De hele familie zat aan het ontbijt toen de telefoon ging. Johan nam ’s ochtends altijd op, aangezien Emma altijd gestrest was. Ze moest het vroegst beginnen en had meestal haast. Het was Tina. Hij vroeg hoe het met Jenny was.

‘Ja, naar omstandigheden goed, dank je. Ze is thuis nu en blijft hier een paar dagen om bij te komen.’

‘Dat snap ik,’ zei Johan. ‘Maar zou ik je een vraag mogen stellen?’ Hij schraapte zijn keel en kwam toen met het voorstel waarover hij al een tijdje had lopen nadenken hoe hij het ter sprake zou brengen bij Tina. ‘Dit lijkt misschien opdringerig, maar aangezien ik journalist ben moet ik het toch vragen: zou Jenny er misschien iets voor voelen om zich door mij te laten interviewen? Zoals je begrijpt is ze een belangrijke persoon in dit hele verhaal. En ik beloof dat ik geen vragen zal stellen waar ze geen antwoord op wil geven en dat jullie het materiaal mogen zien voordat het uitgezonden wordt. Jij mag uiteraard ook bij het interview aanwezig zijn als je dat wilt. Ik denk zelfs dat het goed voor haar zou kunnen zijn om met mij te praten. Dan kan ze naar dit interview verwijzen als andere verslaggevers haar blijven lastigvallen, dan heeft ze de pers al een keer te woord gestaan. En het is beter dat ik het interview doe dan iemand anders, toch?’

Een korte pauze. Tina wachtte met het antwoord.

‘Tja, ik weet het niet,’ zei ze aarzelend. ‘Het is nog maar net gebeurd. Wacht even, ik moet het Jenny vragen, en ik wil ook weten wat Fredrik ervan vindt. Kan ik je terugbellen?’

‘Tuurlijk.’

‘Ik wil Emma graag spreken, maar die is nog wel even thuis, toch?’

‘Jazeker. Ik stel het erg op prijs dat je het wilt vragen.’

Johan hing op en deed een schietgebedje dat het antwoord positief zou uitvallen. Op dat moment kwam Emma de keuken binnen sloffen.

‘Wie was dat?’

‘Tina. Ze wilde jou hebben, maar ze belt zo weer terug.’

‘O?’

‘Ja, ik heb haar gevraagd of ik Jenny kon interviewen en ze zou het haar vragen en belt terug.’

‘Dus je kon het niet laten.’

Hij meende sarcasme in haar stem te horen. Emma had nooit veel op gehad met journalisten die voortdurend op jacht waren naar een scoop. Hun onstuitbare geestdrift wanneer ze als eerste nieuws brachten. Ze was zelf het onderwerp van een mediabestorming geweest en dat was iets wat ze zelfs haar ergste vijand niet toewenste. Maar gelukkig had ze veel profijt gehad van Johans vermogen om met dat soort situaties om te gaan. Hoewel hij als het erop aankwam net zo gretig was naar nieuws en geen haar beter was dan de andere journalisten. Ze zag dat zijn ogen verwachtingsvol begonnen te glimmen als hij eraan dacht hoe dicht hij bij het interview was waar iedere journalist op dit moment op zaten te azen. Als een bloedhond die een spoor ruikt.

Tien minuten later belde Tina. Jenny was bereid een interview te geven.

De boerderij stond in Gammelgarn, dat in het oosten van Gotland lag. Door zijn ligging hoog op een heuvel was de boerderij vanaf de weg goed zichtbaar. Ze draaiden een kaarsrechte onverharde weg op met aan weerskanten vlakke, in de winter braakliggende akkers. De oude boerderij was karakteristiek voor Gotland, een grijs kalkstenen woonhuis, een traditionele schaapskooi en een grote schuur waar de familie vachten verkocht in het toeristenseizoen. Johan was er al verscheidene keren geweest. Tina was een oude vriendin van Emma van de lerarenopleiding en Johan mocht zowel Tina als haar man Fredrik graag, het waren gemakkelijke mensen in de omgang. Ze konden alle vier goed met elkaar overweg, stelden elkaars gezelschap op prijs en kwamen met enige regelmaat bij elkaar eten.

