Een paar uur voor de modeshow, die het startsein vormde voor de Stockholm Fashion Week, was het vrij chaotisch in de provisorisch ingerichte kleedruimte achter de catwalk in de wintertuin van het Grand Hôtel. Het was dringen geblazen in de ruimte met een stuk of tien langbenige modellen, haarstylisten, visagisten, kleedsters en stylisten die meehielpen met het haar opsteken, wimpers krullen, ceinturen knopen, schoenen vastmaken, de stof van een jurk goed laten vallen.

Jenny Levin zat hoog op een barkruk en liet zich poederen terwijl ze ondertussen de chaos bekeek. Ze genoot van de bruisende activiteit, de nervositeit voor een show, de hectische sfeer, hoe iedereen zich voor de volle honderd procent concentreerde op net die ene speciale taak. Zelf was ze een nieuwkomer, had net een jaar gewerkt als model, maar ze voelde zich al helemaal thuis in het wereldje. Alsof ze ervoor geschapen was, dacht ze, en ze wierp een tevreden blik op zichzelf in de spiegel. Haar koperrode haar was opgestoken in een grote, luchtige knot op haar hoofd, een paar ontsnapte lokken hingen nonchalant naar beneden. Alsof ze daar bij toeval waren beland, maar net als al het andere was het een illusie. Elk detail was met zorg bedacht en gepland.

Jenny wist dat haar gezicht werd beschouwd als mooi, met hoge jukbeenderen, ietsje schuinstaande groene ogen en een lichte en gladde huid overdekt met sproeten.

Ze tuitte haar lippen een klein beetje toen de visagist ze helderrood verfde. Jenny was een meter tachtig op kousenvoeten en had een kinderlijk gezicht waardoor ze er nauwelijks ouder uitzag dan vijftien, hoewel ze al negentien was. Haar onschuldige, frisse schoonheid in combinatie met een ondefinieerbare mystiek in haar blik deed denken aan een bosnimf, wat perfect was voor het ideaal van tegenwoordig, nu de modellen eruit moesten zien als wezens die rechtstreeks voortkwamen uit de natuur.

Gedurende haar hele jeugd op het Gotlandse platteland had ze een complex gehad over haar lengte en haar graatmagere figuur, maar nu had Jenny een heel andere kijk op haar uiterlijk gekregen. Haar kenmerken die in haar eerdere leven werden gezien als iets ontsierends werden nu meteen erkend als iets moois.

Toen de lippenstift was aangebracht onderdrukte ze een geeuw en strekte haar lange, slanke benen. Er was vannacht niet zoveel van slapen terechtgekomen. Bij de gedachte aan de oorzaak daarvan begon het onder in haar maagstreek te tintelen.

In het midden van de ruimte waren de haarstylisten intensief bezig met hun modellen, onder leiding van chef André, die met een kritische blik erop toezag dat alle kapsels er exact zo uit kwamen te zien als de ontwerpers en stylisten zich hadden voorgesteld. André was een kleine Fransman, gekleed in een flodderige spijkerbroek, zwart T-shirt en suède sandalen. Met haarborstels in zijn achterzakken, spuitbussen tussen zijn knieën geklemd en haarspeldjes in zijn mondhoeken legde hij professioneel en zeker de laatste hand aan elk kapsel tot het naar tevredenheid was. Alle modellen waren van dikke, lange haarstukken voorzien, die in verschillende stappen bewerkt werden. Eerst werden ze zorgvuldig geborsteld, geföhnd en gekruld met een stijltang, waarna ze met indrukwekkende bezetenheid gesprayd en getoupeerd werden. De jonge vrouwen bleven geduldig en onbeweeglijk zitten. Af en toe werden ze gemaand rechtop te zitten terwijl André sprayde. Het vergde waarschijnlijk de nodige inspanning van hem, aangezien hij slechts tot aan hun schouders reikte.

