Op dinsdagmorgen hadden Karin Jacobsson en Thomas Wittberg een vergadering met hun collega’s uit Stockholm. Ze werden bijgepraat over wat de tot dan toe in Stockholm afgenomen verhoren hadden opgeleverd. Niemand had van enig verband gehoord tussen Markus Sandberg en Flemingsberg, waar zijn mobieltje getraceerd was. Ze hadden zijn leven uitgebreid in kaart gebracht en de politie had veel mensen gesproken: naaste familieleden, collega’s van zijn werk en vrienden en kennissen. Er kwam een vrij eenduidig beeld van hem naar voren. Een lichtzinnige rokkenjager, iemand die dol was op lekker eten en niet vies was van alcohol en drugs, vooral cocaïne, tenminste in zijn jongere jaren. Op een feest kon hij nog steeds weleens een jointje roken of een lijntje snuiven, maar niet zoveel als in zijn jeugd. Markus Sandberg was de zoon van een van Zwedens meest vooraanstaande strafpleiters en was opgegroeid in een grote etagewoning in Östermalm, waarin zijn ouders nog steeds woonden. Hij was gewend zich te bewegen in de hogere kringen en had altijd voldoende geld voorhanden gehad. Tegelijkertijd was hij de wildebras van de familie. De andere drie zonen waren allemaal in de voetsporen van hun vader getreden en hadden op verschillende manieren hun leven gewijd aan de rechtsgeleerdheid. Ze waren allemaal getrouwd, woonden in villa’s in de chiquere voorsteden van Stockholm en hadden een vaste baan bij een bank of op een advocatenkantoor. Dat Markus ervoor gekozen had fotograaf te worden was moeilijk te verteren geweest voor de familie, en dat hij naaktfotograaf werd, had het alleen nog maar erger gemaakt. De grens van wat de familie verdroeg was absoluut bereikt toen Markus de met schandalen omgeven tv-show ging presenteren. Tijdens het verhoor van de familie was duidelijk naar voren gekomen dat hij werd gezien als het enfant terrible van de familie: charmant en charismatisch, tegelijkertijd een temperamentvolle wildebras die onmogelijk te sturen of in bedwang te houden was. Toen hij stopte als presentator van de tv-show en met de naaktfotografie en een fatsoenlijke fotograaf werd, zoals zijn vader het uitdrukte, hadden ze allemaal een zucht van verlichting geslaakt.

Toen de naam Markus Sandberg steeds bekender begon te worden in modekringen was al het oude ongenoegen definitief vergeten. In plaats daarvan werd Markus nu de zoon op wie de ouders het meest trots waren. Hij was niet alleen succesvol in zijn vak en verdiende veel geld, hij was ook een bekende Zweed. Een ster die omging met de elite van Zweden. En elite was iets wat indruk maakte op de familie van Markus Sandberg. Hij was de enige zoon die zich qua faam kon meten met zijn vader en daar zou hij alle eer voor krijgen.

Daarom waren de wrede mishandeling en de gevolgen daarvan het ergste wat de familie had kunnen overkomen. Beide ouders waren erg overstuur en de vader had elke dag stennis gemaakt in het ziekenhuis en geëist dat alle mogelijke specialisten erbij gehaald werden. De broers leken wat bedaarder, maar zij waren ook erg ongerust en verdrietig.

Wat zijn collega’s en vrienden betrof, ze kwamen allemaal met ongeveer hetzelfde verhaal. Markus Sandberg was een zeer geliefde en charmante flierefluiter, die toch uitstekend werk leverde. Hoewel hij de veertig naderde, leefde hij nog steeds erg bij de dag, leek zich niet te willen binden, maakte zich weinig tot geen zorgen over de toekomst, verdiende veel geld, maar gaf het net zo hard weer uit. Aan de lopende band nieuwe reisjes, nieuwe feesten, nieuwe vriendinnen.

‘Je vraagt je af waar die onrust vandaan komt,’ zei Karin toen zij en Wittberg het politiebureau verlieten. ‘Hij lijkt voortdurend iets na te jagen, alsof hij naar iets op zoek was of van iets wegvluchtte.’

‘Het komt op mij over als volstrekt normaal gedrag,’ zei Wittberg. ‘Als je het geld en de mogelijkheden hebt en totaal niet de behoefte hebt om je te binden… waarom niet? In mijn oren klinkt het als een prima leven: jetsetfeesten, de ene dag een feest in Cannes, de volgende dag een nachtclub in Milaan en vertoeven in de kringen van Hollywoodsterren. Ik zou er absoluut geen problemen mee hebben.’

‘Jij ja,’ zei Karin schaterlachend. ‘Jij leeft op dezelfde manier, alhoewel op een wat bescheidener schaal. ’s Zomers surfen bij Tofta, feesten in de Gutekällaren en je sixpack tonen bij Kallis. En ’s winters hou je de zomerromances warm door exotische uitstapjes te maken naar Eva in Haparanda, Sanna in Skövde en Linda in Lund.’

‘En jij dan?’ plaagde Wittberg. ‘Jij moet nodig iets zeggen. Je hebt je nu ook nog niet bepaald gebonden en jij bent, niet te vergeten, tien jaar ouder dan ik.’

Karin reageerde niet en begon sneller te lopen. Maar Wittberg ging door.

‘Jij bent altijd zo verschrikkelijk geheimzinnig. Vertel eens. Hoe zit het met die fotograaf die je hebt ontmoet, die Janne Widén?’

‘Dat is privé,’ zei Karin, en tot haar ergernis voelde ze dat ze een kleur kreeg.

Ze waren niet echt een stel, maar zagen elkaar vaak.

In dezelfde tijd dat ze contact gezocht had met haar dochter, had ze Janne leren kennen. Plotseling waren er twee nieuwe mensen in haar anders vrij eenzame leven gestapt. Sindsdien werd haar leven bepaald door die twee mensen, zij het op een totaal verschillende manier. Nu keek ze uit naar Jannes thuiskomst, maar het was niets vergeleken met haar sterke verlangen naar Hanna.

Haar gedachten werden onderbroken doordat de telefoon ging.

‘Dag, met Anna Markström, ik werk in de receptie van het Grand Hôtel.’

‘Dag.’

Karin en Wittberg hadden nog geen tijd gehad om daar langs te gaan.

‘Mijn chef vertelde me dat jullie, de politie, geïnteresseerd zijn in een telefoongesprek dat op 15 november van hieruit is gevoerd, het ging om het telefoontje van een man naar Hotell Fabriken op Furillen.’

‘Ja?’

‘Nou, toen ik dat hoorde schoot het me te binnen dat er op die dag een grote modeshow gehouden werd. Hier in de Wintertuin, en de modellen kwamen allemaal van hetzelfde modellenbureau, van Fashion for life. En Jenny Levin was een van de modellen.’

‘Weet u dat zeker? Was dat op 15 november?’

‘Jazeker, ik heb het voor de zekerheid nagekeken en het klopt.’