Ze parkeerden de auto op de parkeerplaats en op datzelfde moment kwam Tina naar buiten en wachtte hen op de veranda op. Twee vrolijke bordercollies kwamen in volle vaart op hen af stuiven, enthousiast met hun staart kwispelend.

Tina zag er slecht uit, vond Johan toen hij haar omhelsde ter begroeting.

In de keuken zat Jenny met een kat op schoot. Ze stond op om hen te begroeten, omhelsde Johan en gaf Pia een hand.

Jenny leek echt elke keer dat hij haar zag mooier. Hij had haar zeker een halfjaar geleden voor het laatst gezien, aangezien ze tegenwoordig altijd onderweg was. Haar haar hing als een zwaar, glanzend gordijn van rode zijde op haar schouders. Haar schuinstaande ogen waren doordringend en van een onbestemde groene kleur. Haar ranke benen waren gehuld in een spijkerbroek en ze droeg een eenvoudig rood truitje met V-hals. Ze had geen make-up op en geen horloge of sieraad om.

Ze namen het interview af in de keuken. Jenny met de kat op schoot, brandende kaarsen op tafel, in het houtgestookte fornuis knetterde het vuur, buiten voor het raam graasden verspreid over de omgeving de Gotlandse schapen met hun dikke wintervacht, onder de tafel lagen de honden te zuchten.

Ze vertelde heel beeldend over de angst en de paniek toen ze daar midden in de nacht in het gebied ronddoolde, op zoek naar de heremiethut. De schok toen ze Markus ontdekte, al het bloed daarbinnen. De onzekerheid of hij nog leefde of dood was. De angst voor de dader, of die zich nog ergens in de duisternis ophield. Hoe ze alleen en uitgeput op de buiten-wc zat te wachten op hulp.

Opeens had de sleutelfiguur in het drama hun het hele verhaal op een presenteerblaadje gegeven.

‘Wat is jouw relatie met Markus Sandberg?’ vroeg Johan ten slotte.

‘Ik ben verliefd op hem,’ zei ze zonder omhaal. ‘We hebben een verhouding, maar het is nog erg pril. Pas een paar maanden. We wilden het geheimhouden.’

Johan veerde op. Wel verdraaid. Dit was nieuws, dit had hij nog niet gehoord. Hij kuchte en probeerde zijn enthousiasme voor zich te houden.

‘Waarom?’

Jenny bloosde. De vraag had haar zichtbaar in verlegenheid gebracht.

‘Dat wil ik hier niet voor de camera zeggen.’

‘En waarom kies je ervoor om nu wel te vertellen over jullie verhouding?’

‘Omdat, ja… denkend aan wat Markus is overkomen, heb ik het gevoel dat iedereen net zo goed kan weten hoe het zit. Ja, alsof…’

‘Wat bedoel je?’

‘Ja… je weet immers nooit…’

‘Wat weet je niet?’

‘Of hij het heeft gedaan, ik bedoel… of het iets met ons te maken heeft.’

‘Je bedoelt dat het motief jaloezie zou kunnen zijn?’

‘Ik weet het niet, maar…’

Jenny Levin zweeg en zocht de blik van haar moeder. Het was duidelijk dat ze het interview wilde beëindigen.

Tina, die op een stoel in de hoek had zitten luisteren, stond plotseling op.

‘Ik denk dat dit wel genoeg is. Of niet, Jenny?’

Die knikte. Johan haalde de microfoon weg.

‘Natuurlijk. Zet jij de camera uit?’ vroeg hij aan Pia.

‘Maar ik heb nog wat losse shots nodig,’ protesteerde ze.

‘Zo meteen. Even wachten.’

Ze zette de camera uit en liet hem op het statief staan terwijl ze naar de veranda liep en een sigaret opstak. Pia had er een pesthekel aan als Johan haar vertelde wat ze moest doen.

