Haar moeder zat in de keuken koffie te drinken toen ze de trap af kwam lopen. Iedereen leek lang te slapen en zelf was ze de hele ochtend op haar kamer gebleven en had naar oude afleveringen van Desperate Housewives op dvd gekeken. Dat was ongeveer het niveau dat ze op dit moment aankon.

‘Gelukkig nieuwjaar, lieverd. Hoe is het?’

Ze stond op, omhelsde Jenny.

‘Ja, goed. Gelukkig nieuwjaar.’

Jenny keek de keuken rond, die bezaaid was met vuile borden en glazen.

‘Wat ziet het er hier uit.’

‘Ik weet het, vanochtend om vijf uur hadden een paar mensen zin in eten. We ruimen het zo op. Heb je al gegeten?’

‘Ja, ik heb wat boterhammen gegeten voor de tv. Ik wilde even met de honden gaan lopen, moet wat frisse lucht hebben. Van dat binnen zitten word ik helemaal gek.’

Eigenlijk was het de behoefte aan nicotine die haar naar buiten dreef, maar dat hield ze maar voor zich.

‘Ik loop met je mee.’

Haar moeder maakte al aanstalten om op te staan.

‘Nee,’ bitste Jenny, harder dan ze van plan was. ‘Ik bedoel, ik wil alleen lopen. Ik wil met rust worden gelaten, mama.’

‘Weet je het zeker?’

Ongeruste blik.

‘Ja, het is goed, ik ga maar een klein rondje maken en ik heb de honden immers bij me.’

‘Oké, we moeten toch nog veel opruimen, buiten in de schuur en hierbinnen, zoals gezegd. En dan moeten de schapen nog gevoerd worden.’

‘Hebben jullie een leuk feest gehad?’ vroeg Jenny om haar scherpe toon van daarnet goed te maken.

‘Ja, het was zeer geslaagd. Hopelijk heb je niet al te veel last van ons gehad.’

‘O, maak je maar geen zorgen. Ik ben voor de tv in slaap gevallen.’

‘Heb je het vuurwerk nog gezien?’

‘Ja, door het raam. Hoe koud is het?’

‘Min tien. Snap je dat, die kou?’

‘Het is gewoon te veel.’

Ze liep de hal in en trok haar lange gewatteerde jas aan. Wikkelde een dikke sjaal een paar keer om. Pakte de dikke wanten uit een kastje. Voelde of het pakje sigaretten en de aansteker nog in de jaszak zaten.

‘Ik help je straks wel, als ik weer terug ben.’

‘Dat hoeft niet, schat, Johan en Emma zijn hier nog. Die moeten eerst nog wakker worden.’

Jenny floot zachtjes en de honden reageerden direct.

‘Trouwens, laat Semlan maar hier,’ zei Tina. ‘We hebben haar nodig. Er is een lam verdwaald.’

‘Oké.’

Ze nam Sally mee en sloot de deur vlak voor de neus van de oude herdershond, die teleurgesteld piepte.

Toen ze buiten kwam sloeg de kou haar als een koude muur tegemoet. Het was bewolkt en het waaide een beetje, maar ze had zich warm aangekleed en de lucht voelde lekker fris aan. Ze keek in de richting van de boerderij waar David woonde, was daar graag naartoe gegaan, maar hij was op het feest geweest en had haar om twaalf uur een sms’je gestuurd om haar gelukkig nieuwjaar te wensen. Ze wilde hem niet storen. Misschien had hij niet eens thuis geslapen.

In plaats daarvan liep ze de andere kant op. Zwaaide naar haar vader, die op de ronkende tractor zat. Vervolgde haar weg over de oprijlaan. Het jonge teefje Sally ging als een gek tekeer in de sneeuw, rolde zich er wellustig in en boorde tunnels in de sneeuwhopen. Jenny lachte bij het zichtbare enthousiasme van de hond. Zo’n dik pak sneeuw was ongewoon voor Gotland. Gelukkig had haar vader sneeuw geruimd, anders had je hier nauwelijks kunnen lopen. Wallen rezen hoog op aan weerskanten van de oprijlaan. Ze voelde zich al iets beter. Uiteindelijk zou alles vast wel weer goed komen. De situatie van Markus was zoals die was, hij zou waarschijnlijk nooit volledig herstellen. De relatie was voorbij, maar ze konden toch vrienden blijven. Hopelijk zou hij zijn spraakvermogen weer terugkrijgen.