Ten slotte was iedereen voorzien van het meest fantastische glanzende golvende haar, dat of kundig was vastgezet in hoge haarcreaties of vrij soepel mocht deinen op de smalle schouders.

Bij de visagisten die langs een van de lange zijmuren van de ruimte druk bezig waren, waren alle barkrukken bezet. Oogleden werden met oogschaduw bedekt, op wangen werd rouge aangebracht, lippen werden van gloss voorzien. De richtlijn was dat de make-up bescheiden en discreet moest zijn om een natuurlijk gevoel op te roepen. De focus moest op de mond liggen, die krachtig rood geverfd werd, met daaroverheen verschillende lagen lipgloss om het geheel een zo vochtig mogelijke indruk te geven. Denk aan vissen, had de styliste gezegd toen ze haar instructies gaf. Er werd veel tijd besteed aan de foundation, de modellen moesten een regelmatige, gladde huid krijgen. Onregelmatigheden werden bijgewerkt, wenkbrauwen geëpileerd, een blauwe plek op een bovenbeen weggeschminkt, een beginnend puistje vakkundig verborgen onder foundation van het beste merk, benen werden ingesmeerd met glanzende lotion zodat ze op de catwalk mooi zouden glimmen.

Langs de wanden stonden verrijdbare kledingrekken, voorzien van briefjes met daarop de naam van het model en de fotograaf. Daar hingen de kledingsets voor iedereen voor die avond in de volgorde waarop ze gebruikt zouden worden: jassen, jurken, broeken, sjaals, ceintuurs, hoeden, petten en de sieraden in zakjes. Op de vloer eronder stonden schoenen en laarzen keurig op een rij – voor elke creatie een ander paar. Een heftige mix van knalblauwe suède sandaaltjes met stilettohakken, koraalrode plateaupumps, lieshoge grijze laarzen, schreeuwerig roze plastic schoenen met lompe hakken. De schoenen waren versierd met sierspijkers, gespen en strassteentjes. Alle hakken moesten minstens tien centimeter hoog zijn, waardoor de meeste modellen een lengte van een meter negentig bereikten als ze aangekleed waren en in de startblokken stonden om de catwalk op te gaan.

De modellen bewogen zich rustig tussen het opmaken, het haar stylen en het aankleden. Zo nu en dan hadden ze even een korte pauze wanneer ze op hulp moesten wachten. Iemand prikte in een salade, een ander praatte in haar mobieltje en een derde zat met een verveeld gezicht maar wat voor zich uit te staren. Sommigen waren in een diep gesprek gewikkeld alsof ze in een café zaten, volkomen ongevoelig voor het gegons om hen heen. Een donkerogige schoonheid zat zich vrolijk met haar spiegelbeeld te vermaken in een minuscule korte broek waardoor haar benen eindeloos lang leken, een ander bekeek kritisch haar roestkleurige suède jurk met franjes, de neonkleurige nagellak lichtte op tegen haar donkere huid.

Kleren en accessoires werden tot op het laatste moment aan- en uitgetrokken. Niemand leek zich te bekommeren om de lichamen die aan- en uitgekleed werden, blote borsten en strings werden getoond zonder de minste aarzeling. Allemaal hadden ze een jongensachtig figuur met rechte schouders, platte buik, kleine borsten en smalle heupen. Verder lange armen, lange benen en grote voeten. En geprononceerde jukbeenderen, uitstekende sleutelbeenderen en gespierde ruggen.

Jenny Levin was opgemaakt en zat gehurkt midden in de ruimte met slechts een string aan haar geraffineerde slangenleren schoenen met torenhoge hakken dicht te maken. Ze ging staan en keek om zich heen, op zoek naar haar kleedster, die haar moest helpen met het aantrekken van de opzienbarende bodystocking met glitters waarmee ze de show zou inleiden. Geen beha, de ontwerper wilde dat de contouren van haar borsten zichtbaar waren onder het strakke kledingstuk. Onmiddellijk was de kleedster bij haar en samen slaagden ze erin het glanzende omhulsel over haar hoofd aan te trekken zonder het kapsel te ruïneren.

