Het was al zes uur geworden toen Knutas eindelijk weer thuis was na het gesprek met Rikard Karlström. Wittberg had haast gehad om weg te gaan naar een oudejaarsfeest en Karin zat het oude jaar uit bij die Janne Widén. Hij wist niet waarom hij zich zo vervelend voelde als hij daaraan dacht.

Hij had nu ettelijke keren geprobeerd Signe Rudin te bereiken, maar ze nam niet op, niet op haar mobiele nummer noch op haar vaste nummer. Als hij het nummer van het modeblad belde, kreeg hij het antwoordapparaat, dat iedere beller een prettige jaarwisseling en een gelukkig nieuwjaar wenste, met het verzoek om op 2 januari weer terug te bellen. Hij besefte dat hij op deze avond niet zoveel meer kon doen, dus belde hij Line, die afgemeten zei dat ze nog niet aan tafel zaten en dat er net een fles champagne ontkurkt werd voor het welkomstdrankje. Misschien had hij zin om eindelijk eens die kant op te komen en op oudejaarsavond wat aandacht aan zijn vrouw te schenken.

Als hij zich haastte zou hij nog op tijd zijn voor het diner. Hij nam een snelle douche, verkleedde zich, stapte in de auto en reed in oostelijke richting. Toen hij net Ljugarn in wilde rijden, ging de telefoon. Het was Signe Rudin.

‘Ja, dag. Het spijt me verschrikkelijk dat ik niets van me heb laten horen, maar ik ben nu bij vrienden in de Stockholmse archipel en ik had mijn mobieltje op de slaapkamer laten liggen… Ja, je hebt het idee dat je toch zeker op oudejaarsavond zonder dat ding moet kunnen en moet kunnen ontspannen. Ik had morgenochtend vroeg zelf contact willen opnemen.’

‘O, wat had u op het hart?’ vroeg Knutas, en hij vergat heel even waarom hij haar gebeld had.

‘Nou, we hebben namelijk weer een brief gekregen.’

Knutas reed bijna de weg af.

‘Wanneer?’

‘Gisteren.’

‘Wacht even.’

Knutas parkeerde de auto aan de kant van de weg. Hij pakte snel zijn aantekenboekje en pen. Behoorlijk geïrriteerd over het feit dat Signe Rudin het niet nodig had gevonden dit meteen aan de politie te melden, vroeg hij kortaf: ‘Wat stond er?’

‘Slechts twee woorden deze keer. In de vorige stond “Jullie doden”. Deze keer was het “Ik dood”.’

‘En was het in dezelfde stijl als de vorige? Ik bedoel, waren de woorden deze keer ook uit een tijdschrift geknipt?’

‘Ja, en ook de letters zagen er hetzelfde uit, dus waarschijnlijk heeft hij hetzelfde tijdschrift gebruikt.’

‘En de geadresseerde?’

‘Fanny Nord. Precies zoals de vorige keer, het adres was met de hand geschreven. Geen afzender.’

‘Niets wat afweek van de eerste brief?’

‘Nee, het handschrift op de envelop zag er hetzelfde uit. Dezelfde pen en dezelfde envelop.’

‘Waar is de brief nu?’

‘Ik heb hem hier bij me.’

‘Hebt u de mogelijkheid om hem in te scannen en naar me te mailen?’

‘Ja, dat is geen probleem, mijn vrienden hebben een eigen zaak, dus ze beschikken over de juiste apparatuur.’

‘Scan de envelop ook.’

Knutas gaf haar zijn mailadres.

‘Maar voordat we dit gesprek beëindigen wil ik nog één ding van u weten. Waarom hebt u gisteren Fashion for life gebeld en naar Agnes Karlström gevraagd?’

Signe Rudin bleef even stil. De vraag verraste haar.

‘Nou, ik ontdekte dat Fanny Nord vorig jaar verantwoordelijk was voor een fotoshoot die mislukte. De oorzaak was dat het model te groot was, met als gevolg dat de foto’s niet te gebruiken waren. Het model bleek Agnes Karlström te heten en de fotograaf was Markus Sandberg.’

Knutas leunde achterover in zijn stoel en sloot zijn ogen.

‘Oké,’ zei hij ten slotte. ‘Zorg ervoor dat ik onmiddellijk die foto’s krijg.’

Toen draaide hij de contactsleutel om. Achter de volgende bocht stond het huis waar het oudejaarsfeest werd gehouden, maar Knutas keerde de auto en reed langs dezelfde weg terug als hij gekomen was.