Allereerst moest de politie de dader grijpen, die nog steeds vrij rondliep. Een ijzig onbehagen schoot door haar heen toen ze de man met de pop voor zich zag. Durfde er nauwelijks aan te denken dat het om dezelfde man ging. Hoe dan ook, ze wilde gewoon weg van dit alles tot de politie de schuldige had opgepakt. Gelukkig zou ze binnenkort voor haar volgende reis naar het buitenland mogen vertrekken. Nog een paar dagen en dan was het tijd om te gaan. Ze kon het modellenbureau vragen om haar vliegtickets te veranderen zodat ze rechtstreeks van Visby naar Arlanda en van daaruit verder naar New York kon vliegen. Ze zette voor geen goud nu nog een voet in dat appartement aan Kungsholms strand.

Het begon te sneeuwen. Ze was een smallere weg ingeslagen naar het bos en was zo in gedachten verzonken geweest dat ze was vergeten waarom ze eigenlijk buiten was. Ze was nu zo ver van de boerderij vandaan dat ze wel durfde te roken zonder het risico te lopen dat iemand haar zag. Ze haalde het pakje sigaretten uit haar jaszak en keek ondertussen om zich heen of ze een plekje zag waar ze even zou kunnen zitten. Om de een of andere reden hield ze er niet van om al lopende te roken. Ze wilde ergens rustig zitten om er volop van te genieten.

Verderop aan de kant van de weg stond een vervallen boerderij die zolang ze zich kon herinneren niet bewoond was. Ze kon even op de wankele veranda zitten. Die zou het moeten houden, ook al zag die er vermolmd uit. Dan zat ze onder een dak en dat zou perfect zijn, aangezien het weer was gaan sneeuwen. Ze ploegde naar de ingang van het woonhuis en zette voorzichtig haar voet op de onderste tree van het trapje. De veranda bewoog verontrustend onder haar gewicht. Ze liet zich op de houten bank zakken en stak een sigaret op. Een zucht van welbehagen toen de rook haar longen vulde. Precies wat ze nodig had. Sally verdween om de hoek van het huis.

Jenny nam nog een trekje. Alle gebeurtenissen van de afgelopen tijd passeerden de revue: Markus in elkaar geslagen in het huisje op Furillen, de moord op Robert, het onaangename ontwaken in de villa, de vage ongewenste seksuele ervaring, wat die nu ook inhield. Ze herinnerde het zich nog steeds niet. En het schokkende bezoek aan Agnes in de kliniek. Hoe ze het ook probeerde, ze kreeg dat beeld van het uitgemergelde meisje met de grote ogen maar niet uit haar geheugen. Het geschreeuw dat nog steeds in haar hoofd klonk.

Het begon steeds harder te sneeuwen en ze realiseerde zich dat ze terug moest. Ze floot, maar er was geen hond te zien. Riep een aantal keren. Geen reactie. Ze begon geïrriteerd te raken, wilde nu echt terug. Stond op en gooide de peuk over de balustrade.

Het was een vrij groot erf, met verschillende gebouwen eromheen. Misschien had ze een dood beest of iets anders interessants gevonden. Ze was nog niet veel ouder dan een pup en nog vrij onbetrouwbaar.

Jenny liep het trapje af. Stapte door de diepe sneeuw de hoek om en riep opnieuw. Nu zag ze het spoor dat naar een trap van een kelderingang aan de andere kant leidde. Een gevoel van gevaar bekroop haar, maar ze liep toch verder. Een deur stond op een kier. Langzaam naderde ze de deur terwijl ze de angst van zich af probeerde te schudden.

Op hetzelfde moment dat ze naar de deurkruk reikte, pakte iemand haar arm vast en trok haar het donker in.

Met een doffe klap sloeg de deur achter haar dicht.