De gemeenschappelijke ruimte die zich midden in de afdeling bevindt is ingericht met banken en gemakkelijke stoelen met zachte kussens en knuffelbeesten. Ook al doet het personeel nog zo zijn best om er een gezellige ruimte van te maken, toch ontkom je niet aan het gevoel dat je je hier in een instelling bevindt. Het zit als het ware in de muren. Overal liggen wollen plaids en met een tussenruimte van een paar meter staan er extra verwarmingselementen, die kunnen worden aangedaan als iemand meer warmte nodig heeft. Mensen die lijden aan anorexia hebben het voortdurend koud. Ze dragen allemaal dezelfde soort kleren: vrijetijdsbroek, grote warme truien en dikke geitenwollen sokken of thermosloffen aan de voeten. De tv staat onafgebroken aan. Linda is op de bank gekropen onder een plaid en kijkt naar Oprah Winfrey. Ironisch genoeg heeft deze populaire presentatrice mode-ontwerper Valentino te gast en het interview wordt afgewisseld met beelden van broodmagere modellen op de catwalk en met commentaren dat de kledingstukken zo mooi vallen over de knokige lichamen. Agnes wil niet kijken, maar durft Linda niet te vragen of ze een andere zender wil kiezen. Er ontstaat zo gemakkelijk heibel. In een luie stoel zit Josefine te breien en ze maakt zich totaal niet druk om de buitenwereld, en aan een van de tafels zit Sofia te blokken op haar wiskunde. Er wordt niet met elkaar gepraat, het is stil in de kamer en je hoort alleen het instemmende commentaar van Oprah op Valentino’s genialiteit.
Iedereen zit in zijn eigen wereldje opgesloten en houdt zich absoluut niet bezig met een ander.
Agnes is rusteloos en verveelt zich stierlijk. Per heeft al een aantal dagen niet gewerkt en ze mist hem. Hij is de enige hier die ze iets durft toe te vertrouwen. Hij zegt niet veel, maar hij kan goed luisteren. En dat is precies wat ze nodig heeft. De andere meisjes hier zijn zo paranoïde, ze heeft niets met hen gemeen. Ze vraagt zich af wat Per nu aan het doen is.
Ze bladert lusteloos in Svensk Damtidning. Hier hebben ze geen leuke tijdschriften die haar zouden kunnen interesseren. Alleen Illustrerad Vetenskap, Sköna hem, Kamratposten, Min Häst. Alle modebladen en de meeste weekbladen zijn verboden omdat de foto’s van modellen en alle afslanktips die daarin gegeven worden de patiënten negatief kunnen beïnvloeden. Maar tegelijkertijd is dit wel op de tv! Zo tegenstrijdig!
Ze zucht. In het nieuws van die ochtend zat opnieuw een bijdrage over die vreselijke gebeurtenis die had plaatsgevonden op Furillen. Markus was bijna gedood. Het was zo onwerkelijk, ze kon gewoon niet bevatten dat het waar was. De verslaggever stond voor het ziekenhuis en vertelde dat Markus nog steeds op het randje van de dood zweefde. Het meisje dat hem had gevonden heette Jenny Levin en kwam ook van Gotland, maar Agnes kent haar niet persoonlijk. Ze komen niet uit hetzelfde deel van Gotland en Jenny is ook een paar jaar ouder. Zij heeft het gemaakt in de modellenwereld, in tegenstelling tot Agnes. En het journaal meldde ook nog dat zij en Markus een verhouding hadden en dat had misschien wel iets met de geweldsdaad te maken.
Agnes vroeg zich af hoe hij Jenny Levin behandeld had. Ze schaamde zich nog steeds als ze eraan dacht wat ze samen hadden gedaan. Ze was zelfs met hem naar bed geweest, terwijl ze nog maar vijftien was. Na die eerste kus had ze het moeilijk gevonden om zich natuurlijk tegenover hem te gedragen. Ze had zich onhandig gevoeld en geneerde zich. Kon aan niets anders denken als hij foto’s van haar nam.
Die zomer had ze cursussen gevolgd hoe ze zich moest bewegen voor de camera, ze leerde op hoge hakken lopen en ze hadden geprobeerd haar te leren hoe ze zich moest ontspannen. Tegelijkertijd werd haar meegedeeld dat ze zo snel mogelijk moest afvallen. Ze ging naar een diëtiste en werd overladen met trainings- en dieettips. Ze had alles in zich om een succesvol model te worden, als ze maar slanker werd. In de herfst, toen ze naar de derde klas van de middelbare school ging, kreeg ze een paar opdrachten, omdat ze zo exceptioneel mooi was, zeiden ze, maar het was onvermijdelijk dat ze moest afvallen. Ze konden het niet aan de klant verkopen om een model te sturen met maat 38 voor een flashy modereportage. Dat begreep ze toch ook wel?
