders voor Line kopen. Als blijk van zijn liefde. Ze had hem een paar mooie oorbellen bij de zilversmid in de Sankt Hansgatan laten zien. Hij was van plan om zich daar in eerste instantie op te richten. Maar liever nog iets meer, misschien een cadeaubon voor een massage. Ze klaagde vaak over rugpijn en lichaamsverwennerij was iets wat ze zichzelf zelden gunde.

Hij liep snel door het Östercentrum en vervolgens verder naar de Österport. Binnen de stadsmuur heerste een totaal andere sfeer. Tussen de huizen hingen kerstversieringen in de vorm van fonkelende guirlandes met sterren in het midden. Sommige winkels hadden etalageramen met kunstsneeuw bespoten en voor de ingang lagen dennentakken. Bij een paar winkels hingen lichtsnoeren rondom de etalages en lantaarntjes met brandende kaarsen. Bij de speelgoedzaak galmde White Christmas uit de luidsprekers en in de etalage was een winterlandschap gebouwd waarin een speelgoedtrein rondtufte tussen besneeuwde bergtoppen. Op de Wallersplats verkocht een klas schoolkinderen pepparkakor en glögg. Hij bleef even staan om een praatje te maken met een paar bekenden. Op het Stora Torget torende een enorme kerstboom en bij de marktkraampjes werden goede zaken gedaan. Daar werden schapenvachten, zuurstokken, worst, honing, maretakken en kerstkransen verkocht. Warme glögg werd uit een grote ketel geschonken. Hij kocht twee broodjes warme worst, die hij opat terwijl hij de mooiste maretak zocht. Zo’n tak hadden ze altijd, dat was een van de dingen die bij kerst hoorden.

Terwijl hij zijn kerstinkopen deed bleef het onderzoek maar door zijn hoofd malen. Er was al bijna een maand verstreken sinds de poging tot moord op Markus Sandberg. De fotograaf lag nog steeds in coma en zijn toestand was onveranderd kritiek. Waarschijnlijk zou hij de politie voorlopig niets kunnen vertellen. Volgens de artsen zouden er nog verschillende operaties nodig zijn. Sandbergs ouders en zijn broers bleken zeer slecht op de hoogte te zijn van waar hij zoal mee bezig was. Ze bleken slechts sporadisch contact met elkaar te hebben. Weliswaar vierden ze kerst en verjaardagen samen, maar veel meer contact was er uiteindelijk niet. Ze hadden hem nooit de naam Diana Sierra of Jenny Levin horen noemen. Diana Sierra was ook verhoord door de politie. Aangezien ze zich op de Bahama’s bevond ten tijde van de geweldsdaad op Furillen, was ze natuurlijk geen verdachte. Maar ze kon nog heel goed de aanstichtster zijn.

Van het forensisch lab skl hadden ze een aantal uitslagen binnengekregen en daaruit bleek dat het bloed dat zowel op de boot als op de kleren was aangetroffen, afkomstig was van Markus Sandberg, maar ook van een ander, een tot nu toe ongeïdentificeerde persoon die geen strafblad had. Dat het een man was stond als een paal boven water, de bloedanalyse toonde dat onomstotelijk aan. Wat de oorhanger betrof, dat verhaal was in nevelen gehuld. Het spoor van het telefoontje vanuit het Grand Hôtel was ook nagetrokken. De informatie van de receptioniste bleek te kloppen, er was die dag een modeshow gehouden en Jenny Levin was toen een van de modellen. Markus Sandberg had de foto’s gemaakt. De deelneemsters aan de modeshow waren verhoord, maar niemand had iets bijzonders opgemerkt. Veel verder waren ze niet gekomen.

Het zou interessant zijn om Marita Ahonen te spreken, dacht Knutas. Niemand van Markus Sandbergs familie had ooit over haar gehoord. Maar de mensen die bij het modellenbureau werkten konden zich nog heel goed hun relatie herinneren en ze wisten ook heel goed welke uitwerking die op de jonge Marita had gehad. Iedereen vond het tragisch en schrijnend voor de Finse, maar niemand had contact met haar gehouden nadat ze een jaar geleden teruggekeerd was naar Finland. Het zou waarschijnlijk niet gemakkelijk worden om haar te pakken te krijgen, ze had ongetwijfeld geen vaste verblijfplaats en had gebroken met haar moeder. Haar vader leefde niet meer, broers en zussen had ze niet. Voorlopig bleven ze verder zoeken.

Toen hij klaar was met al zijn inkopen en weer naar het Östercentrum liep, zag hij plotseling een stel dat hem vanuit de tegenovergestelde richting tegemoetkwam. Ze hadden hem niet gezien, nog niet. Misschien omdat ze alleen maar oog voor elkaar hadden. De man was lang, slank en had wax in zijn haar. Hij zag eruit als iemand van ongeveer veertig jaar en was een beetje blits gekleed in een gele ribfluwelen broek en een groen jack. Een lange sjaal was een aantal keren om zijn nek geslagen. Hij had een arm op de schouder van de kleine persoon naast hem gelegd. Zij keek bewonderend op naar haar metgezel en ze moesten beiden om iets lachen. Opeens bleven ze staan en de man nam het gezicht van de tengere vrouw tussen zijn handen en kuste haar. Daarna duwde ze haar hoofd tegen zijn borst en hij sloeg zijn armen om haar heen zodat haar hoofd bijna helemaal verdween.

Geen van beiden had Knutas opgemerkt, die hen aan de andere kant van de straat passeerde. Hij wist niet wat hij gedaan zou hebben als Karin hem gezien had. Zijn ogen brandden en hij stond te trillen op zijn benen.

Hij was helemaal van slag.