Het interieur van het hotel was strak, modern design dat een sterk contrast vormde met de bewaard gebleven details van de fabriek. Ze stapten de receptie binnen met een blinkende stenen vloer en een tien meter hoog plafond. Een aardige blondine achter een kleine balie, die in de eigenlijke muur insprong, heette hen welkom en deelde de sleutels uit. Daarna ging iedereen een andere kant op. Markus zou samen met de artdirector, Sebastian, op zoek gaan naar geschikte plaatsen voor het maken van foto’s. Jenny kon net haar tas dumpen op haar kamer voor het tijd was voor de make-up. Alle tijd was kostbaar.

Twee uur later was ze klaar voor de fotoshoot. Tien verschillende outfits moesten er gefotografeerd worden. Markus wachtte op haar in de grote lounge, waar ze de eerste foto’s zouden schieten. Op dit moment waren er gelukkig geen andere gasten in het hotel, dus konden ze in alle rust werken.

Het was een grote, grijze ruimte die harmonie uitademde. De meubels bestonden uit strakke stalen fauteuils bekleed met blauwgrijze wollen stof, een lage betonnen tafel, roestvrijstalen lampen en witleren banken. Zwarte gordijnen, witte kalkstenen muren. Het licht viel mooi naar binnen vanaf een van die muren, die van de vloer tot aan het plafond bedekt was met kleine vierkante glazen kubussen. Buiten waren een paar knoestige dennen op het stenige strand te zien en daarachter de donkere, schuimende en op dit moment ongastvrije zee. Langs de muren stonden robuuste houten banken waar schapenvachten in verschillende grijstinten op lagen. In een hoek van de lichte ruimte stond een zwarte fiets geparkeerd, in de andere een verrijdbare ventilator en tegen de muur stond een groot tv-scherm. Aan het plafond hing een traverse met lange kettingen, een aandenken uit de tijd toen er een fabriek in het gebouw gehuisvest was.

Markus wilde alleen maar gebruikmaken van natuurlijk licht, op deze foto’s moest daglicht zijn en niets anders. Het was een fotoshoot voor een modereportage in een van ’s lands grootste modebladen.

Jenny was gekleed in een korte geruite rok, lila top en een brede ceintuur om de taille. Grijze nylonkousen en lila suède laarzen die tot aan de bovenbenen reikten. Ze droeg lichte oogmake-up en kleurloze lippenstift. Haar haar was op zo’n manier gekruld dat het er natuurlijk uitzag, het kapsel was klassiek ingetogen. Jenny was het enige model en alle aandacht was voor haar. De stylist Hugo bekeek met zorg elke kledingwissel, om zijn heup droeg hij een riem met veiligheidsspelden, tape en verschillende klemmen. De visagiste Maria moest op haar tenen staan om de lippenstift bij te werken en voorzichtig ietsje meer poeder op Jenny’s gezicht aan te brengen. Jenny was blij en ontspannen, liet gewillig toe dat ze haar fotoklaar maakten. Ze floot zachtjes en babbelde tussendoor, en tegelijkertijd wierp ze Markus verstolen blikken toe. Hij schoot een paar testfoto’s van haar midden in de lounge, het lila in haar kleding stak prachtig af tegen al dat grijs.

Toen werd het schieten serieus, en dat was onmiddellijk te merken. Meteen hing er een andere spanning in de lucht, iedereen concentreerde zich op hoe het fotomodel naar voren kwam. Jenny’s blik was intens als ze in de kille lens staarde. Ze nam verschillende poses aan, flirtte met de camera; soms lag er een glimlach op haar lippen, een spottende. De visagist en de styliste benutten de tijd tussen de opnamen door, ze poederden haar bij, schikten een haar die niet meer in model zat, trokken een plooi in de rok recht. In de tussentijd neuriede Jenny, maakte wat danspasjes en was een beetje aan het dollen om bezig te blijven. Ze mocht niet stijf worden. Die kans kreeg ze ook niet met Markus als fotograaf. Hij inspireerde haar, ze vormden een perfect team. Met minieme en verfijnde bewegingen veranderde ze haar poses, ze haalde een hand van haar heup, tilde een been op, veranderde haar zithouding op de rand van de leren bank waarop ze zat. Het grijze, schaarse meubilair, de ongepolijste sfeer, het hoge plafond, de glimmende vloer, de schapenvachten, het beton… alles vormde een efficiënt contrast met haar smaakvolle elegantie. Zodra de camera begon te ratelen gebeurde er iets met haar. Ze fleurde vanbinnen helemaal op, begon te schitteren zodat de vonken van haar af spatten en de charme die ze uitstraalde had effect op de rest van het team. Iedereen werd nog nauwkeuriger, nog pietepeuteriger met de details, nog meer aangespoord om ervoor te zorgen dat de foto’s zo goed mogelijk werden. De uren verstreken, ze bewoog zich door verschillende kamers, liep naar buiten en een oude Opel uit de jaren vijftig werd het terrein op gereden. Jenny leunde er liefkozend op.

Gewillig volgde ze Markus’ instructies op.