Iedereen van het modellenbureau hield haar gewicht in de gaten: de chef, de mensen die de opdrachten inplanden en zelfs Markus. Als hij moe was en een slecht humeur had klaagde hij dat ze zo moeilijk te fotograferen was omdat ze er zo groot uitzag. Hij deed wat hij kon, maar ook hij kon geen wonderen verrichten.
Agnes wilde natuurlijk dat hij tevreden over haar was, dat hij haar bewonderde, haar knap zou vinden. Ze was verliefd en leefde voor die keren dat ze met hem mee naar huis mocht. Het kon haar niet schelen dat het alleen maar op zijn voorwaarden ging. Ze kwam laat op de avond naar zijn appartement, soms aten ze dan iets en daarna hadden ze seks. Tegelijkertijd maakte hij hatelijke opmerkingen tegen haar over haar figuur. Hij kon onderzoekend naar haar lichaam kijken en zeggen: ‘Mmm, vijf kilo minder, dan ben je bijna perfect.’
Ze zou het hem verdorie laten zien!
Agnes wordt in haar gedachtenstroom onderbroken doordat er iets op de grond valt. Josefine heeft een van haar breipennen laten vallen, maar lijkt niets te merken. Ze breit niet meer en kijkt nu naar Oprah, zelfs zij. Tegelijkertijd drukt ze de punt van een van de breipennen tegen de bovenkant van haar hand, drukt hem hard tegen het zachte gedeelte tussen duim en wijsvinger. Agnes staart er ontzet naar. Josefine drukt steeds harder, terwijl ze gebiologeerd naar de catwalk op de tv kijkt. Dan is ze erdoorheen en begint het bloed te stromen.
‘Wat ben jij in godsnaam aan het doen?’ sist Linda als het bloed op de bank druppelt. ‘Ben je wel goed bij je hoofd?’
Josefine antwoordt niet, laat het bloed gewoon stromen, houdt nog steeds haar ogen strak op de tv gericht. Het is alsof ze zich er niet van bewust is wat er gebeurt.
‘Dat je goddomme niet eens rustig tv kunt kijken in dit vreselijke oord,’ gilt Linda, en ze springt op, heeft tranen in haar ogen. Daarbij slaat ze met haar hand tegen een pot met hyacinten aan, die vervolgens met een knal op de grond terechtkomt. Een verpleegkundige komt aangesneld en een andere opent de deur van een van de gespreksruimten om te kijken wat er aan de hand is.
‘Wat gebeurt hier?’ roept een van de verpleegkundigen uit. ‘Wat is er aan de hand?’
Agnes haalt haar schouders op. Ze heeft geen zin om erbij betrokken te worden. Er ontstaat tumult als ze in de gaten krijgen dat Josefines hand bloedt. Ze wordt meegenomen om verbonden te worden. Agnes verroert zich niet. Ze heeft het vermogen om zich af te sluiten wanneer er ruzie en conflicten op de afdeling ontstaan. Het raakt haar niet. Als de rust is weergekeerd verzinkt ze weer in haar eigen gedachten. Keert terug naar de herinneringen aan haar korte modellencarrière, die in feite al geëindigd is nog voordat ze goed en wel is begonnen.
Ze had zich nog nooit eerder dik gevoeld, was redelijk tevreden met haar uiterlijk geweest. Nu werd dat anders en ze begon zichzelf te verachten. Alle verzuchtingen, gezichtsuitdrukkingen en commentaren dat ze te dik was deden haar walgen van zichzelf. Ze begon rigoureus te lijnen en haar gewicht ging snel omlaag. Aanvankelijk waren de reacties unaniem positief. Ze kreeg van alle kanten complimentjes voor haar slanke figuur. Het modellenbureau was eindelijk tevreden, evenals Markus. Agnes deed veel modellenwerk naast school en haar vader Rikard was trots en blij. Dit was een uitstekende manier voor zijn dochter om haar verdriet te vergeten en haar leven een nieuwe invulling te geven. Ook hij begon zo geleidelijk aan weer oog te krijgen voor de omgeving. Hij ontmoette een vrouw in Stockholm, Katarina, en ze zagen elkaar steeds vaker. Op een bepaalde manier was Agnes blij voor haar vader, ook al had ze niet de minste behoefte om kennis te maken met die Katarina. Tegelijkertijd had ze het gevoel dat hij bezig was afstand van haar te nemen. Hij besteedde niet meer zoveel tijd en aandacht aan haar als daarvoor. Als ze geslaagd was in haar modellencarrière zou hij zich waarschijnlijk meer om haar bekommerd hebben. Hij zou trotser zijn geweest. Zij zou net zoveel voor hem hebben betekend als daarvoor het geval was geweest.
‘Stel je voor dat je moeder dit nog eens had kunnen zien,’ had hij met tranen in zijn ogen gezegd toen hij vol bewondering een modereportage bekeek die ze voor een van de allergrootste damesbladen had gemaakt. Agnes vond het zo fijn dat ze haar arme vader blij kon maken.
Ze zou die woorden nooit vergeten.