‘Sorry,’ zei Johan tegen Jenny. ‘Vond je het te moeilijk?’

‘Nee, alleen dat laatste…’

‘Over jullie verhouding?’

‘Dat niet, maar waarom ik ervoor kies om er nu over te vertellen. Ik ben bang, snap je. Bang dat het met ons te maken heeft.’

‘Je bedoelt dat Markus Sandberg is aangevallen omdat hij met jou omging?’

‘Ja, ik kan me voorstellen dat dat een reden kan zijn.’

‘Jullie nemen dit toch niet op, hè?’ vroeg Tina tussendoor.

‘Nee, natuurlijk niet,’ zei Johan. ‘En zoals gezegd gaan we ook geen materiaal gebruiken waar jullie het niet mee eens zijn. Als jullie dat willen, kunnen jullie meekomen naar de redactie en het interview zien voordat het wordt uitgezonden.’

‘Nee,’ zei Tina, en ze gaf Johan een schouderklopje. ‘Ik vertrouw je.’

Johan richtte zich opnieuw tot Jenny.

‘Denk je aan iemand speciaal die er slecht op zou kunnen reageren dat jij en Markus iets hebben?’

‘Nee,’ zei ze aarzelend. ‘Niet direct.’

‘Heb je een jaloers ex-vriendje?’

‘Nee, dat geloof ik tenminste niet, in elk geval. Ik heb maar één lange relatie gehad en dat is een halfjaar geleden uit geraakt.’

‘Heeft hij het uitgemaakt of jij?’

‘Ik, weliswaar, maar hij nam het heel goed op. Er was helemaal geen sprake van een scène.’

‘Hoe lang waren jullie samen?’

‘Een jaar ongeveer.’

‘Wie is het?’

‘Hij heet David Gahnström en komt ook uit Gammelgarn. Hij is mijn buurjongen. Als je tot aan het eind van ons perceel loopt, dan kun je de boerderij van zijn ouders zien liggen.’ Ze keek naar buiten en wees. ‘Maar hij zou zoiets nooit kunnen doen.’

‘Hebben jullie nog steeds contact?’

‘Ja, we zien elkaar als ik thuis ben. Hij is een van mijn beste vrienden en betekent nog steeds heel veel voor me. Ook al zijn we echt alleen maar vrienden. Maar we zijn ook oude jeugdmaatjes, dus we hebben een speciale band.’

‘Oké. En hij dan, Markus?’

‘Ik weet dat hij heel wat meisjes heeft gehad, onder anderen een zekere Diana, die ontzettend lastig is en hem nog steeds aldoor belt. Ze zit bij hetzelfde modellenbureau, maar werkt veel in New York, gelukkig.’

‘Heeft Markus veel contact met haar?’

‘Eh… ik weet het niet. Ik geloof het niet. Het is uit tussen die twee. Of in elk geval heeft hij haar gedumpt, maar zij lijkt daar wat moeite mee te hebben.’

Jenny keek in gedachten verzonken naar buiten.

‘Maak je je zorgen over jezelf?’

Ze keek weer naar Johan.

‘Ik weet het eigenlijk niet. Een beetje, misschien.’

Ze haalde haar tengere schouders op.

‘Weet de politie dit? Dat jij en Markus iets hebben?’

‘Ja. Maar jij bent de enige journalist met wie ik gesproken heb.’

‘Bedankt, Jenny. Ik waardeer het echt dat ik je mocht interviewen.’

Johan keek op zijn horloge.

‘Oké, laten we hopen dat Markus gauw herstelt.’ Hij omhelsde Jenny. ‘Kunnen we nog een paar losse opnamen van je maken? Red je dat nog?’

Ze knikte. Pia was weer de keuken binnengekomen na haar rookpauze. Ze wierp Johan haar liefste glimlach toe en het sarcasme droop ervan af toen ze zei: ‘Misschien kun jij dan zolang even naar de schapen gaan, zodat je me niet voor de voeten loopt. Jullie zullen het vast geweldig met elkaar kunnen vinden.’