Signe Rudin was begonnen met het doornemen van alle opdrachten waar Fanny Nord voor verantwoordelijk was om te kijken of ze een verband met de dreigbrief kon vinden, maar ze was daar nog niet helemaal mee klaar.

Op oudejaarsochtend stond ze vroeg op en verliet het huis nadat ze staand bij het aanrecht een kop koffie en een boterham had weggewerkt. Schreef een briefje voor haar nog slapende man, waarin ze hem vroeg voor champagne en bloemen voor het gastechtpaar te zorgen. Signe Rudin was een zeer doelbewuste vrouw en maakte graag af waar ze aan begonnen was.

Nog steeds had ze niets van belang gevonden. Maar er was haar wel iets anders duidelijk geworden bij het doornemen van de mappen: Fanny had de afgelopen tijd keihard gewerkt. Ze moest iets verzinnen als beloning daarvoor, als waardering voor al het werk. Een weekendtripje, misschien met haar vriend naar een romantisch landgoed, of een weekend naar een spa. Dat had ze wel verdiend.

Ze besloot om nog verder terug te gaan in de tijd. Keek op de klok. Pas na lunchtijd zouden ze vertrekken naar hun vrienden op een van de eilanden in de Stockholmse archipel.

Toen ze bij oktober vorig jaar kwam vond ze een modeopdracht die ze zeer tegen de gewoonte in hadden afgewezen, hoewel al het werk al gedaan was. Het was uitzonderlijk als zoiets gebeurde, aangezien de marges klein waren en een fotosessie kostbaar was. Niet vanwege het honorarium van de modellen, die kregen meestal slecht betaald. De redactie kon van de situatie gebruikmaken door tegen de modellen te zeggen dat de modeopdracht in dit specifieke blad goed was voor hun carrière, hun credibility gaf en uiterst waardevol was om in de toekomst aan andere opdrachtgevers te kunnen laten zien. Daarom werkten ze graag twaalf uur aan één stuk door voor een paar duizend kronen. Nee, de voorbereiding, die kostte veel geld, alle tijd die je kwijt was met het regelen van de fotosessie, het aanschaffen van de kleding, het zoeken naar een model. De fotograaf pakte ook een aanzienlijk uurloon en vaak moesten er ruimten gehuurd worden. Een normale fotoshoot van een dag kostte het blad minstens veertigduizend kronen, dus dat je zo’n reportage naar de prullenbak verwees was uiterst ongewoon. Maar hier was het dus gebeurd, wat op zich bijzonder was. Nu wist ze ook weer waarom. Het meisje dat het modellenbureau had gestuurd was te dik. Ze hadden een model verwacht met het gebruikelijke maatje 36, maar deze had eerder maat 38 gehad. Signe Rudin wist nog hoe Fanny zich had beklaagd toen ze terugkwam van de shoot. Geen enkel kledingstuk had goed gezeten, de fotograaf had halve foto’s moeten nemen, terwijl ze juist complete foto’s nodig had. Fanny had zich uit de naad gewerkt om de kleren passend te krijgen, had de broeksknopen losgemaakt, overhemden over de broek laten hangen, ook als ze bedoeld waren om in de broek te dragen, had de helft van de collectie moeten afschrijven en gebruik moeten maken van reservekleding omdat de kleren simpelweg te klein waren geweest. De shoot had ook absurd lang geduurd. Natuurlijk had het model het probleem gemerkt en ze had zich erg opgelaten gevoeld, wat het werk nog lastiger had gemaakt. Ten slotte was ze in huilen uitgebarsten en Signe kon nog horen hoe Fanny verslag deed van de ramp. ‘Ik heb geprobeerd haar te troosten en zei dat het niet haar fout was maar de fout van het modellenbureau. Ze hadden moeten snappen dat ze niet een model kunnen sturen met een te grote maat. Niets zit immers mooi en het wordt onmogelijk voor de fotograaf om goede foto’s te nemen, niemand kan zijn werk dan doen. En het is ook niet leuk voor het model. Ik heb de mensen van het modellenbureau later behoorlijk op hun donder gegeven en het bleek dat ze inderdaad wat te optimistisch waren geweest over haar maten, zowel qua heup- als qua taillemaat. Bovendien was het meisje nog meer aangekomen nadat ze daar gefotografeerd was. Ja, gut. We hebben het echt geprobeerd, ons uiterste best gedaan om het goed te krijgen, maar ik vrees dat we dit niet kunnen gebruiken.’

En de foto’s bleken inderdaad niet aan de verwachtingen te voldoen, hoe de fotograaf ze ook retoucheerde en bewerkte, ze werden niet echt goed. Ten slotte moesten ze ze dus wel afschrijven.

Signe Rudin kon zich daarentegen niet meer herinneren wie de fotograaf was geweest. Ze keek in de aantekeningen wie er die dag gewerkt had. Toen ze de naam las, kreeg ze een droge mond. Markus Sandberg. Signe Rudin bleef een ogenblik voor zich uit staren voor ze verder las. Het model werkte voor het modellenbureau Fashion for life, waar Robert Ek chef was. Haar naam was Agnes Karlström. Wat was er met haar gebeurd? Ze toetste het nummer van het bureau in en toevallig was een van de planners op kantoor aanwezig. Signe vroeg haar informatie over Agnes Karlström. De vrouw, die nog niet lang bij het bureau werkte, kende de naam niet, maar vroeg of ze even kon wachten, ze ging het opzoeken in de computer. Signe wachtte gespannen.

‘Agnes Karlström heeft hier ongeveer een halfjaar gewerkt, en niet voltijds,’ zei de vrouw toen ze weer terug was aan de telefoon. ‘Ze was jong, dus waarschijnlijk zat ze in die tijd ook nog op school. Maar ik zie hier in de computer dat ze in een aantal maanden tijd heel wat opdrachten heeft gedaan, dat het echt goed ging. Daarna is het vrij drastisch afgenomen… hier staat een aantekening. Wacht even.’

Het bleef een paar seconden stil. Toen was de vrouw weer aan de telefoon.

‘Daarna is ze uitgeschreven. Ze had blijkbaar anorexia.’