Het lichaam lieten ze in het bed liggen, in afwachting van de patholoog-anatoom. Aangezien het hier ging om een onverwacht sterfgeval in een gezondheidsinrichting bij een persoon met psychiatrische problematiek was het routine dat er forensisch-geneeskundig onderzoek en sectie werden verricht. De patholoog-anatoom die dienst had woonde vlakbij en kon op korte termijn komen.

Rikard Karlström was geïnformeerd en was onderweg met het eerstvolgende vliegtuig uit Visby. Knutas was huiverig voor het moment dat hij de vader van Agnes onder deze droevige omstandigheden zou weerzien. Toch wilde hij in de kliniek blijven wachten op de patholoog-anatoom. Het personeel vertelde dat Agnes naar bed was gegaan nadat ze om twaalf uur naar het vuurwerk had gekeken en zelfs met een beetje champagne had getoost. Er leek niets aan de hand te zijn met Agnes toen ze naar bed ging. Ze was erg blij geweest, bijna ontspannen. De verpleegkundigen van de avond- en nachtdienst waren al naar huis gegaan toen het sterfgeval werd ontdekt.

‘Het is ontzettend triest,’ zei het afdelingshoofd Vanja Forsman. ‘Ik heb er erg veel moeite mee om te geloven dat ze zichzelf van het leven heeft beroofd. Het begon net wat beter met haar te gaan. Ze was weer begonnen met de behandeling. We hadden eindelijk hoop voor haar gekregen, ook al was ze nog steeds erg ziek. Nee, ik kan het me niet voorstellen, ik kan het gewoon niet geloven dat ze zelfmoord heeft gepleegd.’

Ze schudde haar hoofd en snoot luid haar neus.

‘Wat kan er anders gebeurd zijn?’ vroeg Knutas voorzichtig.

‘Haar hart moet ermee opgehouden zijn. U moet begrijpen dat het hart erg zwak wordt bij iemand met anorexia. Door voedingsgebrek krimpen alle organen, hersenen, longen, hart, alles. Dus de meest waarschijnlijke oorzaak is een hartstilstand. Maar het is verschrikkelijk. Net nu er een keerpunt leek te zijn. Ze was zoveel harmonischer nadat ze van Gotland was terugkomen. Had daar de kerstdagen doorgebracht. Thuis bij haar vader. En wat was ze blij geweest, daarna, toen ze weer hier…’

Ze werden onderbroken door de komst van de patholoog-anatoom.

Het was een vrouw van Knutas’ leeftijd met wie hij nog niet eerder had samengewerkt. Ze begroetten elkaar kort.

‘Ik wil graag het dossier van de patiënt hebben,’ zei ze op weg naar de kamer waar Agnes lag. ‘U kunt wel meekomen als u dat wilt,’ zei ze, en ze knikte daarbij naar Knutas.

Toen het laken dat het lichaam bedekte werd opgetild, hield Knutas zijn adem in. Wat was ze klein. En zo jong. Hij had nog nooit eerder zo’n mager iemand gezien, ze lag daar in een kinderlijk roze nachthemd met een hartje op de voorkant. Onder de stof was het sleutelbeen duidelijk zichtbaar. De smalle armen stil langs het lichaam. Haar gezicht was mooi, maar de uitdrukking was verstard, en de huid grauwbleek en zonder glans. De ogen gesloten, de jukbeenderen onnatuurlijk hoog. Het was het gezicht van een kind. Knutas moest bijna huilen, maar wist zich te beheersen. Hij nam plaats op een stoel die in een hoek stond en liet de patholoog-anatoom haar werk doen.

Ze werkte in stilte, tilde een ooglid op, keek aan de binnenkant van de lippen en opende de mond. Knutas zei niets. Na een paar minuten kwam een verpleegkundige binnen met het dossier.

‘Is de pols, de temperatuur en de bloeddruk van de patiënt de laatste dagen opgenomen?’ vroeg de patholoog-anatoom zonder op te kijken.

‘Ja,’ antwoordde de verpleegkundige.

‘En er waren geen bijzonderheden?’

‘Nee, niet dat ik kan zien.’

‘En het bloed? Wanneer is er voor het laatst bloed afgenomen?’

‘Gisteren.’

‘En hoe was de zoutspiegel? Natrium, kalium, calcium en fosfaat?’

‘Volkomen normaal.’

De patholoog-anatoom kwam langzaam overeind en zette haar bril af. Ze keek naar Knutas.

‘Agnes heeft bloeduitstortingen in het oogwit, wat duidt op een hevige doodsstrijd met persen als weerstand. Bovendien zitten er subtiele wondjes aan de binnenkant van haar mond. Ze heeft aan de binnenkant van haar lippen bloedinkjes die veroorzaakt zijn door de tanden en minuscule verse scheurtjes in de slijmvliesplooi op de binnenkant van de lippen als gevolg van druk.’

‘Druk?’ herhaalde Knutas dom.

‘Ik wil natuurlijk niet te voorbarige conclusies trekken, maar veel duidt erop dat Agnes met geweld om het leven is gebracht.’