Soms werd Jenny te midden van dit alles overvallen door een gevoel van onwerkelijkheid. Ze kon maar niet begrijpen hoe haar leven zo totaal en zo snel had kunnen veranderen.

Nog maar een jaar geleden was ze een doodgewoon schoolmeisje geweest. De ene dag leek op de andere, ze ging met de schoolbus naar de middelbare school in Visby, volgde de lessen, dronk koffie met een stel vriendinnen in de stad voordat ze weer naar huis ging. In de weekenden reed ze paard en ’s avonds sprak ze af met haar vriendinnen. Vaak zaten ze met een groep bij iemand thuis, huurden een paar films en zaten een beetje te chillen, soms was er een feestje bij een vriendin thuis van wie de ouders weg waren. Dan dronken ze bier en zelfgestookte sterkedrank.

In één klap was haar leven veranderd. Plotseling vond ze het heel gewoon dat ze de duurste champagne dronk in de meest luxe nachtclubs, plaatsen waar ze vroeger alleen maar over had gelezen in de bladen. Nu stond ze zelf regelmatig op foto’s in gezelschap van bekende Zweden. Ze ging gekleed in de mooiste kleren en waar ze ook kwam viel haar bewondering ten deel. Het was onbegrijpelijk.

Toen er nog maar tien minuten te gaan waren, steeg de spanning achter de coulissen. In de kleedruimte was te merken dat aan de andere kant van het gordijn het publiek zijn plaats begon in te nemen. Suggestieve technomuziek dreunde uit de luidsprekers en de verwachtingen werden nog hoger gespannen.

Jenny keek voor de laatste keer naar het bord aan de wand waarop de volgorde van opkomst stond. Ze moest als eerste op, was zich terdege bewust van de reden waarom. Ze was zonder twijfel de ster van de groep. En vooral over deze show had ze een tintelend gevoel. Vanavond zou hij er zijn. Ze had besloten dat ze zou proberen te doen alsof het haar niets kon schelen, zich er niet door te laten beïnvloeden.

In haar hoofd nam ze nog een keer de acht omkleedsessies door die ze tijdens de show had. Ze wierp een snelle blik op haar kledingrek, alles leek in orde te zijn.

De styliste verzamelde de op dit moment opgeladen en giechelig opgewonden modellen voor de laatste instructies. Zoals ze daar op een rij opgesteld stonden bij het gordijn deden ze denken aan een schilderij van de negentiende-eeuwse Franse kunstenaar Toulouse-Lautrec. Met hun enorme haarstukken, extravagante jurken en rode lippen leken ze zo afkomstig te zijn uit de Parijse uitgaanswijk op een doek van meer dan een eeuw geleden.

De styliste riep streng ‘sst’ om een eind te maken aan het gefluister van de schitterende schoonheden en maande hen zich te focussen op hun opdracht. Nu was het bijna zover. Ze stopte de dopjes in haar oren om contact te houden met de technici. Nog één minuut. Aan de andere kant van het gordijn klonk het verwachtingsvolle geroezemoes van de zeshonderd genodigden.

De visagisten liepen nog even snel tussen de modellen door. De make-up werd hier en daar een beetje bijgewerkt, terwijl de haarstylisten met haarspray in de weer waren en nog wat aan de kapsels frunnikten.

Jenny kwam in de ban van de sfeer, ze hield van dit moment. In de seconden vlak voordat het tijd was, werd haar hoofd leeg. Ze keek oplettend naar de styliste, kreeg het groene licht, het gordijn werd opzij getrokken en ze stapte de catwalk op. Een gemompel ging door het publiek toen ze tevoorschijn kwam. Ze bleef even staan, kon een glimlach niet onderdrukken. Zocht zijn blik en vond hem onmiddellijk.

Toen liep ze verder.